ΠΗΓΑΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΑΜΕ ΤΟΥΣ «ΝΕΟΝΥΜΦΟΥΣ» ΜΙΛΤΟ ΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Ευχαριστηθήκαμε την παράσταση «Ερωτας στη Μόσχα» στο Επίκεντρο και ελπίζουμε ο κόσμος να αξιοποιήσει τη μικρή παράταση για να τη δει, βρίσκοντας χρόνο για «κάτι άλλο» πέρα από την παρακολούθηση αθλητικών γεγονότων στην tv. Eίναι ένα θέαμα γλυκό και τρυφερό, γιατί εστιάζει στο συναίσθημα και την υπαρξιακή ανάγκη των ανθρώπων να «συναντηθούν» και να αγαπηθούν πραγματικά, παραμερίζοντας χρόνιες συνήθειες, αγκυλώσεις, υποκρισίες, εγωισμούς και αμφιβολίες.  Όλα ξετυλίγονται σε ένα παραδοσιακό σπίτι στη Μόσχα με μια τραπεζαρία και ένα σιδερένιο κρεβάτι με υπόκρουση  φολκλόρ ρωσική μουσική.

Δυο καλλιτέχνες της πόλης, ο έμπειρος Μίλτος Νίκας και η ανερχόμενη Κατερίνα Στασινού υποδύονται δυο νεόνυμφους που επειδή είναι άγνωστοι μεταξύ τους – αν και πρώην συμφοιτητές- αποκαλύπτουν μετά το γαμήλιο τραπέζι την «προιστορία» τους στις σχέσεις και κυρίως τις προσδοκίες και τις αγωνίες τους ο ένας για τον άλλον. Εκείνος δεν ομολογεί τι πραγματικά αισθάνεται και εκείνη ψάχνει την αλήθεια του. Οι διάλογοι είναι πραγματικά απολαυστικοί ψυχογραφώντας μοναδικά τους δυο ήρωες και αποδίδονται ως κομεντί δωματίου που ταυτόχρονα υπαινίσσεται και αποσαφηνίζει τα «θέλω» τους. Πολύ εκφραστικοί και οι δυο ηθοποιοί πλάθουν ξεκάθαρους χαρακτήρες με εξωστρέφεια και εσωτερικότητα μαζί. Πάνω τους αναγνωρίζουμε οικεία στοιχεία, δικά μας και των γύρω μας. Μας άρεσε πολύ που ενώ το έργο έχει γραφτεί από τη Λουντμίλα Πετρουσέφσκαγια, εμπλουτίστηκε με στίχους κορυφαίων ρώσων ποιητών, με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή χάρη σε αυτή την ευτυχή συγκυρία.

Μια βαλίτσα, τα νυφικά γοβάκια και μια γαμήλια τούρτα "στα δυο" αποκτούν συμβολικές διαστάσεις. Το φινάλε είναι έκπληξη και δεν το αποκαλύπτουμε καθώς η άφιξη της … killer «πεθεράς» (Φωτεινή Τόγια) γίνεται σε εντελώς άλλο κλίμα γκρεμίζοντας το κρεσέντο εξομολογήσεων. Φαντάζει ως σκληρή παραφωνία αλλά προφανώς αυτό έγινε από πρόθεση αφού είναι ο μεγάλος καταλύτης της υπόθεσης.

*Ο «Ερωτας στη Μόσχα» είναι και η ρεπερτοριακή εξαίρεση σε απανωτά θεάματα πολιτικής κατήχησης και κοινωνικών θέματων, τα οποία έχουμε πλέον «χορτάσει» στην πόλη. Πώς λέμε μίλα μου γι’ αγάπη; Ακριβώς αυτό.