Να μην ξεχάσω

Να λοιπόν, ακόμη και γι αυτούς που τυγχάνει να είναι λίγο βιαστικοί, που τυγχάνει να είναι λίγο απρόσμενοι σχετικά με τις αγορές τους για τις ημέρες των Χριστουγέννων, ακόμη και αυτοί πάντοτε προλαβαίνουν να κάνουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Αυτοί μετά θα οδεύσουν προς τα σπίτια τους ή προς τα σπίτια άλλων και το αποτέλεσμα είναι γνωστό, δηλαδή, άλλοι θα περάσουν καλά, άλλοι θα περάσουν τέλεια, άλλοι πιθανότατα θα ερωτευθούν και κάποιοι θα είναι αμέτοχοι και δεν θα μπορούν να εκφράσουν την χαρά τους επειδή αυτό που περίμεναν θα δεν θα είναι όπως ακριβώς το ήθελαν.

Ο δρόμος και αυτός θα είναι μόνος του. Οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονται όταν θέλουν να μπουν στα καταστήματα είναι ολοφάνερο ότι όταν τελειώσουν θα απομακρυνθούν θα πάνε όλοι σε πιο ζεστά μέρη. Και έτσι ο δρόμος θα παραμείνει πάλι στενός και μόνος. Ένα στοιχείο κρατάει συντροφιά στη στενότητα του δρόμου και αυτό είναι η ιστορία του ή καλύτερα οι ιστορίες που ακούγονται από τα καταστήματα ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι όχι από όλα τα καταστήματα.

Να όπως αυτές που λέγονται στο κατάστημα των Εδώδιμων και Αποικιακών του κυρίου Ονίκ Κετσογιάν. Αυτές είναι πραγματικά ιστορίες που ό δρόμος τις κρατάει για τον εαυτό του όταν ο πολύς κόσμος φεύγει και αυτός μένει μόνος με την ησυχία του, αλλά και με την μοναξιά του.

Σίγουρα ο δρόμος έχει ακούσει πολλές από τέτοιες ιστορίες. Ποιες έχει κρατήσει και ποιες έχει λησμονήσει, μόνος αυτός γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο ότι αυτές τις ημέρες υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες που αφορούν όχι το δρόμο, αλλά τους ανθρώπους.