Από την πολιτική έκσταση στον πολιτικό ιδεασμό

Με το παρόν δεν έχω σκοπό ούτε να υπερασπιστώ την μεταβατική συμφωνία κυβέρνησης-ευρωπαϊκών θεσμών, ούτε να ασκήσω υψηλή κριτική σε πτυχές αυτής. Η 4μηνη κατάπαυση πολιτικού πυρός είτε δυσαρεστεί τους μαξιμαλιστές που θα επιθυμούσαν εδώ και τώρα ρήξη μέχρις εσχάτων, είτε ικανοποιεί φοβικούς μειοδότες που καλούν την κυβέρνηση να ‘’λογικευθεί’’ (λες και η κυβέρνηση προσέρχεται στις συνομιλίες ζωσμένη με εκρηκτικά), δεν παύει να είναι ένα , και μάλιστα το πρώτο, στάδιο μίας διαπραγμάτευσης η οποία μόλις τώρα αρχίζει.

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο- και ενίοτε φτάνει να με ανησυχεί- είναι η καταγωγή της όποιας υπεράσπισης ή της όποιας αυστηρής κριτικής προς την κυβέρνηση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος: ο ελληνικός λαός, ή τέλος πάντων το σύνολο που ονομάζεται έτσι, γιόρτασε τον μορφασμό του Ντάισελμπλουμ στο Υπουργείο Οικονομικών με πανηγυρισμούς που ομοίους τους πρέπει να αναζητήσουμε σε κάποιο από τα λιγοστά  γκολ της Εθνικής Ελλάδας στα Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου. Ναι , και μόνο το γεγονός ότι μία κυβέρνηση βγάζει το κεφάλι από το έλος όπου έχει πνιγεί το πολιτικό σύστημα τα τελευταία 5 χρόνια δικαιολογεί από μόνο του αισθήματα χαράς, περηφάνιας, ικανοποίησης. Προσωπικά κατατρύχομαι από μία αγοραφοβία του πολιτικού πανηγυριού: εκεί όπου η πολιτική από εθνική υπόθεση γίνεται εθνικό σπορ, ο διάλογος ή ακόμα και η πολιτική σύγκρουση ποδοσφαιροποιούνται. Όταν οι υποστήριξη μίας πολιτικής επιλογής μετατρέπεται σε γηπεδική ιαχή, η συνειδητή πολιτική συμπεριφορά έχει κλείσει ήδη την πόρτα της εξόδου. Ο Νταίσελμπλουμ δεν είναι τερματοφύλακας αλλά πολιτικός αντίπαλος όπως και ο Βαρουφάκης δεν είναι σέντερ φορ αλλά πολιτικός που τον έχει εκλέξει συνειδητά,ελπίζω, ένα εκλογικό σώμα.

Από την άλλη, μέσα σε δύο εβδομάδες, ένα μεγάλο τμήμα του προηγουμένως πανηγυρίζοντος λαού, πέρασε από την πολιτική έκσταση στην πολιτική απογοήτευση γιατί ‘’ ο Τσίπρας δεν τα βρόντηξε’’ και επειδή η κυβέρνηση δεν υπέκυψε στον αυτοκτονικό ιδεασμό της άμεσης επιστροφής στη δραχμή. Η τυφλή κριτική επί ενός σχεδίου που δεν προκρίνει την αχαλίνωτη διάλυση της Ε.Ε. και του Ευρώ αλλά αντίθετα έχει το βλέμμα στραμμένο στις ευρωπαϊκές κοινωνικές διεργασίες (βλ. πρωτευόντος Ισπανία, δευτερευόντος Πορτογαλία,Ιρλανδία, Ιταλία) προκαλεί το εξής ρητορικό ερώτημα: οι Έλληνες του 63% υπέρ του ευρώ (56% ευρωπαϊκός μέσος όρος) έγιναν σε 10 μέρες ακροαριστεροί αναχωρητές; Οι Έλληνες που λίγους μήνες πριν τις εκλογές έτρεμαν μία έξοδο από το ευρώ, τώρα αποθεώνουν τις ελεύθερες οικονομικές πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο; Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί οι Έλληνες αλλά όσοι κι αν είναι, έχουν μπερδέψει το ζεϊμπέκικο με την κυβερνητική ευθύνη. Και επειδή μόνο στην εργαστηριακή φυσική υπάρχουν ιδανικές συνθήκες, η σύγχυση αυτή οφείλεται σε ΚΑΙ σε συγκεκριμένους παράγοντες: ΜΜΕ.

Καταλήγοντας, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν δοκιμαζόμενο λαό δεν είναι η οικονομική του καταστροφή (υπάρχουν πάντα κάποιοι ,βεβαίως, που δεν καταστρέφονται υπό οποιαδήποτε συνθήκη) αλλά το να εθίζεται στην γηπεδοποίηση της πολιτικής ζωής. Από το 1-0, στο 1-1 και ενδεχομένως στο 2-1 ή και στο 1-2, παρεμβάλλονται πολιτικά σχέδια που διαλέγονται, διαφωνούν ή και συγκρούονται: αυτά κρίνονται. Σ’αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει ούτε τύχη, ούτε άδικοι διαιτητές ούτε ντοπαρισμένοι παίχτες.

*Ο Βαγγέλης Γέττος είναι νομικός και παρουσιάζει την ενημερωτική εκπομπή ‘’Κόκκινη Γραμμή’’, στο Κόκκινο 107,7 κάθε Σάββατο και Κυριακή 12.00-13.00