Όταν ο Μητσοτάκης επέλεξε το Μακεδονικό ξεσπάθωμα (αλά Αντώνη), από τον ρόλο του ηγέτη

Θα μπορούσε να έχει αφήσει το στίγμα του με την εθνικιστική αποτοξίνωση του κόμματός του, εναποθέτοντας στον κάλαθο της πολιτικής πρακτικής την ιδεοληψία και το πατριωτικό ξεσπάθωμα έτσι όπως το αντιλαμβάνεται η ξαναμμένη δεξιά σε όλες τις ακραίες εκφάνσεις της.

Θα μπορούσε να δείξει ότι μπορεί να αλλάξει την ατζέντα της παράταξής του και να απαλλαγεί από εμμονικά σύνδρομα που κολλάνε στις λέξεις και όχι στην ουσία, που πυροβολούν τις εντυπώσεις προς άγραν ακραίων θαυμαστών από το τσουβάλι μιας φοβικής ρακκοσυλλέκτριας χώρας.

Θα μπορούσε να έχει αδράξει την ευκαιρία να πετάξει από το κόμμα του όλους τους Φαήλους και να αποδείξει ότι μπορεί να εκπροσωπήσει το κέντρο, και να εγκατασταθεί σε αυτό με σχετική άνεση, αν αναλογιστεί κανείς το περιρρέον πολιτικό σκηνικό μαζί με την ατμόσφαιρά του.

Αντί όλων αυτών των «θα μπορούσε» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να επενδύσει στην διαιώνιση των κακών νοσημάτων της δεξιάς και να σηκώσει τη σημαία του Μακεδονικού, όπως κάποτε έκανε ο Αντώνης Σαμαράς ενάντια στον πατέρα του, σιγοντάροντας τον βρυχόμενο σωβινιστάκο Καμμένο στην επιδίωξη της πρόκλησης θορύβου ύπαρξης, πάνω σε μια κακώς ειπωμένη λέξη, την ώρα που η χώρα φλέγεται, όχι από τις λέξεις, αλλά από τις επιλογές.

Σιγοντάροντας τον επαναστάτη της «Μακεδονίας» που ασθμαίνοντας προσπαθεί να ουρλιάξει ως άλλος ξεσαλωμένος  έφηβος, κάνοντας χρήση μιας προφανούς αστοχίας για να κρύψει όλα τα «μάλιστα κύριε» και όλες τις κυβισθήσεις για αυτά που έταξε και αυτά που έπραξε, ως και κυβερνητικός ...αντιμνημονιακός εταίρος, ο  Κυριάκος Μητσοτάκης  επέλεξε να εγκλωβιστεί στον ίδιο σάκο που εγκλώβισαν κάποτε τον πατέρα του και να σηκώσει την σημαία για την πτώση της σημερινής κυβέρνησης με τον ίδιο τρόπο που την σήκωσαν τότε για να ακρωτηριαστεί η ΝΔ από την πλευρά του εθνικιστικού της άκρου δυό φορές, μια με τον Σαμαρά και μια με τον Καμμένο.

Σαν το έχει ανάγκη αυτό το άκρο κινήθηκε ο πολλά υποσχόμενος Κυριάκος Μητσοτάκης χάνοντας την ευκαιρία να περάσει από το δωμάτιο του «ενός ακόμη δεξιού αρχηγού»  σε αυτό του «πολλά υποσχόμενου ηγέτη του κεντρώου χώρου», ανακυκλώνοντας  μια κωμωδία (διότι περί αυτής πρόκειται), που απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση για μια λέξη, όταν υπάρχουν τόμοι ολόκληροι να επικαλεστεί κανείς για να της επιτεθεί ή ακόμη και να την...ακυρώσει.

Στην πολιτική ζωή, υπάρχει μια μόνο λεπτή γραμμή που ακουμπάει το ένστικτο ενός ηγέτη και το ένστικτο ενός λαού.

Αυτή τη γραμμή δεν φαίνεται να την έπιασαν οι κεραίες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ίσως όμως την έπιασαν οι κεραίες των ανθρώπων του κέντρου. Αυτών που θέλουν να περάσουν επιτέλους στη νέα εποχή με έναν άνθρωπο που να το μπορεί.