Τελικά δεν έφταιγαν τα ΜΜΕ, αλλά η ...δαιμονοποίησή τους

Πριν από κάθε καταστροφή, μικρή η μεγάλη, είθισται οι ψύχραιμες φωνές να κρεμιούνται στα μανταλάκια ως προδότες και να διαπομπεύονται. Ο ξέφρενος λαϊκισμός κατά τον ίδιο τρόπο παίρνει ανάστημα φοράει το κοστούμι του επαναστάτη, χειροκροτεί και ακκίζεται χορεύοντας την ώρα που το καράβι βουλιάζει. Ακριβώς όπως στον Τιτανικό.

Αυτό πou ζήσαμε την περασμένη Κυριακή και κάποιοι το είπαν ψυχοθεραπεία, κάποιοι εθνική ανάταση και κάποιοι άλλοι πολιτική εκτόξευσης του Τσίπρα από πολιτικό σε ηγέτη, δεν θα έχει καμία σχέση με αυτή την Κυριακή που έρχεται και ελπίδα όλων είναι να μην αποδειχθεί Κυριακή των Βαίων ακολουθούμενη από τη Μεγάλη Δευτέρα.

Yπήρχε ένα μικρό ποσοστό που όλα τούτα τα έλεγε αυτοκτονία στο φινάλε της οικοδόμησης μιας οδυνηρής κυβερνητικής σύγχυσης η οποία επί πέντε μήνες κερδίζει χρόνο για να φτάσει – ή μήπως να επιδιώξει;- το χειρότερο τελεσίγραφο, να οδηγήσει  τη χώρα στην γειτονιά των ναυαγίων και να την φέρει σε κατάσταση...ανθρωπιστικής βοήθειας.

Μόνο εθνική υπερηφάνεια δεν ένιωσα ακούγοντας ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, ετοιμάζονται να μας στείλουν...κονσέρβες για να επιβιώσουμε. Αυτό λέγεται ντροπή, δεν λέγεται επανάσταση...

Αλλά και επανάσταση να λεγόταν, κανείς δεν εξουσιοδότησε τον Αλέξη Τσίπρα να την κάνει εξ ονόματός του.

Κάτι καλύτερο περίμεναν οι ψηφοφόροι του, εξαπατημένοι πήγαν στην κάλπη του δημοψηφίσματος οι πολίτες.

Υπάρχει όμως μια παράμετρος σε όλο αυτό που δεν είναι δυνατόν να μην την αξιολογήσουμε.

Ο λόγος για την ποινικοποίηση των ΜΜΕ. Την ασύλληπτη και οργανωμένη  επίθεση που δέχθηκε και δέχεται η ενημέρωση.

Την  κατηγοριοποίηση οιουδήποτε πλην της κρατικοδίαιτης ΕΡΤ ως κινδυνολόγου, υπηρέτη ξένων αφεντικών.

Την επιχείρηση δόξας του άχρωμου και άοσμου της αναπαραγωγής μιας είδησης.

Γράφοντας με αφορμή τη συλλήβδην επίθεση εναντίον των ΜΜΕ από την Πρόεδρο της Βουλής, δέχθηκα την οργή του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ μέσω ανακοίνωσης- καταγγελίας.

Έγραφα τότε ότι όταν απαξιώνεις συλλήβδην τον Τύπο είναι κάτι παραπάνω από ύποπτο και σε κάθε περίπτωση, όταν απαξιώνεις τον Τύπο θα πρέπει να έχεις βρει να βάλεις κάτι άλλο στην θέση του ελέγχου και της ενημέρωσης και δεν  εννοούσα φυσικά την ακηδεμόνευτη ΕΡΤ, με την παρέλαση των κυβερνητικών στελεχών και εταίρων.

Σήμερα ζούμε το βατερλό και αυτής της ψευδαίσθησης. Οι δημοσιογράφοι που κατηγορούνταν για μεροληψία, είσπραξη μισθών από σκοτεινά κέντρα και κινδυνολογία, ίσως ήταν τελικά οι μόνοι που είχαν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Πάντα πίστευα ότι οι τραγωδίες ξεκινούν με την επιχείρηση φίμωσης από όπου και αν αυτή προέρχεται.

Η δαιμονοποίηση του Τύπου υπήρξε το πιο επικίνδυνο σύμπτωμα των τελευταίων μηνών.

Η δαιμονοποίηση του Τύπου- για την οποία και σαφώς φέρνει τεράστιες ευθύνες ο ίδιος ο Τύπος- οδήγησε μεγάλη μερίδα των πολιτών στο να ακούει και να μην πιστεύει.

Στο να αποδίδει τους κινδύνους στους κινδυνολόγους δημοσιογράφους, στο να επαναπαύεται ότι κάποιοι «γερμανοτσιλιάδες» των ΜΜΕ, κάνουν επιλογή των δηλώσεων του εξωτερικού και εισάγουν τις πλέον τραγικές, ότι υπάρχει σχέδιο από αυτή την κυβέρνηση που έχει μετατρέψει την διάψευση του εαυτού της σε υπόθεση πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό...

Τελικά τα πράγματα ίσως και να μην ήταν έτσι.

Ίσως τελικά  τα ΜΜΕ της καταστροφής, να μην καταστροφολογούσαν αλλά να έβλεπαν το τρένο να έρχεται πάνω στις ράγες.

Αυτό το τρένο που δεν μπορεί να σταματήσει ούτε η... ΕΡΤ.