Το τέλος των ψευδαισθήσεων και οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι προεκλογικά, οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, έπαιξαν ένα παιχνίδι ηθελημένης ψευδαίσθησης με τον ελαφρύ τρόπο με τον οποίο παίζεται πάντα αυτό το παιχνίδι στην Ελλάδα. Δεν μπορώ για παράδειγμα να πιστέψω ότι ένας μέσος νοήμων ψηφοφόρος είχε στο νου του ότι με κάποια κόλπα μαγικά, θα γινότανε το θαύμα και η καταχρεωμένη Ελλάδα θα μπορούσε να επανέλθει στην  εποχή των παχέων αγελάδων οι οποίες άλλωστε και την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν.

Οι περισσότεροι το γνώριζαν ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ένα ωραίο όνειρο και αν τους ρωτούσες προεκλογικά αν  στα αλήθεια το πιστεύουν ότι -αν και καταχρεωμένη η χώρα θα μπορούσε να παίρνει χρήμα από τους δανειστές και να μην το επιστρέφει-, θα σου απαντούσαν, ως επί το πλείστον, ως εξής: «Και το ένα δέκατο από αυτά που λέει να κάνει, θα είναι καλύτερα από αυτούς που μας κατέστρεψαν». Κατανοητό, τουλάχιστον εν μέρει αν και δεν προέκυψε.

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ που  δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς, δεν είναι οι απλοί ψηφοφόροι, αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που  φαίνονται σαν να έπεσαν από τα σύννεφα από την αντιπρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές αλλά και από την αντίδραση των ίδιων των δανειστών στις αλχημίες της Ελλάδας.

Αυτά λοιπόν τα στελέχη που τώρα απειλούν με καταψήφιση των μέτρων στην Βουλή και με αντάρτικο, πίστευαν άραγε πράγματι ότι  η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ και παράλληλα να μην υπερβεί τις  κόκκινες γραμμές  και τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;

ΠΙΣΤΕΥΑΝ πραγματικά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι σε μια χώρα με χρέη 350 δισεκατομμύρια ευρώ, θα εξακολουθούσαμε να παίρνουμε δανεικά από τους άλλους και παράλληλα θα μπρούσαμε να εφαρμόζουμε και όσα μέτρα θέλουμε; Θα ήταν αφελές να το πιστέψουμε.

Οπότε είτε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη που σήμερα διαμαρτύρονται και απειλούν, έπαιξαν ενσυνείδητα το γνωστό παιχνίδι της ανέξοδης ρητορικής του μπαλκονιού,  είτε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε κάποιο σχέδιο, κάποια συγκεκριμένη στόχευση, πάνω στην οποία βασίστηκαν για να υπόσχονται και μάλιστα σε τόσο υψηλούς τόνους αλλαγή πλεύσης και νταούλια στον ρυθμό των αγορών.

H ΙΣΤΟΡΙΑ ωστόσο αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε σχέδιο, σε ό,τι αφορούσε την διαπραγμάτευση, τουλάχιστον όχι εφαρμόσιμο σχέδιο, εντός της ζώνης του ευρώ. Ούτε plan A, oύτε plan B, ούτε plan C.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ λοιπόν σε τι ακριβώς είχαν επενδύσει τα διαμαρτυρόμενα κυβερνητικά στελέχη για να ομιλούν σήμερα για αντάρτικα. Είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους; Έχουν κάτι άλλο να προτείνουν σήμερα που η πολύμηνη διαπραγμάτευση οδήγησε σε ένα τόσο  σκληρό πακέτο μέτρων, ή μήπως είχαν εξ αρχής κατά νου την επιστροφή στη δραχμή;

Ή ΜΗΠΩΣ τελικά απλώς η κυβέρνηση δεν πορεύτηκε με ρεαλισμό αλλά με όνειρο, δεν πορεύτηκε με γνώση αλλά με την πεποίθηση ότι οι προηγούμενοι είχαν απλώς καθίσει να τους ραπίζουν και τώρα που άλλαξε ο Μανωλιός, θα φορεθούν τα ρούχα αλλιώς;

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ παίζεται στο αποτέλεσμα και όχι στις προθέσεις, Και αυτή την ώρα το μάθημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι ακριβώς  αυτό: η περισυλλογή για όσα συνέβησαν. Η ανασύνταξη και η πάλη για να βγούμε με αλήθειες αυτή τη φορά απο την εφιάλτη, και όχι οι ανταρσίες που θα βάλουν τη χώρα σε νέα περιπέτεια.

ΕΚΤΟΣ και αν η αντιπολίτευση είναι ο φυσικός τους χώρος, όπως π.χ. του ΚΚΕ και ο αυτοσκοπός είναι το φωνάζω για να φωνάζω σε αριστερές πολυφωνικές, χωρίς να έχω κάτι να προτείνω όταν πάρω το...βραβείο.