Σία Αναγνωστοπούλου: "Τρεις ιστορίες συγκάλυψης ή αλλιώς πως κατασκευάζεται ο νόμος της σιωπής"

Η βουλευτής Αχαΐας και Τομεάρχης Πολιτισμού της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σία Αναγνωστοπούλου σε ανακοίνωση της κάνει λόγο για τρεις ιστορίες συγκάλυψης ή αλλιώς πως κατασκευάζεται ο νόμος της σιωπής.

Η ανακοίνωση της έχει ως εξής:

“«Ο προκλητικός Υπουργός Δημόσιας Τάξης, η ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσακείων - Τοσιτσείων Σχολείων) και η υπόθεση Λιγνάδη. Τρεις ιστορίες συγκάλυψης ή αλλιώς πως κατασκευάζεται ο νόμος της σιωπής».

Ιστορία πρώτη: Το χθεσινό φρικτό έγκλημα σεξουαλικής κακοποίησης της 18χρονης, έφερε στην επιφάνεια και την πρωτοφανή στάση της ΕΛΑΣ που κρατούσε για ώρες την κοπέλα στην Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων, χωρίς καμιά επαφή με τους δικηγόρους της, χωρίς ιατρική εξέταση και με το καθεστώς της κατηγορούμενης.

Ιστορία Δεύτερη: Η υπόθεση του  Δημήτρη Λιγνάδη, του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, ο οποίος  μερικές ημέρες πριν από τη σύλληψη του φαίνεται να διέγραψε από τον υπολογιστή του όλα τα αποθηκευμένα στοιχεία και αρχεία.  Απορίες δημιουργεί το γεγονός ότι δεν κατέστη δυνατόν να ανακτηθεί από τις αρχές το υλικό που ενδεχομένως σβήστηκε από τον υπολογιστή και τα κινητά του τηλέφωνα, ενώ η αστυνομία δεν έχει προχωρήσει ακόμα σε άρση του απορρήτου των λογαριασμών του στα κοινωνικά δίκτυα.

Ιστορία Τρίτη: Η ‘’διθυραμβική’’ ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσακείων - Τοσιτσείων Σχολείων). Διαβάζουμε: Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, κατόπιν ερεύνης της υποθέσεως, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «Η μεθόδευση της όλης κινητοποίησης [σ.σ. της υπογραφής της εν λόγω επιστολής] αποσκοπούσε κυρίως στην έκφραση δημόσιας διαμαρτυρίας των αποφοίτων που συμμετείχαν σε αυτήν για την αυστηρότητα του τρόπου λειτουργίας των Αρσακείων Σχολείων»… η πρωτοβουλία σύνταξης της σχετικής επιστολής από κάποιους αποφοίτους εξηγείται από την κοινωνική συγκυρία και στόχευε στη γενικότερη ανάδειξη σχετικών προβλημάτων εντός των εκπαιδευτικών κοινοτήτων «και όχι στην καταγγελία επιμέρους αξιοποίνων πράξεων». Και έθεσε την υπόθεση στο αρχείο…

Τι συνδέει μεταξύ τους τα παραπάνω γεγονότα; Μήπως ο νόμος της σιωπής που κατασκευάζει η ίδια η Πολιτεία, σαν περιοριστική συνθήκη για τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης; Αυτή η απομονωτική σιωπή που εμποδίζει τους τραυματισμένους ανθρώπους, παιδιά, γυναίκες ,άντρες να κάνουν το απελευθερωτικό βήμα προς τα μπρος και να ζητήσουν βοήθεια. Δεν αντιλαμβάνεται ο κύριος Χρυσοχοΐδης ότι οι περισσότερες περιπτώσεις κακοποιήσεων μ’ αυτό τον τρόπο  θα συνεχίσουν να παραμένουν μυστικές, θαμμένες στο σώμα και την ψυχή των θυμάτων, από τα στιγμή που  η αρμόδια θεσμική αρχή δεν τους διασφαλίζει τα στοιχειώδη δικαιώματα τους; Από ποιόν νομιμοποιείται ο κύριος Χρυσοχοΐδης να επιτρέπει να αφήνονται περιθώρια και δυνατότητες στις ερευνητικές διαδικασίες, ώστε να εξανεμίζονται πολύτιμα τεκμήρια τόσο κρίσιμων υποθέσεων;

Όσο για το ότι μια ‘’φιλεκπαιδευτική εταιρεία’’ επιχαίρει, γιατί μπήκε στο αρχείο η μαζική επιστολή-καταγγελία πρώην μαθητών που ζητούσαν από την διοίκηση να αναλάβει την ευθύνη της διερεύνησης των γεγονότων σεξουαλικής, ψυχολογικής κακοποίησης από καθηγητές και καθηγήτριες του σχολείου, αυτό ας το αφήσουμε καλύτερα ασχολίαστο…”