"Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ" - Από τις 24 Μαρτίου στις ελληνικές αίθουσες

H ταινία «Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ – Eva no Duerme» που αφορά στη γυναίκα μύθο που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο καμία άλλη, την Εβίτα Περόν, θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες, στις 24 Μαρτίου 2016.

Χρονιά 1952. Η Εβίτα Περόν μόλις πέθανε. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας, πέθανε στην ίδια ηλικία με τον Χριστό και ταριχεύτηκε με μια νέα και καινοτόμα τεχνική για να γίνει η “Ωραία Κοιμωμένη”.

Εν τω μεταξύ, στην Αργεντινή, τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και κάποιοι δικτάτορες θέλουν να βγάλουν το μύθο της Εβίτας από τη μνήμη του κόσμου. Έτσι το άψυχο σώμα της, μετά την ταρίχευση του, κλάπηκε από τη στρατιωτική χούντα και κρύφτηκε από το Βατικανό, με αποτέλεσμα το όνομα της να προκαλεί λαϊκές εξεγέρσεις τα χρόνια που ακολούθησαν.

Η ταινία ξεκινάει από την ημέρα που πέθανε και τελειώνει τη βραδιά που θάφτηκε, 25 χρόνια μετά.

“Αν και δεν είναι ακόμα μεταξύ μας, η Εβίτα είναι ακόμα η μητέρα της επανάστασης”, φράση που ακουγόταν για χρόνια από τα χείλη εκατομμυρίων απλών ανθρώπων της Αργεντινής.

Το 1951, δύο εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες για να απαιτήσουν να γίνει η Εβίτα Περόν αντιπρόεδρος. Αλλά αυτή τους απογοήτευσε. Στην ηλικία των 33 ετών, στο αποκορύφωμα της πολιτικής της καριέρας, χτυπήθηκε από ξαφνικό και θανατηφόρο καρκίνο.

«Δεν υπάρχει δύναμη τόσο ισχυρή  που να μπορεί να κατανικήσει τους ανθρώπους που ξέρουν τα δικαιώματα τους» είχε πει στον αποχαιρετιστήριο λόγο της στο ταραγμένο πλήθος, «θα βγω στους δρόμους με την εργατική τάξη, με τις γυναίκες των εργαζομένων, νεκρή ή ζωντανή»!

Την ίδια χρονιά η Εβίτα κατάφερε έναν από τους βασικούς της στόχους: το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου, πλήρως καταβεβλημένη, έβαλε στην κάλπη, την πρώτη γυναικεία ψήφο στην ιστορία της Αργεντινής.

Με το θάνατο της και την ταρίχευση της, ο μύθος της εκτοξεύθηκε. Ο στρατός, σε μια προσπάθεια να σβήσει τον θρύλο της, έκρυψε το σώμα της, απαγόρευσε την αναφορά του ονόματος της, για πολλά χρόνια επέβαλε την τρομοκρατία σε όλη τη χώρα, βασάνισε και εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους και έμεινε στην ιστορία σαν μια από τις πιο αιμοσταγείς δικτατορίες του 20ου αιώνα.

Η Εβίτα έγινε και μιούζικαλ που στην Ελλάδα ανέβηκε με επιτυχία το 1981 από την αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η ιδιαίτερη ταινία σε σκηνοθεσία του Πάμπλο Αγουέρο προβλήθηκε με επιτυχία στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο τον περασμένο Σεπτέμβριο. Παίζουν οι ηθοποιοί Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ντενί Λαβάντ, Ντανιέλ Φανέγκο, Ιμανόλ Αρίας, κ.α.

Διάρκεια - 85 λεπτά.

Διανομή στις αίθουσες από την Rosebud.21 & την Feelgood Entertainment.

Η ταινία ενδεχομένως να έρθει για προβολή και στην Πάτρα.

Σε συνέντευξη του ο Πάμπλο Αγουέρο τόνισε ότι «η πραγματική ιστορία για το εξαφανισμένο σώμα της Εβίτα Περόν δεν έχει ειπωθεί ποτέ σε ταινία και είναι μια από τις πιο απίστευτες ιστορίες, ιδανική για τον κινηματογράφο.

Ο “περονισμός” μου φάνηκε σαν ξεπερασμένος λαϊκισμός, γεμάτος από αντιφάσεις. Στη συνέχεια, μετά από πενταετή έρευνα για την ταινία, κατάλαβα ότι η αντίδραση  του κόσμου κράτησε τόσο πολύ καιρό και ήταν τόσο αιματηρή στην καταστολή της, επειδή πραγματικά ήταν επαναστατική. Η ιστορική της σημασία ήταν πολύ πιο σημαντική από ότι το πολιτικό σχέδιο και αυτό γιατί εισήγαγε την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αγαπώ την ιδέα της Εβίτα, ως παραβολή για μια δημόσια κραυγή όπου κανείς δεν μπορεί να σιωπήσει. Αυτή η γυναίκα, αν και δεν είναι πλέον ανάμεσά μας, ζει στα ιδανικά των χιλιάδων οπαδών της, οι οποίοι την έχουν ονομάσει μητέρα της επανάστασης. Είναι ένα αγκάθι στα πλευρά των στρατιωτικών και των φιλελευθέρων. Είναι ο φοίνικας που πάντα επιστρέφει για να μας υπενθυμίσει ότι εφ 'όσον δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θα υπάρξει ειρήνη.

Για το σενάριο, διάβασα ό, τι θα μπορούσα να βρω, τόσο ιστορικά όσο και μυθιστορηματικά, καθώς και αρχεία της CIA, πήρα συνεντεύξεις από πρώην αντάρτες, Μοντονέρος και από μέλη των ενόπλων δυνάμεων, πήρα συμβουλές από ιστορικούς. Ταξίδεψα επίσης στη Μαδρίτη για να βρω τη δεύτερη σύζυγό του Περόν, Isabel, που τέλεσε κρυφά λειτουργίες στο σώμα της Εβίτα. Στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν γνώριζε την "αλήθεια". Όλοι, από τους πρωταγωνιστές, τους μάρτυρες και τους ιστορικούς, δίνουν τη δική τους εκδοχή για το τι συνέβη, σύμφωνα με την πολιτική ή τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Τότε αποφάσισα να λάβω την αναγκαία “καλλιτεχνική ελευθερία” και να δημιουργήσω τη δική μου εκδοχή της ιστορίας και γυρίστηκε η ταινία σαν να είναι μια ταινία φαντασίας ή ένα ονειρικό θρίλερ».