Απόσπασμα από την 4η Πανελλήνια Ημερίδα Αυτισμού με θέμα ‘‘ΑΥΤΙΣΜΟΣ… ένα πολύτιμο δώρο’’

«Τη μέρα που άλλαξε ο κόσμος μου…

Την αδερφή μου την λένε Ιμάνι. Είναι τριάντα ενός ετών και είναι καλλιτέχνης. Έρχεται μέχρι τους ώμους μου, έχει κοντά μαύρα μαλλιά, σχεδόν αντρικέ, και μια γλυκιά πλακουτσή μύτη. Τα μάτια της είναι κοντά το ένα με το άλλο σαν να μιλούν αυτά αντί το στόμα, μόνο που σπάνια σε κοιτά στα μάτια. Δεν έχω άλλα αδέρφια. Κι εγώ… Λεονάρντο. Μεγάλωσα στην Περούτζια της Ιταλίας από ευκατάστατη οικογένεια. Όταν μάθαμε τα νέα για την εγκυμοσύνη της μητέρας πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας. Το βλέμμα μας, τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας, ακόμα και τα χρώματα των επίπλων και των τοίχων είχαν αλλάξει. Ήταν πιο ζωντανά, πιο ζεστά, ήταν χαμογελαστά. Και μερικούς μήνες μετά ένα υπέροχο μικροσκοπικό πλασματάκι ήρθε για να μείνει. Στο σπίτι μας. Και ήταν και δικό του το σπίτι. Ήμουν σαν μπαμπάς της. Ήταν παράδεισος.

Όμως σαν ο χρόνος να πάγωσε και τα χρώματα, και τα έπιπλα, και τα βλέμματα όλων, πήραν όλες τις σκιές του μαύρου σαν από παλιά κακογραμμένη βουβή ταινία. Δυόμισι χρόνια μετά. Όταν ο γιατρός μίλησε στους γονείς μου για αυτισμό. Η Ιμάνι είναι αυτιστική! Μια λέξη βγήκε από το στόμα της μητέρας και μια αγκαλιά βιβλία από το αυτοκίνητο του πατέρα για τον αυτισμό. Και…

Πένθος.  Βαρύ.

Για αρκετά χρόνια η Ιμάνι, ενώ ήταν η ίδια, η μητέρα, ο πατέρας, κι εγώ, της συμπεριφερόμασταν σαν ήταν άλλη.  Και δεν το είπαμε πουθενά. Ώσπου η Ιμάνι δεν μπορούσε  να ακολουθήσει κανονικό σχολείο και πήγαμε σε ένα ιδιωτικό για αυτιστικούς. Και έτσι οι μέρες περνούσαν. Και οι μήνες. Και τα χρόνια. Και μάθαμε να ζούμε με αυτό το βάσανο που μας είχε βρει. Αυτό το Γολγοθά. Ποτέ δεν το είπαν έτσι οι γονείς μου, μα, η συμπεριφορά τους και μόνο αρκούσε να το βροντοφωνάζει καθημερινά.

Εγώ σπούδασα στην Αμερική με τους θείους μου και εργάζομαι εκεί. Έχω μία πολύ καλή δουλειά αλλά απαιτητική, μετά βίας αναπνέω. Η ζωή μου είναι η δουλειά μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν χαμογελάω ποτέ. Ζω σε μεγάλη πολυκατοικία μα δεν ξέρω κανέναν  και κανείς δεν με ξέρει. Η Ιμάνι είναι σε ίδρυμα για αυτιστικούς ενήλικες στην Ιταλία. Την επισκέπτομαι μία φορά το χρόνο, βιαστικά. Οι γονείς μας σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Και τώρα ανακαινίζω την μονοκατοικία που αγόρασα. Υπάρχει και ένας χώρος στην αυλή που μου είναι παντελώς άχρηστος. Και το τηλέφωνο χτυπά.

Το ίδρυμα που διαμένει η Ιμάνι  κλείνει. Και έτσι η Ιμάνι θα ζήσει μαζί  μου. Για έναν μήνα. Τόσο χρονικό περιθώριο  έδωσα στον εαυτό μου  για την αναστάτωση που θα έφερνε στους ψυχαναγκασμούς μου. Η Ιμάνι είχε την δικιά της ρουτίνα σαν τελετουργία. Καθημερινά έπρεπε να πηγαίνει βόλτα το αγαπημένο της ζωάκι. Λούτρινο.  Όλα τα βλέμματα γύριζαν σαν να ήμασταν θεατρίνοι , με κάποιες  στερεότυπες λέξεις που έλεγε  εκείνη τσιρίζοντας. Και με χρονοκαθυστέρηση έξι δευτερολέπτων χαιρετούσε όλους όσους συναντούσε. Και όποιος απαντούσε, τον έλεγε αγαπούλη ή αγαπούλα αντίστοιχα. Ο χαιρετισμός ήταν μία δεξιότητα που είχε εδραιώσει μετά από τα πολλά χρόνια θεραπειών, μόνο που υπερέβαλε λίγο. Πολύ. Η συνεχόμενη και παρατεταμένη επαφή με τον κόσμο, μου προκαλούσε εκνευρισμό. Νόμιζα με λυπούνταν. Πίστευα με χλεύαζαν.

Σε τρεις μόλις εβδομάδες  όλοι περίμεναν την Ιμάνι στο Πάρκο. Την Ιμάνι στην  πλατεία. Την Ιμάνι στο δρόμο. Στο ασανσέρ. Και έμαθαν και το όνομά μου. Έμαθαν κι άλλα για μένα. Πολλά. Ήταν τότε που άρχισα να χαμογελάω. Μέχρι τότε είχα ξεχάσει. Η Ιμάνι ζούσε κάποια ζωή στην Αμερική και εγώ ζούσα κάποια ζωή μαζί της. Ζούσα κάποια ζωή, καλύτερα. Γιατί μέχρι τότε είχα ξεχάσει να ζήσω. Και ο μήνας τελείωσε. Η Ιμάνι έπρεπε να πάει στο σχολείο για αυτισμό στην πολιτεία που ζούσα.

Πάτησα τα νούμερα του τηλεφώνου του ιδρύματος.

Απάντησαν.

Η Ιμάνι θα μείνει τελικά μαζί μου.

Ενημέρωσα.

Μια νέα ζωή ξεκίνησε με εμένα και την Ιμάνι. Έφτιαξα στην μονοκατοικία μου ένα τεράστιο δωμάτιο ειδικά διαμορφωμένο γιε εκείνη. Της το χρωστούσα. Τη ζωή μου, μου έσωσε άλλωστε. Κάθε μέρα πηγαίνουμε βόλτα το λούτρινο ζωάκι και ένα αληθινό που υιοθετήσαμε. Σκύλος.

Το μόνο που θέλω με αυτό το γράμμα είναι να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου. Την αγαπούλα. Την Ιμάνι. Που με έμαθε να ζήσω. Και ένα ευχαριστώ ακόμα πιο μεγάλο ,που με βοήθησε πώς να εκμεταλλευτώ στην αυλή μου εκείνο τον παντελώς άχρηστο χώρο . Και να σας πω πως ο αυτισμός της ήταν ένα δώρο.»

©mpoxatziar.gr 2018 All rights reserved Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος Λογοθεραπευτής Irlen Diagnostician, SI INPP SP

Για περισσότερες πληροφορίες – εγγραφές επικοινωνήστε μαζί μας στα τηλέφωνα 2610433852 & 6972202289, στο email [email protected] ή επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας www.mpoxatziar.gr .

Επιστημονικός Υπεύθυνος:

Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος

Λογοθεραπευτής – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director -  trainer, S.I  INPP  S. P.

Διευθυντής Πρότυπου Θεραπευτικού Κέντρου Πάτρας & Ινστιτούτου Ίρλεν Ελλάδας

Sensory Integration Therapist

INPP School Program (The Institute for Neuro-Physiological Psychology, Chester UK)

Θεραπευτής Lidcombe(Τραυλισμός προσχολικής ηλικίας – εκπαίδευση γονέων)

Ειδικευμένος στην Αμερική(Ιrlen Institute International HQ, L. Beach, USA)

Υπεύθυνος Διαγνώσεων Ίρλεν Κύπρου, Βουλγαρίας, Ιταλίας & Oμάν (Ην. Αραβικά Εμιράτα) – Εκπαιδευτής Ίρλεν

Πρόγραμμα ΑΒΑ – Pyramid

www.mpoxatziar.gr