Η Ελλάδα που επιχειρεί –ακόμα…

Τους συναντώ σχεδόν καθημερινά. Όχι πως είναι πολλοί –το αντίθετο. Η φύση της δουλειάς το επιτρέπει. Διαχρονικά άλλωστε, στην ελληνική κοινωνία αποτελούσαν μειοψηφία ισχνή.

Ποιοι είναι;

Ο αγρότης που γύρισε στο χωριό του και επιχειρεί με τεχνογνωσία και σύγχρονα μέσα.

Ο start-upper που δεν σταματά καθημερινά να «ψάχνεται» και να καινοτομεί.

Ο εξαγωγέας προϊόντων που βρίσκει συνεχώς ευφάνταστες λύσεις στο τέρας της γραφειοκρατίας που τον καταδιώκει.

Ο μικρομεσαίος έμπορος που θυσιάζει εισόδημα και περιουσία για να κρατήσει με νύχια και με δόντια θέσεις εργασίας ζωντανές.

Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα για μία χώρα που είναι τόσα χρόνια στο καναβάτσο. Για μια κοινωνία που βρίσκεται τόσες δεκαετίες σε αφασία. Που βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αδράνεια.

Οι προαναφερθέντες –μεταξύ αρκετών άλλων- έχουν κάνει τη συνειδητή επιλογή να μην το βάλουν κάτω. Να μην παρασυρθούν από την εγχώρια μιζέρια, να μην οικειοποιηθούν την αέναη μεμψιμοιρία που μας χαρακτηρίζει. Να συνεχίσουν να παλεύουν κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;

Συνεχίζουμε να τους υπερφορολογούμε. Να τους δαιμονοποιούμε ως «ανάλγητους επιχειρηματίες» που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό κέρδος. Συχνά δε, κάνουμε και ότι περνά από το χέρι μας για να μην τους αφήσουμε να προκόψουν. Η λογική του «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα του 2017.

Ότι όμως και να λέμε ή να κάνουμε, ένα είναι βέβαιο. Εάν αυτή η χώρα έχει ακόμα πιθανότητες να αλλάξει, τις διατηρεί αποκλειστικά, εξαιτίας αυτών των μαχητών της καθημερινότητας.

Γι’ αυτό το γεγονός και μόνο, οφείλουμε όλοι, από το προσωπικό του μετερίζι ο καθένας, ως ελάχιστο αντίδωρο, μία προσπάθεια όχι να τους ανοίξουμε τον δρόμο –αυτό δεν το έχουν ανάγκη, το κάνουν ήδη μόνοι τους και με επιτυχία. Απλά να μην τους προσθέτουμε εμπόδια.

Και τότε ναι, μπορεί να ανατείλει μια νέα μέρα σε αυτόν τον τόπο.