Εκλογικός μονόδρομος

Να μην αφήσουν να γίνει «αριστερή παρένθεση» η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς καλεί τους πολίτες ο Αλέξης Τσίπρας, λησμονώντας ότι ο ίδιος, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, είναι αυτός που οδήγησε τόσο το κόμμα του, όσο δυστυχώς και το σύνολο του ελληνικού λαού, στη σημερινή δεινή κατάσταση.

Οι βάσεις της αποτυχίας είχαν ήδη τεθεί προ της εκλογής του ΠτΔ, όταν ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να ρίξει την Κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να διακόψει βίαια το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης, ενώ ταυτοχρόνως δημιούργησε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες για τη δική του, μελλοντική τότε, διακυβέρνηση.

Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε οι σοβαρότερες, είτε οι φαιδρότερες (περί… σκισίματος, νταουλιών και ζουρνάδων!), εκ των πραγμάτων υπερφαλάγγισαν ακόμα και το παροιμιώδες «λεφτά υπάρχουν». Εάν προσθέσει κανείς και την παράμετρο ότι τα ανωτέρω απευθύνθηκαν αφ’ ενός μεν και στο μακρά χειμαζόμενο ελληνικό Λαό, αφ’ ετέρου δε και στις άκαμπτες «συνιστώσες» του εσωκομματικού του ακροατηρίου, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι η παταγώδης αποτυχία ήταν το μόνο αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Ωστόσο ο κ. Τσίπρας κατάφερε, η παταγώδης αποτυχία της πρώτης Αριστερής Κυβέρνησης, να συμπαρασύρει στη συντριβή και ολόκληρη τη Χώρα∙ συντριβή, η οποία, όχι απλά οπισθοδρόμησε την Ελλάδα στο χρονικό σημείο της έναρξης της Κρίσης, αλλ’ επιπρόσθετα, δημιούργησε πανθομολογουμένως νέα προβλήματα και νέα χρέη…

Οι αιτίες της συντριβής ποικίλλουν, ανάλογα με το ποιος επιχειρεί να εξηγήσει τη μετεκλογική συμπεριφορά Τσίπρα. Ο ίδιος δικαιολογείται ότι «υπερεκτίμησε την ισχύ του Δικαίου και υποτίμησε τη δύναμη του χρήματος». Στενοί πολιτικοί του φίλοι, προσπαθούν να αποδώσουν το πρόβλημα σε αλλότριους παράγοντες, όπως ο κ. Πανούσης, κατά τον οποίο «ο Τσίπρας είναι ένα καλό, λαϊκό παιδί» (sic!) που το παρέσυρε ο Βαρουφάκης…

Οι επικριτές του, από την άλλη πλευρά, του προσάπτουν αδυναμία επιλογής συνεργατών, σε σημείο μάλιστα που να δημιουργείται πρόβλημα στη λειτουργία της Κυβέρνησης και του Πολιτεύματος, διγλωσσία (προεκλογική και μετεκλογική, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, προς τους κόμμα του και το λαό κ.ο.κ.), πρωτοφανή απειρία, αλλά και αριβισμό, μέχρι του σημείου να θυσιαστεί η Χώρα, προκειμένου ο ίδιος να διατηρήσει εσωκομματική και κυβερνητική εξουσία.

Αναμφίλεκτη εξήγηση είναι καταφανώς η τελευταία, όπως η πρόσφατη ιστορία κατέδειξε, με τον πιο επώδυνο τρόπο. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε ως κύριο διαπραγματευτή της Χώρας έναν εγωκεντρικό εκκεντρικό αλαζόνα, του οποίου ο κυριότερος στόχος ήταν να εκνευρίζει τους ανθρώπους από τους οποίους ζητούσαμε εκ νέου περισσότερα χρήματα και περαιτέρω ελάφρυνση του παλαιού χρέους, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, άλλα έλεγε στο εξωτερικό, και άλλα στο εσωτερικό, εκνευρίζοντας ακόμα περισσότερο τους ευρωπαίους εταίρους.

Αποκορύφωμα της πρωθυπουργικής διγλωσσίας ήταν το δημοψήφισμα, αφού άφησε τους εταίρους με την εντύπωση ότι επίκειται συμφωνία, για να έρθει στην Αθήνα, με τα γνωστά επακόλουθα, ενώ στο εσωτερικό, ο ίδιος, καίτοι προωθούσε το ηρωικό «ΟΧΙ», με μια μνημειώδη… κυβίστηση ερμήνευσε το 62% «ΟΧΙ» ως ΝΑΙ 12 δις ευρώ! Μάλιστα, το πλέον εξοργιστικό είναι ότι, όπως έδειξε η πορεία των πραγμάτων, το δημοψήφισμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εσωκομματική πολεμική σύγκρουση, με πεδίο μάχης την Ελλάδα, και το σύνολο των Ελλήνων να αποτελούν μια… παράπλευρη απώλεια!

Όποια, λοιπόν, και εάν είναι η αιτία της συντριβής, το αποτέλεσμα είναι ότι ο κ. Τσίπρας είναι όχι απλά ακατάλληλος, αλλά και επικίνδυνος για τη θέση του Πρωθυπουργού. Σημασία για όλους μας δεν έχει ούτε εάν ο ίδιος κάνει κακές εκτιμήσεις, ούτε αν είναι «καλό παιδί που το παρασύρανε», ούτε κάτι άλλο, παρά μόνον, ποια είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής του.

Επομένως, ανοίγεται μπροστά μας ένας εκλογικός μονόδρομος. Μη έχοντας πλέον άλλα περιθώρια για απειρία, άγνοια, διγλωσσία, εσωκομματικούς πολέμους στην πλάτη της Χώρας, η επιλογή μας πρέπει να γίνει με βάση την εμπειρία και την υπευθυνότητα στο χειρισμό των πολιτικών και εθνικών ζητημάτων, την ευθύτητα και την αλήθεια που διακρίνει τον πολιτικό λόγο ενός κόμματος και ενός υποψηφίου Πρωθυπουργού διαχρονικά, την ομοψυχία και τη συναίσθηση του καθήκοντος της παράταξης που θα κληθεί να σηκώσει το βάρος της διακυβέρνησης της Χώρας.

Αυτά είναι τα αναγκαία χαρακτηριστικά που οφείλουν να έχουν το επόμενο κυβερνών κόμμα και ο επόμενος Πρωθυπουργός. Χαρακτηριστικά, τα οποία συγκεντρώνουν μόνον η Νέα Δημοκρατία και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.