Υπάρχει κάποιος που μπορεί να κερδίσει τον Πελετίδη, στις Δημοτικές Εκλογές;

Ήδη η ατζέντα στις πολιτικολογούσες παρέες εμπλουτίζεται με το ερώτημα «τι ακούς, ποιοι θα πάνε για Δήμαρχοι;» και με αναλύσεις και αξιολογήσεις για το ποιος είναι καλός και κατάλληλος για Δήμαρχος της Πάτρας. Και όσο πλησιάζουμε προς το χρόνο των δημοτικών εκλογών, οι συζητήσεις αυτές θα φουντώνουν.

Για την ώρα πάντως, οφείλουμε να το παραδεχθούμε, οι περισσότεροι καταλήγουν στην εκτίμηση «δεν χάνει εύκολα ο Πελετίδης», ενώ υπάρχουν και οι πιο σίγουροι που εκτιμούν ότι «ο Πελετίδης δεν χάνει με τίποτα».

Χάνει, λοιπόν, ή δεν χάνει ο Πελετίδης;

Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να τον απειλήσει;  Και ποιος είναι αυτός;

Αναμφίβολα, ο σημερινός Δήμαρχος, απολαμβάνει μιας μεγάλης δημοφιλίας. Έχει διαμορφώσει μια καλή εικόνα. Είναι προσιτός, ευγενής, συνήθως χαμογελαστός, συμπαθής. Δεν την έχει ψωνίσει, δεν το παίζει παράγοντας, αλλά στέκεται με σοβαρότητα στο ρόλο του.  Όλα αυτά δείχνουν έναν χαρακτήρα που κερδίζει πόντους, που αρέσει στους ψηφοφόρους.

Όμως, όποιος θεωρεί ότι τα θετικά στοιχεία ενός χαρακτήρα είναι αρκετά για να οδηγούν σε εκλογικές επιτυχίες, απλά δεν έχει στοιχειώδη γνώση των πολιτικών και εκλογικών λειτουργιών.

Ο κόσμος δεν ψηφίζει απλά καλούς ανθρώπους, ψηφίζει ανθρώπους και παρατάξεις που τον πείθουν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα που θα βελτιώσουν τη ζωή του. Όποιος πείσει τον ψηφοφόρο ότι μπορεί να κάνει περισσότερα και καλύτερα, αυτός αποκτά πλεονέκτημα εκλογής.

Για να το πούμε στη γλώσσα της πολιτικής επικοινωνίας, πλεονέκτημα αποκτά όποιος θέσει πολιτικά αιτήματα, τα οποία εκφράζουν την κοινωνία.

Ο Πελετίδης αναδείχθηκε εύκολα Δήμαρχος το 2014 γιατί ήταν αυτός που κυρίως εξέφραζε το αντιμνημονιακό μένος του κόσμου. Αυτό ήταν τότε το πολιτικό αίτημα. Όπου βρίσκαμε κάλπες ψάχναμε να εκδηλώσουμε το θυμό μας με τα μνημόνια και τις σοβαρές επιπτώσεις τους στη ζωή μας.

Δεν χρειάστηκε να κάνει το παραμικρό ο Πελετίδης για να μας πείσει ότι ήταν ο κατεξοχήν εκπρόσωπος όσων απαιτούσαν καταδίκη των μνημονίων.

Ανήκοντας στο ΚΚΕ, αυτή την ιδιότητα την είχε αποκτήσει, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.

Οφείλουμε δε, να παραδεχθούμε και να τού αναγνωρίσουμε, ότι σε όλη την προεκλογική περίοδο του 2014, ο Πελετίδης ήταν σαφής, ξεκάθαρος και ειλικρινής: ούτε να θολώσει την εικόνα του κομμουνιστή προσπάθησε, ούτε υποσχέσεις έδωσε, ούτε έκρυψε τι θέλει να κάνει. «Να συντονίσει και να εκπροσωπήσει τους λαϊκούς αγώνες» δεσμεύτηκε, αυτή ήταν η μόνη υπόσχεση που έδωσε.

Και εν πολλοίς, αυτό έπραξε και στην μέχρι σήμερα θητεία του. Και συλλαλητήρια οργάνωσε και πορείες έκανε, μέχρι την Αθήνα έφτασε στην αξέχαστη εκείνη πορεία κατά της ανεργίας.

Όμως δεν περιορίστηκε στους πολιτικούς αγώνες. Αποδείχθηκαν αυτός και οι συνεργάτες του επιδέξιοι, και στο χειρισμό αρκετών θεμάτων που αφορούσαν λειτουργίες της πόλης και την καθημερινότητα του πολίτη. Από τις παρεμβάσεις εξωραϊσμού σε πλατείες και άλλους κοινόχρηστους χώρους (π.χ. Νότιο Πάρκο), έως την οργάνωση δράσεων και εκδηλώσεων προς αναψυχή των πολιτών (από τις παιδικές κατασκηνώσεις στην Πλαζ, έως τις συναυλίες σε γειτονιές).

Και εκεί που πολλοί εκτιμούσαν ότι θα λειτουργήσει μόνον ως στέλεχος του ΚΚΕ και θα περιοριστεί σε ένα καταγγελτικό λόγο (ανάλογο με αυτόν που είχε ζήσει η Πάτρα στη τελευταία θητεία του Θεόδωρου Άννινου, 1983-1986), ο Πελετίδης κάθισε αρκετές φορές στο τραπέζι και με την κυβέρνηση και με τον σοσιαλδημοκράτη Περιφερειάρχη αναζητώντας λύσεις σε προβλήματα της πόλης (από την παραχώρηση του θαλασσίου μετώπου, έως τους Παράκτιους Μεσογειακούς, την αξιοποίηση του Λαδόπουλου και την υλοποίηση Ευρωπαϊκών προγραμμάτων).

Σίγουρα, δεν έκλεισε την Ξερόλακκα όπως είχε δεσμευτεί, ενώ εφάρμοσε και την ελεγχόμενη στάθμευση (έστω και με πιο light εκδοχή) την οποία ως αντιπολίτευση κατήγγελλε.

Όμως, στη διαχείριση της πόλης, δεν θα έπαιρνε κακή βαθμολογία, μάλλον καλή θα ήταν.

Αν λοιπόν το πολιτικό αίτημα στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι «ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την καθημερινότητα της πόλης», νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα πείσει κάποιος ότι είναι καλύτερος από τον Πελετίδη.

Ωστόσο, το ερώτημα είναι: το μείζον ζήτημα, άρα και το πολιτικό αίτημα, είναι η διαχείριση της καθημερινότητας ή κάτι άλλο;

Τι μπορεί να είναι αυτό το άλλο;

Μα να μπορέσει η Πάτρα να (ξανα)παράξει πλούτο, να (ξανα)γίνει αυτό που ήταν στο παρελθόν: ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο οικονομικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο. Μην ξεχνάμε ότι αποτελεί την τρίτη πόλη της Ελλάδας, με πλούσια οικονομική (κυρίως λόγω της βιομηχανίας και του ρόλου της στις μεταφορές μέσω του λιμανιού), πολιτιστική (και λόγω του Καρναβαλιού, αλλά όχι μόνον)  και πνευματική ιστορία.

Και όλα αυτά δεν τίθενται ως ζητήματα, εξαιτίας κάποιου μεγαλοϊδεατισμού ή επαρχιώτικου κόμπλεξ, αλλά ως πιθανοί πυλώνες μιας τοπικής ανάπτυξης που θα φέρει πλούτο στην πόλη και άρα αφενός μεν θα δημιουργηθούν δουλειές, αφετέρου δε, θα βρεθούν πόροι για να βελτιωθεί η εικόνα και η λειτουργία της πόλης.

Το μεγάλο πρόβλημα της τοπικής οικονομίας, είναι ότι έχει καταντήσει μια κλειστή οικονομία. Δεν έρχεται πλούτος απ’ έξω.

Με εξαίρεση τους ετεροδημότες φοιτητές που έρχονται στην Πάτρα για να σπουδάσουν και κάποια δραστηριότητα στη λιμάνι, χρήμα από άλλες εξωτερικές πηγές δεν έρχεται. Η οικονομία μας δεν είναι εξωστρεφής, είναι κλειστή.

Η κατανάλωση στηρίζεται στην ανακύκλωση του χρήματος των μόνιμων κατοίκων της πόλης, το οποίο αποκτούν απασχολούμενοι ή αυτοαπασχολούμενοι σε τοπικές υπηρεσίες ή επιχειρήσεις, εκ των οποίων ελάχιστες έχουν εξαγωγική δραστηριότητα.

Για να ευημερήσει η πόλη, πρέπει να αυξηθεί ο πλούτος που παράγει. Και για να αυξηθεί ο πλούτος πρέπει να αυξηθεί κατά πολύ το χρήμα που έρχεται εκτός Πατρών προς την πόλη.

Επί παραδείγματι, η Καλαμάτα, τα Ιωάννινα, ακόμα και τα Τρίκαλα, που πριν τρεις-τέσσερις δεκαετίες θεωρούνταν χωριά μπροστά στην Πάτρα, αυτή τη στιγμή εμφανίζουν υψηλότερους δείκτες ανάπτυξης, είναι πόλεις που έχουν διαμορφώσει ισχυρά brand names και έχουν καταστεί προορισμοί εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από άλλες περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Μπορεί η Πάτρα, να αλλάξει πορεία; Από μια κλειστή οικονομία να (ξανα)γίνει μια ανοιχτή οικονομία; Να προσελκύσει πλούτο απ’ έξω, ώστε να αναπτυχθεί η περιοχή και να δημιουργηθούν νέες δουλειές;

Ιδού το ερώτημα (και το πολιτικό αίτημα) για όποιον θέλει να αντιμετωπίσει τον Πελετίδη.

Όποιος διαθέτει τέτοιο σχέδιο και αποδείξει ότι έχει ρεαλιστικό τρόπο να το υλοποιήσει, αυτός θα μπορεί να προβάλλει ως αξιόμαχος αντίπαλος του νυν Δημάρχου.

Διατυπώνοντας με σαφήνεια ένα διαφορετικό αίτημα από αυτό που καταθέτει ο νυν Δήμαρχος και αφορά στη διαχείριση της καθημερινότητας. Και παρουσιάζοντας με παραδείγματα τον τρόπο που θα το υλοποιήσει.

Οι εκλογές δεν είναι απλώς και μόνο μάχη προσώπων. Όποιοι  πιστεύουν κάτι τέτοιο έχουν μπερδέψει την πολιτική με τα καλλιστεία. Ναι, τα πρόσωπα παίζουν το ρόλο τους, αλλά την κοινωνική δυναμική τη διαμορφώνουν οι πολιτικές προτάσεις, τα πολιτικά σχέδια που απαντούν στις κοινωνικές ανάγκες.

Σε μια πόλη που μαστίζεται από την ανεργία και τη φτώχεια, αν κάποιος πει πειστικά ότι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση και να βάλει τις βάσεις για να δημιουργηθούν δουλειές, θα βρει κοινό να τον ακούσει και να τον στηρίξει.

Αν τέτοια περίπτωση δεν βρεθεί, τότε ο κόσμος θα αρκεστεί σε αυτά που έχει: στην φτώχεια του μεν, αλλά στην ικανοποιητική διαχείριση της καθημερινότητάς του. Και τότε ο Πελετίδης θα ξαναβγεί Δήμαρχος, πανηγυρικά.

ΥΓ. Θεωρώντας δεδομένη τη νέα υποψηφιότητα του Κώστα Πελετίδη, ας μην ξεχνάμε ότι στη λήψη της σχετικής απόφασης καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει η άποψη του ΚΚΕ. Το οποίο, αν ψηφιστεί η απλή αναλογική, θα βρεθεί μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που για να «κυβερνηθεί» η πόλη θα απαιτηθούν ευρύτερες συμμαχίες και συναινέσεις, ίσως και με δυνάμεις με τις οποίες δεν υπάρχει ιδεολογική συγγένεια. Άραγε, το ΚΚΕ είναι διατεθειμένο να μπει στο παιχνίδι των συνεργασιών με μη συγγενείς ιδεολογικά χώρους; Κι αν μπει σε τοπικό επίπεδο, ενός όμως μεγάλου Δήμου, πώς θα συνεχίσει να αρνείται κάτι ανάλογο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο; Ας κρατήσουμε αυτούς τους προβληματισμούς, ίσως τους βρούμε μπροστά μας.