Η "αγιοποίηση" ξεκίνησε από τα ΜΜΕ- Εις το όνομα του πατρός, ας δούμε τον καθρέφτη

Η «αγιοποίηση» ξεκίνησε από τα ΜΜΕ. Και αυτό είναι κάτι που μας βάζει όλους τους ανθρώπους των media ενώπιον των δικών μας μεγάλων ευθυνών. Ο πατήρ Αντώνιος ο οποίος συνέλεγε σωρηδόν χορηγίες, δεν απέκτησε άνευ του παραμικρού ελέγχου ως αποδεικνύεται μόνο το τείχος προστασίας των εκάστοτε κυβερνήσεων, των ελεγκτικών δομών, της Εκκλησίας ή έστω κάποιων κύκλων της.

Aπέκτησε και το τείχος προστασίας των ΜΜΕ, το οποίο- ας μην γελιόμαστε- μερικές φορές αποδεικνύεται πολύ πιο μεγάλης επιρροής και ανθεκτικότητας από αυτή των υπολοίπων, είτε στην κατεύθυνση της προστασίας θετικών προτύπων (που τα ίδια δημιουργούν), είτε στην κατεύθυνση της κατεδάφισης των ίδιων προτύπων όταν αρχίζουν να ξεφτίζουν.

Τον είχαμε δει σε πολλές εκπομπές (οι περισσότερες μάλιστα εξ αυτών ήταν και εξαιρετικά ποιοτικές) συνοδεία θερμότατων σχολίων για την κοινωνική προσφορά, παραινετικών για την ενίσχυση της Κιβωτού με χορηγίες, εκάστοτε αποθεωτικών για το ύφος, το ήθος, την ανθρωπιά.

Όταν σε αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ και εσύ δεν ξέρεις –ή δεν θέλεις- να πατήσεις το φρένο, δεν αργεί να ακολουθήσει το life style. Η προσφορά γίνεται μόδα και μερικές φορές καταλήγει θέμα για τη στήλη celebrity. Η αθόρυβη δράση μετατρέπεται σε «κοιτάτε μας και χρηματοδοτήστε». Οι πόρτες ανοίγουν για να περάσουν οι επώνυμοι, να φωτογραφηθούν ως προσφέροντες και να προσφέρουν διαφημίζοντας εμμέσως πλην σαφώς. Έτσι έγινε και με την "Κιβωτό".

Διότι και σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν επώνυμοι με προσφορά που την μαθαίνουμε μετά θάνατον, υπάρχουν και επώνυμοι που μας συστήνονται ως οι φιλάνθρωποι της διπλανής πόρτας και της διπλανής συναυλίας (αυτοί όλο και πολλαπλασιάζονται). 

Και κάπως έτσι ξεχνιούνται τρία βασικά δομικά στοιχεία της δημοσιογραφίας. Ο έλεγχος, η κριτική προσέγγιση, η ευθύνη απέναντι στην κοινωνία που σε εμπιστεύεται για να ξέρεις ποιον πρέπει να της προμοτάρεις, για να φυλάξει –έστω- τα παιδιά της.

Και κάπως έτσι, επίσης στη διαδρομή, χάνεται και η μπάλα μεταξύ προσφοράς για τον άνθρωπο και της προσφοράς από τα …Lidl.

Γίνονται όλα ένας αχταρμάς, ένα μωσαϊκό ασαφών εντυπώσεων εντός του οποίου κολυμπούν τα πάντα με αργά κρόουλ και μπερδεύονται. Τόσο που ξεχνάς στο τέλος την ουσία. Τόσο που στο τέλος ξεχνάς την αφετηρία. Το ελεγχόμενο γίνεται θέσφατο. Λες και οι άνθρωποι δεν είναι μεταλλασσόμενα όντα, ή ακόμη χειροτέρα όντα μυστήρια εντός των οποίων κατοικούν θεοί και δαίμονες που κάποια στιγμή ξυπνάνε και αυθαιρετούν.

Δεν γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος πατήρ έχει την παραμικρή ανάμιξη σε όσα του καταλογίζονται τόσο σε αυτόν όσο και στους συνεργάτες του (εύχομαι να είναι όλα καπνός).

Θα πω όμως ότι όλα αυτά τα χρόνια αντιμετώπιζα με δυσπιστία τους διθυράμβους των ΜΜΕ για τον ίδιο όπως αντιμετωπίζω με δυσπιστία κάθε ιερέα αλλά και κάθε άνθρωπο που διαφημίζει την ανθρωπιά και την ευαισθησία του.

Η ανθρωπιά, η ευαισθησία, η προσφορά, είναι πράγματα αθόρυβα. Όσο πιο αθόρυβα, τόσο πιο δυνατά. Είναι έννοιες που «ψηλώνουν» στην σιωπή. Όπως και η αγάπη.

Η συνεχής περιφορά στα ΜΜΕ είναι από μόνη της ύποπτη όταν μιλάμε λοιπόν για πράγματα που βγαίνουν από την καρδιά. Αρχίζει- ιδίως στις μέρες μας- να αποκτά την λογική του εμπορίου και της φιγούρας.

Και βεβαίως δεν είναι ο μόνος πατήρ που το έπραττε ή το πράττει αυτό. Είναι πολλοί (και αυτοί πολλαπλασιάζονται).

Θα έλεγε κανείς ότι είναι δικαίωμα του καθενός η ψυχή του.

Όταν όμως τα ΜΜΕ βοηθούν μια «Κιβωτό» της γειτονιάς να μετεξελιχθεί σε «Κιβωτό» παραρτημάτων ανά τη χώρα, τότε πάμε σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για τη δημιουργία μιας μεγάλης οργάνωσης που ξεπερνά τη βεβαιότητα του καθενός για την καλοσύνη του κάθε παπά και της κάθε παπαδιάς ή για την αντοχή του στην απόκτηση δύναμης. Μιλάμε για συνδημιουργία του παραλόγου και του ανεξέλεγκτου σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το κράτος, την εκκλησία και όλους όσοι δεν είδαν, δεν άκουσαν δεν σκέφτηκαν ότι ίσως έπρεπε να ελέγξουν.

Καλό θα ήταν λοιπόν τα ΜΜΕ που τώρα ξεσαλώνουν ευρισκόμενα στην αντίπερα όχθη από αυτή στην οποία μέχρι πρότινος πορεύονταν, καταδικάζοντας και τον πατέρα Αντώνιο και όλη την «Κιβωτό» πριν αυτοί δικαστούν (αγαπημένο πλέον χόμπι της ενημέρωσης), να κάνουν την αυτοκριτική τους. Το είπε άλλωστε και οι ίδιος. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ δυνάμωσε. Όλοι μαζί ζωγραφίσαμε το ηθικό πρότυπο που τώρα καταρρέει και με τη δική μας καθοριστική συμβολή στις εργασίες αποκαθήλωσης.

Ποιο είναι το πιο τραγικό;

Μαζί με όλα τούτα καταρρέει και όλο το οικοδόμημα της «προσφοράς». Καταρρέουν και τα τελευταία ηθικά πρότυπα της κοινωνίας, τα τελευταία απομεινάρια ελπίδας ότι αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να κατοικείται και από κάποιους καθαρούς ανθρώπους που είναι όπως φαίνονται. Ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι όπως φαίνονται.

Από όλη αυτή την κατάρρευση, ζημιωμένοι θα βγουν αυτοί οι λίγοι, οι ελάχιστοι που δρουν αθόρυβα για να κάνουν καλύτερο το κόσμο.

Θα βγουν ζημιωμένοι αυτοί που έχουν ανάγκη.

Θα βγει ζημιωμένη η ίδια η κοινωνία. Που δεν ξέρει πια τι και ποιον να πιστέψει σε ένα σαθρό σκηνικό που όζει και βυθίζεται στο μαύρο.

Όχι λοιπόν, δεν ήταν απλό το παιχνίδι που παίχτηκε. Ήταν από όλες τις πλευρές εγκληματικό. Μπρος και πίσω από τις κάμερες.