Του Μίλτου Ζαμπάρα
Πάντα υπήρχε το αφήγημα στην Ελληνική κοινωνία ότι οι πτυχιούχοι είναι πάρα πολλοί, δυσανάλογοι με τις ανάγκες της αγοράς.
«Είστε πολλοί πτυχιούχοι, τι θέλετε, δεν γίνεται να έχουν όλοι δουλειά»
Πάνω σε αυτό το στρεβλό αφήγημα (και σε πολλά άλλα) στηρίχθηκαν πολλές πολιτικές: της ημιαπασχόλησης, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της ανασφάλειας στην εργασία κ.α.
Φταίει π.χ. ότι είναι πολλοί οι πτυχιούχοι μηχανικοί ή ότι τα έργα πήγαιναν πάντα σε 2-3 «παίχτες», οι μικροί πάθαιναν ασφυξία και αναγκάζονταν να πάνε για 500€ στον μεγάλο;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν φταίει ο αριθμός των πτυχιούχων. Και μάλιστα αν κρατάμε λίγο ως χώρα οφείλεται στα μυαλά που αυτος ο τοπος έχει παράξει μέσα από το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστημιο που είναι ακόμα ισχυρό brand name.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρακάτω γράφημα θα δούμε ότι χώρες με υψηλό ποσοστό πτυχιούχων είναι χώρες με υψηλό επίπεδο ζωής ( Ελβετία, Λουξεμβούργο, Σουηδία, Βέλγιο, Δανία κλπ).
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει τον στόχο, το 45% των νέων 25-34 να είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ γιατί αυτή θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Και το κάνει για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου η Κίνα επενδύει στο φτηνό εργατικό κόστος, οι ΗΠΑ στις υψηλού επιπέδου δεξιότητες κλπ.
Εμείς ως χώρα τι κάνουμε;
Μειώνουμε τον αριθμό των εισακτέων στα Ελληνικά ΑΕΙ και οδεύουμε στην πλήρη βαλκανοποίηση. Και δεν είμαστε μακριά από αυτό.
Και αυτό γίνεται συνειδητότατα. Γιατί ποντάρουν στην ελληνικό ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μέσου γονιού ότι: «θα φτύσει αίμα, θα κόψει από το υστέρημα του, αλλά το παιδί του θα το σπουδάσει», όπου είναι μιας πρώτης τάξεως πελατεία για τα ιδιωτικά κολέγια.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr