Μην σας ξεγελάει που μυρίζει άσχημα. Βόθρος είναι

Η κατρακύλα της πολιτικής ζωής, στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα είναι αποτέλεσμα της κανονικοποιήσης της ρητορικής των social media και την ένταξή τους από το παράθυρο, στη δημοσιογραφία και κατόπιν στην πολιτική ζωή. Είναι μια πρακτική, που προσφέρει πλεονεκτήματα στον “χρήστη”, καθώς δεν απαιτεί λογικές εξηγήσεις ή επιχειρήματα.

Με μια δυνατή φωνή, ή μια “ατάκα” έχεις τη δυνατότητα να υπεκφύγεις οποιαδήποτε συζήτηση, βγαίνοντας μάλιστα κερδισμένος.

Ο πολιτικός διάλογος που συνιστά την πεμπτουσία της δημοκρατίας, μετατρέπεται σε ένα μπρα ντε φερ ανοησίας, στην οποία κατά κανόνα κερδίζει ο πιο ηλίθιος, προς επίρρωση του Τουέην- που έλεγε πως δεν πρέπει ποτέ να τα βάζεις με έναν ηλίθιο, γιατί σε ρίχνει στο επίπεδο του και σε κερδίζει λόγω εμπειρίας.

Στην πολιτική όμως, δεν μπορείς να αφήνεις πράγματα αναπάντητα, με αποτέλεσμα ο Τσίπρας κατά καιρούς, να έχει αναγκαστεί να απαντήσει για το αν ο πατέρας του συνεργαζόταν με τη χούντα (πράγμα για το οποίο τον εγκάλεσε πρόεδρος παράταξης της οποίας ο αντιπρόεδρος περήφανα φέρει αυτόγραφο του Παττακού), για το αν αγόρασε σπίτι σε πλειστηριασμό από άνθρωπο που αυτοκτόνησε λόγω χρεών (ενώ μένει στο ενοίκιο), για το αν βρέθηκε μυστικά στο Παρίσι με τον Ρόθτσιλντ και τον Σόρρος (χωρίς σχόλιο, αρκεί να βάλεις αυτά τα δύο ονόματα σε οποιαδήποτε πρόταση και τα IQ πολλών γίνονται ακαριαία μονοψήφια), για το αν φυγαδεύτηκε μυστικά από τις Μαλδίβες από τα ΟΥΚ (έλεος κάπου).

Αυτά όλα, όχι από περιθωριακές φυλλάδες που κανείς πλην ψεκασμένων δεν τους δίνει σημασία, αλλά από τα συστημικά και κραταιά media.

Βασικό κοινό γνώρισμα όλων των παραπάνω, είναι η αντικατάσταση των απαραίτητων στη δημοσιογραφική έρευνα στοιχείων, με “δημοσιογραφικές πηγές” και “φήμες”. Στη δημοσιογραφία, όπως και στη δικανική -αλλά και στην κοινή λογική!-, δεν έχει σημασία τι ξέρεις, αλλά τι μπορείς να αποδείξεις. Σε όλα τα παραπάνω, αν δεν κάνω λάθος μοναδικό “πειστήριο” ήταν μια φωτογραφία επί χούντας, στην οποία ήταν κυκλωμένο το πρόσωπο ενός τυχαίου τύπου δίπλα στον Παπαδόπουλο, ο οποίος εντέλει ήταν υπουργός του.

Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, σε καιρούς πολιτικού πολιτισμού, τέτοιες ειδήσεις δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, χωρίς ατράνταχτα στοιχεία, ενώ αν παρ’ ελπίδα για κάποιο λόγο δημοσιεύονταν, την επόμενη κιόλας μέρα ο υπεύθυνος της δημοσίευσης θα βρισκόταν σε ουρά του ΟΑΕΔ.

Η έκπτωση όμως στην ποιότητα της δημοσιογραφίας, εξυπηρετεί απόλυτα την πτώση του επιπέδου της πολιτικής ζωής, ρίχνοντας εμμέσως και τεχνηέντως τον πήχη των απαιτήσεων, χωρίς να το καταλαβαίνει η μεγάλη μερίδα του κόσμου. Είναι γνωστό, πως αν θες να κερδίσεις βρώμικα ένα παιχνίδι, ο πρώτος που πρέπει να προσεγγίσεις είναι ο διαιτητής και διαιτητής στο πολιτικό παιχνίδι είναι τα Μήντια. Αν τώρα ο αντίπαλος έχει και 5-6 “παλτά”, που είναι επιρρεπή στο αυτογκόλ, το ματς το έχεις κερδίσει από τα αποδυτήρια.

Η ευθύνη εδώ βαραίνει και τον ίδιο τον Τσίπρα, στον βαθμό που ανέχτηκε αυτό τον βόθρο, αντί, όπως ευαγγελιζόταν άλλωστε να τον “ταράξει στη νομιμότητα” από την πρώτη στιγμή. Την πρώτη φορά που ανέχτηκε τον οχετό, στο όνομα κάποιου πολιτικού καθωσπρεπισμού, άφησε το παράθυρο -που άλλοι άνοιξαν- ανοιχτό, στην είσοδο και την κανονικοποίηση του. Η δεύτερη και η τρίτη ήρθαν μοιραία και, όλες οι επόμενες απόλυτα φυσιολογικά, ως νόρμα της “δημοσιογραφικής έρευνας”, που εν συνεχεία συχνά γινόταν και πολιτικός διάλογος. Αφήνω τελείως ασχολίαστη την ευθύνη που αφορά στο ότι αφήνει στο γήπεδο τους προαναφερθέντες επιρρεπείς στο αυτογκόλ, αυτό είναι 100% δικό του θέμα.

Μια σοβαρή απορία που γεννιέται, σε εμένα τουλάχιστον, είναι σε τι αποσκοπεί ο βούρκος αυτός. Έχοντας ανοίξει με ευθύνη μιας χούφτας αδρά πληρωμένων επικοινωνιολόγων και υπό την ανοχή κάποιων προβεβλημένων πολιτικών στελεχών, με προφανή σκοπό την εκλογική νίκη, πραγματικά απορώ σε τι χρησιμεύει σήμερα, σε μια περίοδο πολιτικής κυριαρχίας του ανθρώπου που τον χειρίζεται και ενώ -λογικά- βρισκόμαστε μακρυά από κάποια εκλογική αναμέτρηση. Παίζοντας το ρόλο του ταχυδακτυλουργού, που σε καλεί να κοιτάξεις πολύ προσεκτικά το σημείο στο οποίο θα συμβεί κάτι μαγικό, ενώ στην ουσία τραβάει την προσοχή σου από το σημείο στο οποίο συμβαίνουν τα … πραγματικά “μαγικά”, ειλικρινά αναρωτιέμαι, τι λαγός μπορεί να κρύβεται μέσα σε αυτό το καπέλο.

Ποιος είναι, με άλλα λόγια εκείνος ο σκοπός, που στερούμενος επιχειρημάτων (πιθανότατα λόγω αντιδημοφιλίας), κρατάει ζωντανό και ενεργό τον βούρκο αυτόν, για να μην βλέπουμε τι γίνεται πίσω του;

Πριν απαντηθεί το παραπάνω όμως, μάλλον σημαντικότερο είναι να βρεθούν οι τρόποι που θα σφραγίσουν τον βούρκο με αεροστεγές καπάκι, που θα σταματήσει την μπόχα του και θα επιτρέψει να ξαναρχίσουμε να συζητάμε για τα σημαντικά, μακρυά από κορώνες και ουρλιαχτά που στερούνται ουσίας (και ειλικρίνειας). Διαφορετικά απλά θα δούμε κατευθείαν τον λαγό και τότε θα είναι αργά γιατί μάλλον, για να τον κρύβουν, δαγκώνει πολύ και άσχημα.

ΥΓ: Το καλό παράδειγμα έδωσε χθες η Ντόρα Μπακογιάννη, εξέχον στέλεχος της παράταξης που έχει θρέψει το σύστημα αυτό όσο κανείς άλλος αρνούμενη να σχολιάσει το θέμα της “βίλας Τσίπρα”, λέγοντας χαρακτηριστικά “δεν θα ακούσετε από εμένα τέτοια ζητήματα στον πολιτικό διάλογο”. Γαλουχημένη από την γενιά των πολιτισμένων, κράτησε το επίπεδο που πολλοί ομόσταυλοι της, φιλότιμα προσπαθούν να γκρεμίσουν.