Από τις «Άγριες θάλασσες» στην αθανασία, χάρη στο νέο βιβλίο της Τέσυ Μπάιλα

Γράφει η Κώστια Κοντολέων

Ελλάδα, μια χώρα που διεκδικεί την πρώτη θέση στο Πάνθεον των ηρώων σε παγκόσμια κλίμακα.Μια ιστορία που από την αρχαιότητα ως τα σήμερα οι ήρωες της διαγκωνίζονται στις πρωτιές και πλειοδοτούν σε κατορθώματα και ηρωικές πράξεις.

Ένας λαός που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με ιστορίες που εξυμνούσαν την γενναιότητα ενός Αχιλλέα και την καπατσοσύνη ενός Οδυσσέα, στα πεδία των μαχών του Τρωικού πολέμου. Που ανέβασε στα ύψη την περηφάνια του ως απόγονος ενός Αλεξάνδρου, που ονομάστηκε Μέγας, κι έγινε παγκόσμιο σύμβολο ηρωισμού και γενναιότητας, που υποκλίθηκε στην αυτοθυσία και το θάρρος ενός Λεωνίδα που τάχτηκε να φυλάει Θερμοπύλες. Που φούσκωσε από πατριωτισμό και ρίγησε από συγκίνηση με το περίφημο εκείνο ΟΧΙ της Ελληνοϊταλικής σύρραξης και την πολεμική ιαχή του ΑΕΡΑ στις πλαγιές της Πίνδου. Που στάθηκε απέναντι σε όσους επιβουλεύτηκαν την ιστορία του και την ελευθερία του με θυσίες που τελικά δεν πήγαν χαμένες.

Μα το ερώτημα παραμένει, τελικά ήρωας γεννιέσαι ή γίνεσαι, υπάρχει στο DNA μας εκείνο το στοιχείο που θα μας οδηγήσει σε ηρωικές πράξεις ή εφιαλτικές προδοσίες; Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο ερώτημα έχει απαντηθεί. Αυτό που ξέρω είναι πως πλάι στα μεγάλα ονόματα της ιστορίας που κέρδισαν την αθανασία με τις ηρωικές τους πράξεις, θα πρέπει να υπάρχουν και να μνημονεύονται με ακόμη μεγαλύτερο σεβασμό τα ονόματα όλων αυτών των αφανών ηρώων που δεν διεκδίκησαν ποτέ δάφνινους κότινους για την αυτοθυσία τους και την πίστη τους στον αγώνα για την ελευθερία αυτού του τόπου και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του.

Ένας τέτοιος αφανής ήρωας υπήρξε και ο Μιλτιάδης Χούμας, ένας καθημερινός άνθρωπος που βρέθηκε αναίτια στη δίνη των παραλογισμών ενός παράλογου και καταστροφικού πολέμου.

Είχε άλλα όνειρα για την ζωή του ο Μιλτιάδης, ως γνήσιος νησιώτης την έβλεπε κοντά στο υγρό στοιχείο που τόσο αγαπούσε. Η‘‘Ευαγγελίστρια’’, το καΐκι που είχε κληρονομήσει από τον επίσης ναυτικό πατέρα του, έγινε η πρώτη του αγάπη και η έγνοια του να το διατηρήσει, όπως εκείνος τον έδεσε περισσότερο μ’ αυτό.

O Μιλτιάδης Χούμας

Το προσωπικό ημερολόγιο του 1943 πάνω στις καταχωρήσεις του οποίου βασίστηκε το βιβλίο

Αργότερα η αγάπη του για την όμορφη Ελένη την γυναίκα της ζωής του, κονταροχτυπήθηκε για την πρωτιά μ’ εκείνη της θάλασσας. Άλλα όνειρα είχε ο Μιλτιάδης για την ζωή του, ν’ απαγκιάζει στην αγκαλιά της Ελένης, κάθε φορά που γύριζε κουρασμένος από την αρμύρα και την καθημερινή αναμέτρηση του μ’ εκείνο το άλλο κορμί το υγρό κι αχόρταγο που τον διεκδικούσε πότε με τις γεμάτες γαλιφιές μπουνάτσες του και πότε με τα άγρια ξεσπάσματα του θυμού του. Αυτός ήθελε να βλέπει την κοιλιά της Ελενίτσας του να καρπίζει καινούργιες ζωές, να γεμίζει το σπίτι χαρούμενες φωνές και τραγούδια, κι εκείνος να πορεύεται στα ίδια χνάρια του πατέρα του και με την ευλογία του Θεού ν’ αυγατίζει το βιός του και την οικογένεια του.

Όμως άλλες οι βουλές του Θεού και άλλες των ανθρώπων. Ο πόλεμος θα βγάλει από τον Μιλτιάδη τον ήρωα που επιμελώς έκρυβε μέσα του. Ένα τυχαίο γεγονός θα τον κάνει να αναμετρηθεί με την ζωή που ήθελε να ζήσει και να την αφήσει πίσω του. Το κάλεσμα της πατρίδας αποδείχτηκε ισχυρότερο, ο φόβος του πολέμου έδωσε την θέση του στην αψηφισιά του θανάτου, η ‘‘Ευαγγελίστρια’’ το καΐκι του δεν θα κουβαλάει πια ψάρια, μόνο ανθρώπους αποφασισμένους να σταθούν απέναντι στο θεριό του πολέμου και να το νικήσουν. Ένα καΐκι διαφυγής είχε γίνει σ’ αποστολές όπου το αδύνατο γίνονταν δυνατό, κι ο θάνατος ζωή.

Αντίγραφο της Ευαγγελίστριας

Το πλήρωμα της Ευαγγελίστριας

Ο Μιλτιάδης Χούμας πέρασε στην αθανασία για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση του για την πατρίδα. Κι αξίζει όπως και οι χιλιάδες άλλοι αφανείς ήρωές μας, να σταθεί επάξια στο Πάνθεον των ηρώων μας. Από καταβολής του τόπου τούτου.

Η Τέσυ Μπάιλα κατάφερε δυο πράγματα με την καταγραφή της ζωής και των αγώνων αυτού του σπάνιου και γενναίου ανθρώπου.

Να τον κάνει ευρύτερα γνωστό, όπως του πρέπει, σ’ ένα πλατύτερο κοινό και κυρίως στους νέους που αγνοούν αυτήν την σημαντική ιστορική περίοδο της χώρας μας, και να τους εμφυσήσει πώς ‘‘θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’’, όπως σοφά είπε ο Ανδρέας Κάλβος.

Αλλά και να μας αποδείξει, για μια ακόμη φορά, πως το ταλέντο της, τολμά, όπως ο Μιλτιάδης Χούμας, ν’ αναμετρηθεί στα δύσκολα, γυρνώντας την πλάτη στις όποιες ευκολίες και να βγει νικήτρια, όπως πάντα, στα πεδία των μαχών της λογοτεχνίας. Και παράλληλα, με την απαράμιλλη γραφή της, να μας συστήσει την ιστορία αυτού του υπέροχου σημαντικού ανθρώπου.