Κόμμα εξουσίας ή παιδική χαρά - χαρά της κάθε εξουσίας;

Στις εθνικές εκλογές του 2019, πλήθος κόσμου έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα μια πολύ καθαρή εντολή: Το αλλάζεις ή βουλιάζεις. Τότε, δυστυχώς, αυτός δεν το κατάλαβε, ή ίσως λόγω συναισθηματικών εξαρτήσεων, δεν κατόρθωσε να το πράξει.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε -και μάλιστα με διαρκώς αυξανόμενη ένταση- να εμφανίζει την εικόνα όχι συντεταγμένου κόμματος που θέλει να διοικήσει, αλλά ενός συνονθυλεύματος ανθρώπων, που έφερναν στο μυαλό τη φράση του Κλιντ Ίστγουντ περί απόψεων και πρωκτικών οπών.

Το αποτέλεσμα φάνηκε στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Η εσωκομματική Βαβέλ κατάφερε αυτό που όλοι οι εξωτερικοί εχθροί του Τσίπρα δεν είχαν καταφέρει για χρόνια: η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, καταποντίστηκε σε βαθμό περίπου 50%.

Οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις ήταν μοιραίες και ο τροχός γύρισε, όπως ήταν αναμενόμενο. Ή τουλάχιστον γύριζε έτσι, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε το φαινόμενο Στέφανος Κασσελάκης.

Η πανηγυρική εκλογή του, ενός ανθρώπου που δεν τον γνώριζε κανείς, που βρέθηκε στην Αριστερά ξαφνικά και αποφάσισε πως θέλει να την υπηρετήσει και μάλιστα από θέση ισχύος, με την μεγάλη αύξηση των συμμετεχόντων στη διαδικασία αλλά και την εισροή μελών, δεν μπορεί στο δικό μου το κεφάλι παρά να είναι επανάληψη του μηνύματος που έλαβε αλλά δεν διάβασε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας: Στέφανε άλλαξε το όλο.

Ο Στέφανος Τζουμάκας, είχε το δικαίωμα να κατακρίνει τον νέο πρόεδρο, στις εσωκομματικές διαδικασίες στις οποίες συμμετέχει. Όχι να βγαίνει δημοσίως και να καταφέρεται χυδαία εναντίον του λέγοντας «το παιδί δεν κάνει». Ούτε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στην διαπλοκή εν γνώσει Τσίπρα». Αυτό, συνιστά βαριά προσβολή της τωρινής πολιτικής διοίκησης, της προηγούμενης, αλλά και ασέβεια στη δημοκρατική διαδικασία η οποία ανέδειξε και τις δύο. Είναι αδιάφορο το πόσους αγώνες έχει δώσει κάποιος για τη δημοκρατία, αν σήμερα δεν την σέβεται. Και σίγουρα οι προηγούμενοι αγώνες του, δεν του παρέχουν συγχωροχάρτι για οποιοδήποτε ατόπημα.

Αυτό ισχύει τόσο για τον Στέφανο Τζουμάκα, όσο και για κάθε -ανεξαιρέτως- άλλο μέλος το οποίο επιθυμεί να βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η δημοκρατία που αναμφίβολα οφείλει να διέπει κάθε εσωκομματική διαδικασία -ειδικά σε ένα κόμμα της Αριστεράς- δεν δικαιολογεί καμία τέτοια συμπεριφορά, όπως βέβαια δεν δικαιολογεί και τους φραξιονισμούς στη δημόσια σφαίρα. Το κάθε κόμμα και ειδικά ένα που θέλει να λέγεται σοβαρό, οφείλει να έχει ενιαία στρατηγική. Είναι αδιανόητο, για παράδειγμα, ο άνθρωπος που θεωρητικά προορίζεται για υπουργός οικονομικών να έχει διαφορετική άποψη για τα οικονομικά από την κεντρική γραμμή του κόμματος και μάλιστα να την εκφέρει δημόσια στο όνομα κάποιας ελευθερίας έκφρασης.

Είναι αδιανόητο μέσα σε ένα κόμμα να υπάρχει οργανωτικός μηχανισμός που να αντιπολιτεύεται οργανωμένα την πολιτική διοίκηση του κόμματος πολλώ μάλλον να την αποκηρύσσει δημόσια.

Ο καθένας δικαιούται με βάση τις απόψεις του, συμμετέχοντας στα όργανα, να συμμετέχει στη σύνθεση των θέσεων του κόμματος και οφείλει, να υπηρετεί τις θέσεις που προέκυψαν από την προαναφερθείσα διαδικασία σύνθεσης. Αυτό, λέγεται δημοκρατία. Αν δεν μπορεί, ή να αποχωρεί, ή τουλάχιστον να μην τις αποκηρύσσει εκθέτοντας τον χώρο του. Αυτό, λέγεται αξιοπρέπεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάψει να είναι παιδική χαρά. Έχει σαφή εντολή και ταυτόχρονα, την τελευταία ευκαιρία να το πράξει. Δεν εκτιμώ πως έχει άλλη ανοχή ο κόσμος απέναντί του.

Ο Κασσελάκης σήμερα έδειξε πως άκουσε την εντολή και ξεκίνησε ήδη να την εκτελεί.

Στέφανε, καλή αρχή. Κυρίως όμως, καλή συνέχεια.