Τραγική η κατάσταση στο Δημόσιο ΙΕΚ Δυτικής Αχαΐας

Θεσμός πρωτοποριακός με σημαντική προοπτική δυναμικής στήριξη της εκπαίδευσης «δεύτερης ευκαιρίας» και ένταξης ή επανένταξης όσων επιθυμούν μία νέα επαγγελματική επιμόρφωση. Θεσμός πετυχημένος σε πολλές περιοχές της χώρας. Ακόμα και στην Αχαια. Μόνο στην Δυτική Αχαια η προοπτική ακόμα αποτελεί πεδίο…αχαρτογράφητο.

Έτυχε να παραβρεθώ στην τελετή ανακοίνωσης ίδρυσης του ΙΕΚ παρουσία της νυν Αν. Υπουργού κας Αναγνωστοπούλου. Έκτοτε πολύ λίγα έχουν γίνει μετά την στέγαση του ΙΕΚ στις κτιριακές εγκαταστάσεις του ΕΠΑΛ Κ. Αχαιας. Τόσο λίγα που όταν επισκέφθηκα την διευθύντρια του ΙΕΚ κα Διαμαντοπούλου συνειδητοποίησα πως το γραφείο της ήταν στο χώρο φύλαξης των καθαριστικών (σφουγγαρίστρες, κουβάδες), ενώ πίσω της μία κλειδωμένη αίθουσα «έκρυβε» βούρτσες, πινέλα κα άδεια δοχεία χρωμάτων καθώς και παλαιά διαλυμένα έπιπλα.

Που είναι η στήριξη από το υπουργείο για την προμήθεια υλικού; Γιατί θα πρέπει η Διευθύντρια να επαιτεί στην ουσία για γραφεία και καρέκλες ή ακόμα ποιος διαφυλάσσει τις αίθουσες χωρίς …καθίσματα αλλά με διαλυμένους υπολογιστές; Γιατί πρέπει σε κάποιο βαθμό ο Δήμος να προσπαθεί να καλύψει με υποτυπώδη τρόπο κάποιες ανάγκες όταν η ευθύνη βρίσκεται αλλού;

Δεν χρειάσθηκε να επισκεφθώ όλο το κτήριο για να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της εγκατάλειψης αλλά και γενικότερης απάθειας των υπευθύνων για έναν θεσμό που η κοινωνία σήμερα στηρίζει και πολλοί προσβλέπουν στην νέα γνώση προκειμένου να ξεκινήσουν πάλι την αναζήτηση εργασίας –έστω με κάποια νέα μικρά εφόδια- μέσα στην κρίση. Βέβαια τελικά ακόμα και σήμερα όλα γίνονται για το …θεαθήναι. Ένα «θεαθήναι» που διασφαλίζεται φαίνεται με τις κάμερες παρακολούθησης της μίας πλευράς των χώρων του ΕΠΑΛ προκειμένου να αποφευχθούν οι… βανδαλισμοί. Από ποιους άραγε; Αν η απάντηση είναι από του μαθητές.

Τότε σίγουρα η χώρα δεν έχει τύχη.

Σε κάποιους πολιτικούς όμως αρκεί μία επίσκεψη κάποιου συνεργάτη για να λυθεί το όποιο συνειδησιακό πρόβλημα θα μπορούσε να υπάρξε. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την περίοδο της ασυδοσίας, όπου ο πολίτης ακολουθούσε τυφλά όσους υποσχόντουσαν «ψωμί και θεάματα». Οι καιροί όμως άλλαξαν και καλό θα είναι οι βουλευτές να αντιληφθούν πως τα προβλήματα της κοινωνίας δεν λύνονται με «φιέστες» και «ερωτήσεις» στην Βουλή.