Πάτρα: 5 τελευταίες παραστάσεις του "Fuente Ovejuna" - Μία παράσταση με καλές ερμηνείες, επίκαιρα μηνύματα και τη "φωνή" της Μ. Δημητριάδη

Πέντε τελευταίες παραστάσεις απέμειναν για την φετινή κεντρική θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, «Fuente Ovejuna, Η Πηγή των αμνών» σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη, ο οποίος έχει επιμεληθεί και τη διασκευή και δραματουργική επεξεργασία του κειμένου του Λόπε Ντε Βέγκα, χρησιμοποιώντας την μετάφραση του Νίκου Γκάτσου.

Οι τελευταίες παραστάσεις είναι την Τετάρτη 24/1, την Πέμπτη 25/1, την Παρασκευή 26/1 και το Σάββατο 27/1 στις 21.00 και την Κυριακή 28/1/2018 στις 19.00. Η παράσταση διαρκεί μαζί με το διάλειμμα περίπου δυόμιση ώρες.

Ο Σταύρος Τσακίρης που πλέον διατελεί και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, έχει στήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση που προξενεί εντύπωση κατ’ αρχήν με την πλοκή του έργου και την σκληρότητα και απανθρωπιά του δυνάστη διοικητή της περιοχής Φουέντε Οβεχούνα, Φερνάν Γκουθμάν, ρόλο που ερμηνεύει ο πολύπειρος θεατρικά Τάκης Χρυσικάκος, βγάζοντας την κυνικότητα και μισάνθρωπο χαρακτήρα του ήρωα του που υποτίθεται ότι είναι ευυπόληπτος και χαίρει της εμπιστοσύνης του Ισπανικού βασιλικού οίκου.

Για παράδειγμα αίσθηση προκαλεί η βίαιη συμπεριφορά του Φερνάρ απέναντι στους κατοίκους και δη τις γυναίκες. Η ιστορία εκτυλίχθηκε το 1470 και θεωρείται πραγματική. Σε μία στιγμή ο Φερνάρ Γκουθμάν βουτά με τη βία μία παρθένα νέα κοπέλα και αφού τη βιάσει, την αφήνει ως ερωτικό «θήραμα» και στους στρατιώτες του, ξεφτιλίζοντας την όποια τιμή & αξιοπρέπεια και τον ψυχισμό της.

Το τραβά ακόμα παραπέρα το σκοινί, διαλύοντας την πιο χαρούμενη στιγμή της όμορφης Λαουρέντσια και του Φροντόζο, παίρνοντας πάλι δια της βίας την κοπέλα και αιχμαλωτίζοντας τον Φροντόζο, τον οποίο μάλιστα ετοιμάζεται να κρεμάσει. Τότε λοιπόν θα είναι και η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι με τους κατοίκους πλέον ως μία γροθιά να θέλουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, τιμωρώντας τον φοβερό άρπαγα και δυνάστη.

Από την παράσταση του Σταύρου Τσακίρη που ρέει με ενδιαφέρον και δεν κουράζει παρά την κάπως μεγαλύτερη διάρκεια της, κρατάμε την καινούρια χρήση που επιφύλαξε ο σκηνοθέτης στην μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και στα τραγούδια με την φωνή της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη που είχαν πρωτοακουστεί στο ανέβασμα του 1977.

Το φινάλε με το θίασο να τραγουδά μαζί με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, «μεγάλο, φουσκωμένο ποτάμι η οργή του λαού, ποιος τη σταματάει», βρίσκει θα λέγαμε όλο το θέατρο, όλους τους θεατές επίσης να σιγοτραγουδούν και με την ψυχή σε ανάταση.

Όπως ακούσαμε εύστοχα να σχολιάζουν δύο νέα παιδιά που κάθονταν στην πλατεία του Δημοτικού θεάτρου Απόλλων, «δεν υπάρχει περίπτωση να μην νιώσεις μία αγωνιστική ανάταση ακούγοντας αυτούς τους στίχους, τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη».

Μεγάλο λοιπόν αβαντάζ της συγκεκριμένης παράστασης η μουσική και η φωνή της αλησμόνητης Μαρίας Δημητριάδη και καλοστημένες ορισμένες σκηνές όπως αυτή του γάμου, των βασανιστηρίων με τον Φροντόζο να του δένουν τα χέρια και να τον σηκώνουν ψηλά ή μίας άλλης χωρικής κοπέλας που της σβήνουν το τσιγάρο στο στήθος αλλά και η σκηνή πριν το διάλειμμα με τη κινούμενη μαριονέτα.

Ο Σταύρος Τσακίρης έκανε και καλή χρήση του χώρου του Δημοτικού θεάτρου, οι ηθοποιοί έμπαιναν συχνά από το διάδρομο προς τη σκηνή ή στα θεωρεία, τα κοστούμια σε γενικές γραμμές παρέπεμπαν στην εποχή του 15^ου αιώνα, η σκηνή που τα δύο νέα παιδιά τραγουδούν τον έρωτα τους ήταν χαριτωμένη αλλά φωνητικά χρειαζόταν πολλές ακόμη πρόβες και τέλος ερμηνευτικά ήταν ευτύχημα να βλέπεις την ωριμότητα των παλαιοτέρων ηθοποιών, από τον Τάκη Χρυσικάκο, τον Σπύρο Κουβαρδά, τον Διονύση Βούλτσο στο ρόλο του απεσταλμένου αυλικού του βασιλιά και τον Φάνη Δίπλα πολύ καλό ως το Δήμαρχο της περιοχής και πατέρα της Λαουρέντσια, να σμίγουν και να δένουν άψογα με όλο το νεότερο δυναμικό του θιάσου.

Η Λένα Μποζάκη ως Λαουρέντσια και ο Δημήτρης Παγώνης ως Φροντόζο έβγαλαν φρεσκάδα αλλά και δυναμισμό, ξεχώρισαν ο Γεράσιμος Σοφιανός ως Δον Ροντρίγκο και ο Κωνσταντίνος Νικούλης ως Φλόρες, ένας πιστός ακόλουθος του Φερνάν Γκουθμάν, με ένα «εκκωφαντικό» τύμπανο στο χέρι (τον Νικούλη τον είχαμε δει στο εξαιρετικό φιλμ «Xenia» του Πάνου Κούτρα) ενώ και τα άλλα παιδιά (Μάρκος Γέττος, Νάνσυ Χριστοπούλου, Βασίλης Σιδερόπουλος, Νίκη Παύλου) στάθηκαν μία χαρά σε ένα έργο απαιτήσεων, σε σημεία ζοφερό και με μηνύματα που δείχνουν επίκαιρα και στις μέρες.

Βέβαια σε σημεία το έργο έδειχνε βαρύ και η προσπάθεια να «ελαφρύνει» το κλίμα με μία δυο χιουμοριστικές σκηνές δεν ήταν αρκετή. Ακόμα η σκηνή όπου πετάγονται αγωνιστικά φειγ βολάν θεωρήθηκε υπερβολική.

Τα σκηνικά (περιελάμβαναν και μία μικρή τσουλήθρα- ρυάκι με νερό) και τα κοστούμια είναι του Βασίλη Παπατσαρούχα, οι στίχοι των τραγουδιών του Γιώργου Μιχαηλίδη, οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου ενώ βοηθός σκηνοθέτη ήταν η Πέτρα Μαυρίδη. Τις ειδικές κατασκευές της παράστασης είχαν αναλάβει οι Τίνα Pople Παραλή και Μυρτώ Κοσμοπούλου.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ