Πίσω από τις λέξεις

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία.

Ιστορία πρόσφατη, της προηγούμενης μόλις δεκαετίας, την οποία και αναμφισβήτητα σφράγισε ανεξίτηλα.

Τι δουλειά έχει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας στη νέα δεκαετία της «κανονικότητας» και των «αλμάτων» προς το μέλλον; Είναι προφανές ότι εάν όντως είχαν διαμορφωθεί τέτοιες συνθήκες στην κοινωνία, ακόμα και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός θα αντιλαμβανόταν πως «δεν τον παίρνει» για rebranding και λοιπές πολιτικές ακροβασίες.

Όμως, ακριβώς επειδή όλο αυτό που ζούμε μόνο σε κανονικότητα δεν παραπέμπει, ίσως ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκείνο το κερασάκι που λείπει από την πολιτική μας τούρτα για να ολοκληρωθεί η εικόνα -να μην έχουμε να λέμε πως βαριόμαστε βρε αδερφέ.

Πάμε στα σίγουρα πρώτα.

Ο μέχρι πριν μόλις δύο χρόνια ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργήσει νέο, δικό του, προσωποπαγή –με βάση και την ανά την υφήλιο μόδα- πολιτικό οργανισμό. Φαίνεται πως τα περί πλουραλιστικής αριστεράς, μάλλον δεν θα του χρειαστούν στην προσπάθεια εκ νέου αναρρίχησης στις πολιτικές κορυφές. Η επόμενη βεβαιότητα είναι πως το συγκεκριμένο κόμμα θα δημιουργήσει νέα αναστάτωση στα ήδη ταραγμένα ύδατα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς, όπου από το 2023 και μετά εκτυλίσσεται ένας ατυχής αγώνας δρόμου για την ανάδειξη του αντίπαλου δέους του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ατυχής διότι όχι μονάχα δεν είχε νικητή, αλλά και γιατί σύσσωμοι οι συμμετέχοντες εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τις πολιτικές τους αδυναμίες σε μία κοινή γνώμη η οποία εναγωνίως (;) αναζητά το καινούριο που θα την εκφράσει.

Εδώ ακριβώς είναι που ποντάρει κι ο Αλέξης Τσίπρας. Ήδη από τις δημοσκοπήσεις, διαφαίνεται πως το μέρος του κοινού που είναι θετικά προσκείμενο στην επάνοδό του, είναι τουλάχιστον αξιοσέβαστο. Σημαίνει αυτό πως ένα 25% λχ θα σπεύσει να τον ακολουθήσει με το «καλημέρα»; Σε καμία περίπτωση. Ο πόλεμος που θα δεχθεί ενδέχεται να είναι πρωτόγνωρος. Όχι βέβαια από την πλευρά της κυβέρνησης, αλλά από εκείνη των αντιπολιτευόμενων, οι οποίοι ήδη ακονίζουν τα μαχαίρια τους για την μητέρα των μαχών. Η περαιτέρω όξυνση του πολιτικού κλίματος μοιάζει αναπόφευκτη.   

Στη Νέα Δημοκρατία για την ώρα, επικρατεί ένα αφήγημα το οποίο μέσες-άκρες τονίζει πως «ο Αλέξης χάρη θα μας κάνει» και πως «εάν επιστρέψει θα έχουμε επιτέλους τον αγαπημένο μας εχθρό, ώστε να μας συγκρίνει ο κόσμος και να καταλήγει στον Μητσοτάκη». Αυτή η λογική δεν είναι εντελώς λανθασμένη, αγνοεί όμως επιδεικτικά και αυτάρεσκα το εξής αποδεδειγμένο γεγονός: ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός πολιτικός. Πέραν τούτου, είναι μία προσωπικότητα που έχει αποδείξει πως στο άθλημα του λαϊκισμού είναι ικανή να σπάει τα ρεκόρ. Καθώς η διεθνής πολιτική βουλιάζει όλο και περισσότερο στην περιδίνηση ενός κυκλώνα λαϊκισμού και σε κάθε χώρα αναδεικνύονται ηγεσίες με «τραμπικά» χαρακτηριστικά, οι κυβερνώντες θα έπρεπε ίσως να ανασκευάσουν το τρέχον αφήγημά τους και να ανασκουμπωθούν.

Καλά όλα αυτά θα πείτε, αλλά είναι δυνατόν οι πολίτες να ξεχάσουν όσα πέρασαν το 2015; Τι έχει να απαντήσει σε αυτό ο «αναγεννημένος» Αλέξης Τσίπρας;

Η μνήμη χρυσόψαρου των ψηφοφόρων είναι ένα από τα κομβικά στοιχεία στα οποία επενδύει κάθε αυθεντικός λαϊκιστής που σέβεται τον εαυτό του.

Έρχεται ο Αλέξης.

Προσδεθείτε και απολαύστε το.