Δραματική Σχολή ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας: Σε ποιον βωμό θυσιάζεται αυτή η Ιφιγένεια;

Ο κόσμος και ο χώρος της τέχνης και του πολιτισμού για την πλειοψηφία της κοινωνίας, αποτελεί χώρο άγνωστο, περίπλοκο και δαιδαλώδη. Τ

σακωμοί, ίντριγκες, ιδιοτελή συμφέροντα και μαχαιρώματα τυλίγονται διαχρονικά με τον μανδύα της πολιτιστικής προσφοράς και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ο οποίος σκεπάζει - και πολλές φορές καθαγιάζει - τους πρωταγωνιστές. Εξάλλου αυτοί φέρουν και την ιδιότητα του καλλιτέχνη, ιδιότητα που αποκρούει - στη συνείδηση του κοινού -  τα όποια λάθη, πάθη και ατοπήματα.

Η πρόσφατη παραίτηση του Σωτήρη Χατζάκη από τη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, δεν είναι ένα τυχαίο και ανεξάρτητο γεγονός. Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο στο πολύχρονο σήριαλ αναταράξεων της σχολής και του ίδιου του θεάτρου και έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πλέον πρόδηλο τρόπο, ότι συμφέροντα είτε κομματικά είτε προσωπικά και υπάρχουν και λειτουργούν, εδώ και χρόνια.

Το χρονολόγιο της δράσης τους θα χρειαζόταν σελίδες για να αναλυθεί διεξοδικώς. Αφετηρία του, η άνοιξη του 2015 όταν ανακοινώθηκε στον τότε Καλλιτεχνικό Διευθυντή, Θοδωρή Αμπαζή, η πρόθεση της Δημοτικής Αρχής Πελετίδη να μην ανανεώσει τη θητεία του (που έβαινε προς λήξη), θέλοντας να επιλέξει κάποιον που θα εφάρμοζε τη δική της πολιτική στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης.

Η στάση αυτή (που ακολουθείται διαχρονικά σε όλα τα θέατρα από κάθε εκτελεστική εξουσία, είτε Κυβέρνηση είτε Δημοτική Αρχή) μεταφράστηκε ως «καρατόμηση», οι σπουδαστές βγήκαν στους δρόμους καταγγέλλοντας ότι η κομματική δημοτική αρχή, διώχνει τον «ακομμάτιστο» Θοδωρή Αμπαζή, ρίχνοντας σε «κόμμα» την τέχνη. Και ο πόλεμος εντός του ΔΗΠΕΘΕ μόλις είχε ξεκινήσει.

Τα πραγματικά του θύματα όμως δεν ήταν ο κ. Αμπαζής και οι συνεργάτες του, ούτε ο ίδιος ο θεατρικός φορέας. Στην ουσία, ήταν οι ίδιοι οι σπουδαστές, που παρασυρόμενοι από τις συνθήκες ασυλοποίησης που επικρατούσαν τότε στη Δραματική, βγήκαν στους δρόμους ωρυόμενοι, να υπερασπιστούν τους «διωκόμενους» Θοδωρή Αμπαζή και τη συνεργάτιδά του Ελένη Μποζά.

Πιστοί συμπαραστάτες τους, διάφοροι «θεατρόφιλοι», που έκαναν λόγο για κομματική χείρα που ήθελε να πνίξει την αυθόρμητη και ανεξάρτητη καλλιτεχνική δημιουργία που συντελούταν στην Πάτρα. Ταυτόχρονα, ο κ. Αμπαζής αποδεχόταν τη θέση του Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, για την οποία επελέγη από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Αριστείδη Μπαλτά. Φυσικά στην Πάτρα παρέμενε ένας ακομμάτιστος καλλιτέχνης…

Η λήξη της συνεργασίας της κ. Μποζά τον επόμενο χρόνο ήταν σαν να έκλεισε το κύκλωμα τροφοδότησης στα περί διώξεων, πολέμου και κομματικού κονσερβοκουτιού στον λαιμό διωκόμενων καλλιτεχνών. Η νηφαλιότητα της διοίκησης του θεάτρου κατάφερε να επαναφέρει την ηρεμία εντός της σχολής, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια προσανατολισμού των σπουδαστών στον πραγματικό τους σκοπό: τις σπουδές τους. Και όχι στην υπεράσπιση συμφερόντων του κάθε διδάσκοντα.

Όμως, η πληγή δυστυχώς ήταν βαθιά. Και ας φαινόταν πως έχει επουλωθεί, ήταν αρκετή μια ακόμη λήξη σύμβασης διδάσκοντα, για να την ξύσει και να βγάλει ξανά αίμα. Αυτή τη φορά αντικείμενο ο Τσέζαρις Γκραουζίνις. Η σύμβασή του έληξε, δεν κατέθεσε εκ νέου υποψηφιότητα και οι φοιτητές βγήκαν ξανά στους δρόμους να ζητούν την παραμονή του, κατηγορώντας συλλήβδην Δήμο και ΔΗΠΕΘΕ για διώξεις…

Για ακόμη μια φορά το έργο επαναλαμβάνεται. Και εδώ προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα. Σε ποια άλλη δομή εκπαίδευσης, οι σπουδαστές της παρεμβαίνουν κρίνοντας τα βιογραφικά και την εκπαιδευτική επάρκεια των καθηγητών τους; Με ποια γνώση και με ποια εμπειρία; Στο πλευρό τους στάθηκαν μέσα ενημέρωσης, με δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για αναταράξεις στη Δραματική και για κομματική σύμπραξη ΚΚΕ – ΝΔ στο πρόσωπο του κ. Χατζάκη. Ο ίδιος πάντως, φωτογραφίζει ξεκάθαρα στην επιστολή του συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Τελικά, οι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής νοιάζονται όντως για την ποιότητα των σπουδών τους; Η παραίτηση του κ. Χατζάκη, έφερε στο φως όσα επιμελώς είχαν τοποθετηθεί κάτω από το χαλί. Η αυλαία αυτή τη φορά άνοιξε και ο πρωταγωνιστής πιάστηκε γυμνός, γιατί ο μανδύας της τέχνης κόντυνε και δεν μπορεί πια να καλύψει όσα κρύβονταν πίσω από κινητοποιήσεις «για το καλό της τέχνης και του ΔΗΠΕΘΕ».

Η Δραματική Σχολή είναι μοναδική στο είδος της. Με τα φθηνότερα δίδακτρα πανελλαδικά, παράγεται σημαντική καλλιτεχνική δουλειά στα σπάργανά της, βγάζοντας υψηλού επιπέδου αποφοίτους που αξιοποιούνται εντός και εκτός Πατρών. Μήπως είναι η ώρα να την αφήσουμε να ανθίσει χωρίς να ρίχνουμε δηλητήριο στις ρίζες της; Έχει ανάγκη το θέατρο στην Πάτρα τη θυσία μιας τέτοιας Ιφιγένειας στον βωμό των όποιων συμφερόντων;