Ο ΠΑΤΡΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΜΠΟΧΟΛΗΣ ΓΡΑΦΕΙΚΕΙΜΕΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ thebest.gr

Σε λίγες μέρες παρουσιάζεται το βιβλίο σου με τίτλο Λίθοι συνειδήσεων- Κείμενα ενάντια στη λήθη». Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το γράψιμο;

Ναι παρουσιάζεται στις 24 Ιουλίου στην πόλη της Ναυπάκτου και συγκεκριμένα στο ADAGIO 9μ.μ. με ομιλητές τον Δήμαρχο Ναυπάκτου κ. Παναγιώτη Λουκόπουλο, τη φιλόλογο κ. Αναστασία Δημητροπούλου και συντονιστή τον δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού Lepanto κ. Αλέξανδρο Κογκόλη. Ξεκίνησα, λοιπόν, σε ηλικία 20 χρονών να γράφω κείμενα σε μορφή δοκιμίου για τους προβληματισμούς μου, έτσι όπως προσωπικά παρατηρούσα τα πράγματα. Προσπάθησα δε, πολλά από τα διδάγματα, τα οποία θεωρούσα σημαντικά και είχα κατά τη φοίτησή μου στο τμήμα της Φιλολογία  Πατρών να τα ανακινήσω.

Τι «συναντάμε» σε αυτό το βιβλίο;

Στο βιβλίο υπάρχουν αυτοτελή κείμενά μου και μέσα από αυτά προσπαθώ άλλες φορές να σχολιάσω, άλλες να εξηγήσω τα φαινόμενα των καιρών υπό την οπτική της διαχρονικής αποθήκης σοφίας που δεν είναι άλλη από τα κλασικά κείμενα. Εκεί επίσης μπορεί ο αναγνώστης να  έρθει αντιμέτωπος με λογοτεχνικές αναζητήσεις, ιστορικές αναφορές, εκπαιδευτικά θέματα, κοινωνικούς προβληματισμούς. Το βιβλίο λοιπόν, περιλαμβάνει ένα μέρος από τα δημοσιευμένα κείμενά μου στον τοπικό τύπο της Αχαΐας.

Πώς πήρες την απόφαση να «συγκεντρώσεις» αυτά τα κείμενα και να εκδόσεις το βιβλίο;

Το πρώτο καμπανάκι, που έκρουσε στα αυτιά μου τόσο απειλητικά και με ώθησε να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί δεν ήταν άλλο από την κρίση. Μία κρίση, που όπως πλέον έχει αποδειχτεί ποικιλοτρόπως δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κρίση παιδείας, ηθών, προτύπων, πολιτισμού, ανθρωπισμού. Η γενιά μας πάσχει από αδράνεια, όσον αφορά την ενεργή συμμετοχή στα τεκταινόμενα του τόπου μας, τα οποία την αφορούν άμεσα. Θέλησα ,λοιπόν, από τη μεριά μου να ευαισθητοποιήσω συνειδήσεις, όπως δηλώνει και ο τίτλος του βιβλίου, «Λίθοι συνειδήσεων», πολλές φορές ενοχικών, πλην όμως ζωτικών για τη μη λησμονιά της ιστορίας, της κουλτούρας, της ελληνορθόδοξης παράδοσης, των αξιών αυτών που μας κράτησαν ζωντανούς ως έθνος.

Τι ήθελες να πετύχεις μέσα από αυτό;

Κείμενά μου λοιπόν, δημοσιεύτηκαν στο σύνολο σχεδόν των τοπικών εφημερίδων. Παρατήρησα ότι μεταξύ κάποιων κειμένων υπάρχει συνοχή. Μπορεί η θεματολογία να ποικίλλει, αλλά δέθηκαν μεταξύ τους, ιδωμένα ως λιθαράκια συνείδησης, που στο σύνολό τους θα αποτελέσουν μία ασπίδα για την αναχαίτηση της λήθης. Η έκδοση λοιπόν του βιβλίου πραγματώθηκε με την ελπίδα, ότι θα μπορέσω να βρω κάποιους συνοδοιπόρους στους προβληματισμούς μου. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ», με την οποία και συνεργάζομαι και μου έδωσε την ευκαιρία να δημοσιεύονται σε σταθερή βάση τα κείμενα αυτά.

Ποιοι ήταν υποστηρικτές αυτού του εγχειρήματος;

Ο κ. Θανάσης Σιλυβός και ο εκδοτικός οίκος «ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ» προσέγγισαν με στοργή τα κείμενά μου και ακολούθησε η έκδοση του βιβλίου. Βέβαια, οι διακρίσεις σε κάποιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπως και ο τιμητικός έπαινος από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, τον οποίο ευχαριστώ και εκτιμώ απεριόριστα, ήταν οι πυλώνες που με ώθησαν στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να εκδοθεί βιβλίο μου, γεγονός που από μικρός ονειρευόμουν. Ο κ. Νικόλαος Χαραλαμπόπουλος καθηγητής του Πανεπιστημίου Φιλολογίας Πατρών, όπως και ο κ. Βασίλειος Παπαθεοδώρου, συγγραφέας, με βοήθησαν,  αναλαμβάνοντας τη συγγραφή του προλόγου του βιβλίου. Φυσικά οι συγγενείς, οι φίλοι μου και εν συνεχεία το αναγνωστικό κοινό, που έσπευσε να αγκαλιάσει αυτό το εγχείρημα. Το να έχεις φίλους, να σε αγαπούν και σε στηρίζουν σε κάθε βήμα είναι συγκινητικό.

Ποιο είναι το πιο όμορφο σχόλιο που έχεις ακούσει για το βιβλίο;

Χμμμ…το ομορφότερο σχόλιο…μία φράση που μου είπε ένας πιτσιρικάς 19 χρονών, ότι το βιβλίο τον άγγιξε και ότι παρόλο που δε διάβαζε βιβλία, αποτέλεσε την αρχή για να διαβάσει και άλλα. Αυτό για εμένα είναι η πραγματική ελπίδα, να επενδύσει χρόνο η νέα γενιά στο διάβασμα, στη λογοτεχνία, στη γνώση και γενικότερα τις τέχνες. Αποτελεί ένα στοίχημα για την εποχή μας, μια εποχή, όπου οι επίπλαστες ανάγκες έχουν υπνωτίσει τη νεολαία μας.

Στο βιβλίο υπάρχει μια θεματολογική ποικιλομορφία που εντυπωσιάζει…  Είναι σαν να υπάρχουν σε αυτό όσα σε απασχολούν …

H θεματολογική ποικιλομορφία των δοκιμίων πηγάζει ακριβώς από τους προβληματισμούς μου. Σίγουρα κάποια δοκίμια βασίζονται σε γνώσεις που αποκόμισα από τις σπουδές μου και θέλησα μέσα από αυτό να ακουστούν κάποιες απόψεις, οι οποίες κατ’ εμέ θεωρώ ότι είναι ουσιαστικές. Στόχος είναι η συνέχιση ενός γόνιμου διαλόγου για τις προτεραιότητες που πρέπει να έχουμε ατομικά και συλλογικά ως κοινωνία. Σε καμία περίπτωση ,όμως, δεν επιθυμώ να προσληφθεί ότι το βιβλίο μου έχει διδακτικό τόνο.

Ποια από τα θέματα που υπάρχουν στο βιβλίο θεωρείς πιο σημαντικά;

Ένα πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο χρίζει αναφοράς θεωρώ ότι είναι η παιδεία και η εκπαίδευση. H παιδεία, τα ιδανικά, ο ορθολογισμός αποτελούν το φως ενός ήλιου, που στην εποχή μας τρεμοπαίζει σαν φλόγα κεριού, έτοιμη να σβήσει. Η γλώσσα αποτελεί ίδιο χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας ενός λαού. Αυτή χρωματίζει την εθνική ταυτότητα, είναι τρόπος έκφρασης της σύγχρονης ύπαρξης, άρρηκτα συνδεδεμένος με τις παραδόσεις, την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία ενός λαού. Το να μη διδάσκεται σωστά η γλώσσα μας και στο απαιτούμενο βάθος θεωρώ ότι συνιστά εθνικό έγκλημα, για να μη μιλήσω για προδοσία. Αλλά η ελληνική γλώσσα δεν περιορίζεται μόνον στα εθνικά όρια. Αποτελεί μία προσφορά του γένους μας στην Οικουμένη. Το σύνολο των αριστουργημάτων της κλασικής αρχαιότητας γράφτηκε σε αυτήν, πάνω στα οποία θεμελιώθηκε ο μετέπειτα Δυτικός πολιτισμός. Αυτή είναι η γλώσσα και του Ευαγγελίου, των Υμνογράφων, της Θείας Λειτουργίας. Στην ελληνική γράφτηκαν και αποδόθηκαν νοήματα οικουμενικής αξίας για να φτάσει ο Shelley να παραδεχτεί ότι «είμαστε όλοι Έλληνες» και ο Η.S. Maine να διατυπώσει ότι: «Σε έναν μικρό λαό της γης, δόθηκε να δημιουργήσει την αρχή της προόδου του κόσμου. Ο λαός αυτός ήταν ο ελληνικός. Τίποτα δεν κινείται μέσα στο σύμπαν που να μην είναι ελληνικό στη ρίζα του». Μόνον η αδιάκοπη πορεία της, ως γραπτός λόγος 3000 ετών, από τα έπη του Ομήρου, τα κείμενα της κλασικής αρχαιότητας, την Καινή Διαθήκη, τον Ερωτόκριτο ως τη λογοτεχνική παραγωγή των ημερών μας, αποτελεί ασύγκριτου κλέους επίτευγμα. Και εδώ έρχεται το ζήτημα της κατάργησης της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, όπως και ζωογόνων  κομματιών της ιστορικής κληρονομιάς, μαθημάτων κλασικών κειμένων με διαχρονικά μηνύματα. Γιατί ,άραγε, να ενοχλεί τόσο πολύ η διδασκαλία τους; Μήπως εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια αφελληνισμού της ελληνικής Εκπαίδευσης με το πρόσχημα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού; Επικαλούμαστε με καμάρι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά δεν μπορέσαμε να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό για αυτό.

«Η αξία του καλού παιδικού βιβλίου» είναι το πρώτο κείμενο στο «Λίθοι συνειδήσεων»…  γιατί;

Είναι πολύ ουσιαστική η παρατήρησή σου και έχει νόημα η επιλογή ως πρώτου του συγκεκριμένου κειμένου. Η αρχή λένε είναι το ήμισυ του παντός, έτσι και για εμένα η επιλογή αυτή δηλώνει ότι υπόκωφος στόχος του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι να κοινωνήσει τους νέους στην αγάπη της λογοτεχνίας. Η παιδική λογοτεχνία επιτρέπει στον νεαρό μαθητή, χωρίς ο ίδιος να έχει βιώματα, να αποκτήσει. Η παιδική λογοτεχνία είναι ένα κομμάτι, το οποίο μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην υγιή διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Αυτό, βέβαια, είναι στο χέρι κυρίως του εκπαιδευτικού. Η δύναμη της λογοτεχνίας θεωρώ ότι μπορεί να συμπαρασύρει προς ένα ευγενέστερο μέλλον την ανθρωπότητα. Οι μεγαλύτερες επαναστάσεις ξεκίνησαν από αυτή και εδραιώθηκαν με αυτή. Νομίζω ότι οι λύσεις που ψάχνουμε στα αναπάντητα ερωτήματά μας, μπορούν να ανιχνευτούν στα κείμενα της κλασικής λογοτεχνίας.

Ποια ήταν η δική σου σχέση με το βιβλίο ως παιδί;

Τώρα με γυρνάς χρόνια πίσω...Μπορώ να πω ότι πάντα με γοήτευε το βιβλίο από μικρό…Σε αυτό βέβαια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι δάσκαλοί μου, όπως και οι γονείς μου, οι οποίοι είναι εκπαιδευτικοί και με μύησαν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου…Θυμάμαι ακόμα το παιδικό βιβλίο, που με άγγιξε περισσότερο από όλα ήταν «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Γάλλου Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, το οποίο με παραστατικό τρόπο διεισδύει και εξετάζει την ανθρώπινη φύση, προσφέροντας απλόχερα μαθήματα ζωής.

Πώς επηρέασε η συγγραφή του βιβλίου την μετέπειτα πορεία σου;

Πέραν από κάποια αναγνωρισιμότητα, που μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιου είδους εγχείρημα, με ξένισε πολύ ο προσδιορισμός μου ως «συγγραφέα». Δεν πιστεύω ότι με προσδιορίζει ο χαρακτηρισμός συγγραφέας, καθώς θεωρώ ότι για να δοθεί σε κάποιον άξια αυτός ο τιμητικός προσδιορισμός, θα πρέπει να έχει μακρόχρονη και ποιοτική συγγραφική πορεία, αποτελούμενη από αρκετά βιβλία. Ο χρόνος είναι ο μόνος δίκαιος κριτής που μπορεί να προσφέρει αυτόν τον όρο στον γράφοντα. Όπως λέει ,όμως, και ο Νάνος Βαλαωρίτης:«ο Έλληνας νομίζει ότι είναι εν δυνάμει ένας Όμηρος ή ένας Σοφοκλής ή ένας Αισχύλος ή ένας Πίνδαρος, ή μία Σαπφώ. Δεν είναι όμως».

Θα έγραφες ένα άλλου είδους βιβλίο ;

Ευελπιστώ ότι σχετικά σύντομα θα επιτευχθεί η έκδοση και του δευτέρου βιβλίου μου, που θα ξεφύγει από το είδος των στοχαστικών δοκιμίων, που είναι οι «Λίθοι συνειδήσεων – Κείμενα ενάντια στη Λήθη» και θα καταπιαστεί με το είδος των διηγημάτων. Έχω συλλάβει τον κεντρικό άξονα, αλλά έχουμε καιρό μπροστά μας, μέχρι να ολοκληρωθεί.

Γενικότερα, τι υπάρχει στα μελλοντικά σου σχέδια;

Σίγουρα η συγγραφή είναι κάτι το οποίο τρέφει τη ψυχή μου και δε θα το παρατήσω. Ωστόσο, αυτό που με γεμίζει ως άνθρωπο είναι η ιδιότητα του εκπαιδευτικού - φιλολόγου, αυτό δηλαδή που σπούδασα. Στα μελλοντικά μου σχέδια είναι η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής, με θέμα τη Διδακτική προσέγγιση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Είμαι υπέρμαχος της δια βίου μάθησης, η οποία ανοίγει νέους ορίζοντες και ως εκ τούτου βοηθά προς τον εξευγενισμό του ανθρώπου.

Ο Δημήτριος Κομποχόλης, συγγραφέας του βιβλίου, γεννήθηκε στην Πάτρα, με καταγωγή από τη Ναύπακτο(από τη μεριά της μητέρας του) και την Αρκαδία (από την πλευρά του πατέρα του),είναι φιλόλογος, απόφοιτος του τμήματος Πανεπιστημίου Φιλολογίας Πατρών (ειδίκευση Νεοελληνικές και Βυζαντινές σπουδές), απόφοιτος μεταπτυχιακού του Πανεπιστημίου Λευκωσίας στις Επιστήμες Αγωγής με θέμα τη «Διδακτική Γλώσσας και Λογοτεχνίας». Έχει επιστημονικές δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά επιστημονικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες της Αχαΐας «Εκκλησιολόγος», «Πελοπόννησος», «Πρόταση των Νέων», όπου και δημοσιεύτηκαν κείμενά του. Το τρέχον διάστημα συνεργάζεται με την εφημερίδα «Η Γνώμη». Έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς νέων και για το σύνολο των δημοσιευμένων κείμενών του βραβεύτηκε από τον ΣεβασμιώτατοΜητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο.

Δείτε τη σελίδα του Δημήτρη Κομποχόλη στο facebook εδώ.