Αλεξάνδρα Αϊδίνη: «Ελλάδα είναι η χώρα που καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αληθινό εαυτό του»

Η συνάντηση με την Αλεξάνδρα έγινε την τελευταία μέρα της Άνοιξης και μια μέρα πριν την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού. Είχαμε ήδη μιλήσει και είχαμε από κοινού συμφωνήσει να της στείλω ορισμένες ερωτήσεις και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο.

Η άφιξή της στην πόλη όμως την προηγούμενη μέρα λόγω της παράστασης «Μεγάλη Χίμαιρα» στην οποία πρωταγωνιστεί, μου έδωσε την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά.  Το πρωί της Πέμπτη δώσαμε ραντεβού στο Ξενοδοχείο Βυζαντινό στο κέντρο της πόλης το οποίο έχει χτιστεί  στα τέλη του 19ου αιώνα και ανακαινίστηκε μόλις το 2002.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν συνεπής στην ώρα του ραντεβού 11:30 στο Αίθριο του Ξενοδοχείου και από κοινού συμφωνήσαμε να αλλάξουμε τη σειρά των ερωτήσεων, πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν στο Λιβάδι, εκεί από όπου ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι.

Η πρώτη σας κινηματογραφική εμφάνιση είναι το 2004 στο πρώτο μέρος της τριλογίας «Το λιβάδι που δακρύζει» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, τον οποίο και έχουν αποκαλέσει  Ποιητή των Εικόνων, τι είναι αυτό που σας έχει αφήσει παρακαταθήκη;

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι ζωντανό κομμάτι, μια συνάντηση, μια συντροφιά που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Υπήρξε μια σπουδή, ένα πανεπιστήμιο, ένα μεταπτυχιακό για εμένα και όσα μου πρόσφερε αυτούς του 2 χειμώνες που χρειάστηκε να διανύσουμε για να καταφέρουμε να έχουμε τα πλάνα για την ταινία «Το Λιβάδι που δακρύζει». Ακόμα θυμάμαι τα σύννεφα που μας συντρόφευαν καθώς και τις μέρες που πέρασα μιας και ήμουνα παιδί, το οποίο στα μάτια του όλη αυτή η εμπειρία ήταν εξωπραγματική. Θα συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό ποιητή αλλά επιπλέον θα προσθέσω ότι ήταν αυστηρός μα και συνάμα ένας οραματιστής που μας ταξίδεψε μέσα από τις ιστορίες και τις εικόνες του.

Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στο έργο «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση και τον ξεχωρίζουν στο πέρασμα των χρόνων ;

Ο Καραγάτσης είναι ένας τρομερός διανοούμενος, ένας λόγιος, γνωρίζει παρά πολύ καλά το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής του. Περνάει, ζει, διασχίζει καλά γράφοντας με την πένα του και αυτό ο αναγνώστης μπορεί άνετα να το καταλάβει αφού απολαμβάνει κάθε λέξη, πρόταση, φράση από το μυθιστόρημα του τη «Μεγάλη Χίμαιρα», σε παρασύρει με έναν τρόπο μοναδικό! Όταν το διάβασα βρισκόμουνα στην Τήνο και μέσα σε 5 μέρες κατάλαβα την ηθογραφία της εποχής, την αναφορά στη Δύση και την Ανατολή, το ψυχογράφημα που κάνει στη λαϊκή καθώς και στην αστική τάξη. Φυσικά τα πολλά επίπεδα που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο, έχει δε το χάρισμα να προσεγγίζει με αριστοτεχνικό τρόπο ψυχαναλυτικά τους ήρωες του. Είναι ένας ανθρωπολόγος, ένας ερευνητής, ένας bon viveur της εποχής του.

Τι ήταν ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό της η ηρωίδα του Καραγάτση Μαρίνα Μπαρέ και τελικά τι συναντά;

Αυτό που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που διάβασα το μυθιστόρημα είναι ότι ο Καραγάτσης γνωρίζει παρά πολύ καλά τη Μαρίνα, σαν να ξέρει τους παλμούς της καρδιάς της, την ομάδα αίματός της, το ψυχογράφημα που της έχει κάνει είναι τέλειο. Η Μαρίνα είχε κάτι ιδανικό μέσα της για την Ελλάδα, μια ελληνολατρία, μια λαγνεία την οποία την είχε αποκομίσει μέσα από τα διαβάσματά της. Όπως λέει και σε κάποια φράση «Ελλάδα είναι η χώρα που καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αληθινό εαυτό του», ο ήλιος τα καίει όλα. Φυσικά δεν γνωρίζει τον συντηρητισμό, τον επαρχιωτισμό, την καχυποψία που κρύβεται στην μικρή κοινωνία της Σύρου. Είναι ένας άνθρωπος που είναι βαθιά τραυματισμένος, δεν καταφέρνει ποτέ να ωριμάσει. Προσπαθώντας να έρθει σε επαφή με τη μαγεία του ελληνικού τοπίου, το εκτυφλωτικό φως,  πέφτει στην παγίδα και «καίγεται από τον ήλιο».

Τι θα σας μείνει από αυτό το ταξίδι της Μεγάλης Χίμαιρας ;

Η Μαρίνα Μπαρέ όταν φθάνει στην Ελλάδα, στην αγκαλιά του έρωτά της, σε μια στιγμή ευδαιμονίας λέει : Είναι σαν ένα όνειρο από φως το ελληνικό τοπίο, έτσι και για μένα λίγο πριν αναχωρήσουμε για τις Βρυξέλλες όπου θα παιχτεί η Μεγάλη Χίμαιρα,  αυτό το ταξίδι που συνεχίζεται είναι σαν ένα όνειρο από φως…