Ο Τσίπρας, οι Λαφαζάνηδες, το ξεχασμένο «ευχαριστώ» και το τέλος της δημαγωγίας

Μερικές φορές στην πολιτική πρέπει να πεις το μεγάλο όχι ή το μεγάλο ναι  και να πάρεις το κόστος της επιλογής σου, με γενναιότητα. Έρχεται η ώρα που αντιλαμβάνεσαι ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και όχι η  διαιώνιση της επιδίωξης του- σίγουρα λαοφιλούς- ανέφικτου, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις πίσω σου ένα κομμάτι των ψευδαισθήσεων με τις οποίες μεγάλωσες και πορεύτηκες μέχρι να συγκρουστείς σε μετωπική με την πραγματικότητα, η οποία δεν έχει τόσο μεγάλα  περιθώρια ωραιοποιήσεων.

Μετά από έξι μήνες αδιεξόδων, τα περισσότερα από τα οποία δημιουργήθηκαν από τον ακκιζόμενο Γιάνη Βαρουφάκη της Αιγίνης, η κυβέρνηση κατάφερε την χειρότερη συμφωνία που θα μπορούσε να επιτύχει, έχοντας βεβαίως προσπαθήσει πολύ για αυτό, κάνοντας ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής σε δημοψηφίσματα που  κόστισαν πολλά δισ, διχασμό των πολιτών, επί μέρες κλειστές τράπεζες και την  αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη.

Τώρα οι ίδιοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στην δύναμη του «όχι» τους, βλέπουν την χαμένη  αξιοπιστία της κυβέρνησης που τους το ζήτησε και τον Αλέξη Τσίπρα να το επικαλείται αυτό το «όχι» για να μιλήσει για το ενισχυμένο πολιτικό γόητρο του πρωθυπουργού. Ένα υφαρπαγμένο γόητρο, να μου επιτραπεί να πω.

Οι πολίτες  ψήφισαν εναντίον των μέτρων Γιούκνερ και μετά την εκτόνωσή τους έφτασε στη χώρα ο Αρμαγεδών.

Αυτό δεν θα μπορέσει έυκολα να το σβήσει από τον πολιτικό  χάρτη ή από το βιογραφικό του ο πρωθυπουργός, όσα και αν υποσχεθεί για πάταξη της διαφθοράς, όσο και αν προσπαθεί να ωραιοποιήσει με την προεκλογική ορολογία, τον σημερινό κυβερνητικό του λόγο.

Ωστόσο θα πρέπει να του αναγνωριστεί του Αλέξη Τσίπρα  η τόλμη να πάρει το τιμόνι στα χέρια του, με μεγάλο εσωκομματικό κόστος, για να στρίψει το καράβι πριν τα βράχια, η  τόλμη να αναγνωρίσει έστω και την τελευταία στιγμή το έρεβος στο οποίο οδήγησαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί, να παραδεχθεί την  τραγική αμέλεια της εκπόνησης  ενός σχεδίου Β που να συνοδεύει με την ελάχιστη της σοβαρότητας τον επαναστατικό του λόγο.

Kάτι που δεν έπραξαν οι Λαφαζάνηδες, οι ΚΟΕδες αλλά και οι περιπλανώμενοι παλιάτσοι της πολιτικής Βαρουφάκης και Κωνσταντοπούλου, οι οποίοι άφησαν τον Τσίπρα μόνο του στην τρικυμία για να –διασώσουν;- το πολιτικό τους τομάρι, υμνώντας την ανευθυνότητα και ρίχνοντας τον πρωθυπουργό στην ανάγκη της αντιπολίτευσης , δηλαδή στην ανάγκη των ανθρώπων που με τόσο στόμφο κατήγγειλε, περίπου ως προδότες του έθνους.

Όπως είπε και η Σία Αναγνωστοπούλου, οι ίδιοι άνθρωποι που ψήφιζαν παρών- γιατί και το όχι θέλει τη λεβεντιά του- , παραδέχονταν ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχει δρόμος προς τη δραχμή και η καταστροφή θα ήταν ολοκληρωτική. Αλλά εκεί ... «παρών» για την τιμή της ιδεοληψίας.

Αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ  που έμειναν να τραβήξουν κουπί  αξίζουν τον σεβασμό μας. Όπως τον αξίζει και η αντιπολίτευση η οποία έδωσε στον Τσίπρα 251, και θα δώσει και στα νομοσχέδια,  για να μην εισπράξει σήμερα από το στόμα του Πρωθυπουργού ούτε ένα «ευχαριστώ», ούτε μια αναφορά. Όπως έδωσε και ο Ολανδρέου, τον οποίο επίσης λησμόνησε ο πρωθυπουργός.

Σε κάθε περίπτωση ο Τσίπρας, οι συν αυτώ αλλά και η αντιπολίτευση πρέπει να πήραν ένα καλό μάθημα από αυτή την περιπέτεια, όπως και ο λαός.

Ο λαϊκισμός πρέπει να μπει στο συρτάρι μια και καλή, οι πολιτικοί οφείλουν να ενηλικιωθούν και οι πολίτες οφείλουν να συνειδητοποίησουν ότι έχουν την υποχρέωση της ενημέρωσης και της κριτικής σκέψης για αυτό και πρέπει -επιτέλους-  να απαιτούν,  να σέβονται και να τιμούν την αντικειμενική  αλήθεια και όχι την αλήθεια του καθενός. Την πραγματικότητα και όχι τη δημαγωγία.

Όχι,  ο ρεαλισμός δεν είναι δουλοπρέπεια, οι άνθρωποι που έβλεπαν το τρένο να έρχεται κατά πάνω μας δεν ήταν γερμανοτσολιάδες και αυτοί που όταν κλήθηκαν να σώσουν τη χώρα την ώρα που  βούλιαζε και είπαν «παρών», δεν ήταν οι πατριώτες που νομίζαμε.

Τους σπόρους της κρίσης που διέρχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ τους έβαλε από την εποχή της αντιπολίτευσης, από τότε που νόμιζε πως θα αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να έχει σχέδιο, παρά μόνο φαντασιώσεις και εμμονές,  που έστηνε  συγκεντρώσεις χλευασμού όσων υπέγραφαν με τους δανειστές, που  έλεγε  και έταζε πως θα γινόταν άλλος.

Αυτούς που σήμερα ξεσαλώνουν εναντίον του στο fb, ο ίδιος τους εξέθρεψε.