Η κηδεία, οι κορώνες, οι κατάρες, το Netflix, οι "επικίνδυνοι" και οι αστείοι

Ήταν σοκ όλα όσα συνέβησαν προ και μετά της κηδείας του τέως με πρωταγωνιστές τους γνωστούς και αναλώσιμους -εντός ολίγων ωρών- μονομάχους που κάνουν την εμφάνισή τους με κάθε ευκαιρία στο πλαίσιο μιας αδιανόητης στοχοπροσήλωσης στη μάχη, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει κανένας πόλεμος.

Το πρώτο σοκ ήταν η «βροχή» κορωνών και δημόσιων εγκάρδιων συλλυπητηρίων στα social από ανθρώπους που δεν πήγαινε ο νους σου ότι φλερτάρουν με την καθόλα αναχρονιστική και εν τέλει από την χώρα απορριφθείσα εδώ και δεκαετίες βασιλεία.

Διάβασα τόσα απίθανα από τόσο απίθανους περί του περάσματος στην αιωνιότητα που άρχισα ειλικρινά- για ξανακοιτάζω τον κόσμο με άλλα μάτια καθώς και με σωρεία ερωτηματικών σε σχέση με το τι είναι σήμερα αναχρονιστικό, τι προοδευτικό και ποια αντίληψη έχει ο καθείς για τον εαυτό του τοποθετώντας τον μέσα στον κόσμο.

Το δεύτερο σοκ συναρτάται άμεσα με τα περί αντίληψης του καθενός για την έννοια του προοδευτικού.

Δίπλα στις κορώνες, οι κατάρες. Μια ασύλληπτη έκρηξη μίσους για έναν νεκρό άνθρωπο. Ένας εξίσου εμμονικός οχετός σε μια προσπάθεια επίδειξης προοδευτικών ενστίκτων και αντανακλαστικών για κάτι που πια δεν απειλεί κανέναν και βρίσκεται στη σφαίρα  του life style.

Kαι  οι μεν και οι δε, με τον τρόπο τους, έγιναν  μέρος της ίδιας ... παλαίωσης. Όχι, δεν είναι προοδευτισμός ούτε να ανεβάζεις κορώνες και κατά τα άλλα να πορεύεσαι ως άνθρωπος επικαλούμενους ανοικτά μάτια, αυτιά και μυαλό στο 2023, ούτε να ρίχνεις κατάρες σε έναν νεκρό που δεν έχει καν ταφεί σαν να είσαι βαμπίρ.

Δεν βρισκόμαστε στην εποχή του «Βασιλιάς ή Βενιζέλος», η δημοκρατία έχει κουνηθεί από τη θέση της και έχει κάνει βήματα, η βασιλεία έχει λήξει τους δεσμούς της με τη χώρα και ευτυχώς κανένας βασιλιάς δεν μας απειλεί να πάρει ξανά το στέμμα και να κόβει βόλτες στο Τατόι.

Το τρίτο σοκ ήταν οι ουρές στη Μητρόπολη. Ουρές παρουσία πολλών νέων ανθρώπων. Εδώ υπάρχει βεβαίως εξήγηση.

Όχι, δεν αναστήθηκε αίφνης η βασιλεία στην Ελλάδα για να πάει να κάνει φιέστα ανακράζοντας περί του τεθνεώτος βασιλέως ώστε να αποκτήσει η εικόνα μορφή «κινήματος». Άν εξαιρέσεις τους «νοσταλγούς» πολλοί εκ των οποίων προσήλθαν και αναλόγως ενδεδυμένοι, η μεγάλη μερίδα όσων ξεροστάλιαζαν εκτός και ενοικίαζαν πούλμαν για να καταφτάσουν στο προσκύνημα, είχαν «ελατήρια» τα οποία θα πρέπει να αναζητηθούν είτε στο κοινό του  Netflix και του Crown είτε στο διεθνές live style που κατακλύζεται από «γαλαζοαίματους».

Μην μπερδευόμαστε.

Τη Λετίσια είχαν πάει να δουν, τον Αλβέρτο και  τη Μαρί Σαντάλ. Τη λάμψη αναζητούσαν, το παραμύθι, αυτή την ελαφρότητα που χαρίζει ψευδαισθήσεις σε ισόγειες ζωές.

Τι Καρντάσιαν, τι Κωνσταντίνος.

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα της χώρας και όχι μόνο. Μια ακίνδυνη πολιτικά και πολιτειακά κατάσταση όσο ασχολούμαστε με το μπότοξ της μιας και το καπέλο της άλλης, άντε και με το βασιλόπουλο που έβγαλε βιβλίο.

Αλλού είναι ο … κίνδυνος. Σε κάτι πολιτικάντηδες που έσπευσαν να στηρίξουν, να παραβρεθούν, να κλάψουν, να κλείσουν το μάτι στους «νοσταλγούς» για λίγα κουκιά. Μερικοί περισπούδαστοι, μερικοί δευτεροκλασάτοι. Άπαντες δείγματα της σύγχρονης δημοκρατίας που μπορεί να μην φοράει κορώνες, αλλά μου φαίνεται εξίσου ανησυχητική και αστεία. Πιο αστεία και  πιο ανησυχητική από τα στέμματα.

Γιατί αυτούς τους έχουμε ψηφίσει.