Εξαιρετικό το... restart του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Ρωμαϊκό Ωδείο - Μαζί του οι "Ευγενείς Αλήτες"

Ένα εξαιρετικό “Restart” απόλαυσαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης 19 Ιουλίου, στο Ρωμαϊκό Ωδείο . Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι «Ευγενείς αλήτες» στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας 2017, χάρισαν μοναδικές μελωδίες και φυσικά ξύπνησαν νεανικές μνήμες.

Ανανεωμένος ο γνωστός  τραγουδοποιός μάς ξενάγησε, μαζί με την μπάντα του, νοσταλγικά στο μουσικό του παρελθόν με τραγούδια τόσο της εποχής των «Φατμέ» όσο και της προσωπικής του μετέπειτα δισκογραφίας, φθάνοντας στο «Εισιτήριο», την τελευταία δισκογραφική δουλειά. «Ξέρετε…βγαίνουν ακόμη δίσκοι, σε σι ντί», σχολίασε με χιούμορ.

Το “Restart” γίνεται μέσα από νέους ήχους και νέες συνεργασίες. Πιάνο, τρομπέτα, βιολί, γιουκαλίλι, κλαρίνο, ακορντεόν, γκάιντα είναι τα νέα χρώματα στη μουσική παλέτα. Μαζί με την κιθάρα, το μπάσο και τα τύμπανα συνθέτουν τον ήχο των καινούριων τραγουδιών, αλλάζοντας εντελώς και τα παλιά. Οι «Ευγενείς Αλήτες» δίνουν το δικό τους ηχόχρωμα, αφού καθένας τους είναι από μόνος του …μια ορχήστρα, κάτι που το δείχνουν επί σκηνής. Έξι μουσικοί  στη σκηνή, έξι ξεχωριστές φωνές, που αναδεικνύονται με μοναδικό τρόπο. Η νεανική μπάντα αποτελείται από τους Αγάπη Διαγγελάκη (φωνή, κρουστά, γιουκαλίλι, λάφτα, μεταλλόφωνο), Δημήτρη Καλονάρο (τύμπανα, φωνητικά), Γιώργο Κουρέλη (πλήκτρα, ακορντεόν, φωνητικά), τον πατρινό Ηλία Λαμπρόπουλο (φωνή, βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, γκάιντα) και τον Βύρωνα Τσουράπη (φωνή, μπάσο, μαντολίνο, κιθάρα).

Το Μουσικό Γυμνάσιο Καλαμάτας, πάνω από 30 μαθητές επί σκηνής, με δύο εμφανίσεις στην αρχή και το τέλος της συναυλίας, έδωσε μια ξεχωριστή νότα στη βραδιά, δένοντας αρμονικά με το Νίκο Πορτοκάλογλου. Η σύζευξη αναδείχθηκε από την πρώτη στιγμή, ξεχώρισε ιδιαίτερα  με τη  χορωδιακή εισαγωγή στο τραγούδι «Τα καράβια μου καίω», το οποίο αφιέρωσε στους νέους που αντιμετωπίζουν το δίλημμα να φύγουν ή να μείνουν σε τούτη τη χώρα.

Ο αγαπημένος συνθέτης και τραγουδιστής, με την πλούσια δισκογραφία, που με άνεση καλύπτει αποκλειστικά μια συναυλία, έμεινε για περισσότερο από δύο ώρες επί σκηνής και συχνά μοιραζόταν με το κοινό σκέψεις, στοχασμούς και προσωπικά βιώματα του παρελθόντος.

Μεταξύ άλλων εξήγησε πως βγήκε το κομμάτι  «Υπάρχει λόγος σοβαρός», για το οποίο είπε τα εξής: «Ήτανε οι συμμαθητές μας, οι συνομήλικοι, οι οποίοι μπήκαν σε σχολές τότε, γραφτήκαν σε πολιτικές νεολαίες, βέβαια, στρατεύτηκαν και μας περνούσαν από «λαϊκό δικαστήριο» εμάς που ήμασταν ανέντακτοι ροκάδες. {…} Η διαφορά όμως  είναι ότι αυτοί γυρνούσαν στο πατρικό τους, όπου τους περίμενε το ζεστό φαγάκι της μαμάς, ενώ εμείς σε μία ετοιμόρροπη μονοκατοικία, που τη νοικιάζαμε με το μεροκάματο του μουσικού τότε. Για να τους εκδικηθώ, λοιπόν, έγραψα αυτό τον στίχο, που λέει “Αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά”. Θα μου πείτε, σιγά την εκδίκηση! Αυτοί γίνανε κυβέρνηση! Όμως αυτή είναι και η τιμωρία τους! Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να βάλεις τον φωνακλά, ξερόλα, φίλαθλο της εξέδρας, να παίξει μπάλα. Βέβαια, αυτό είναι τιμωρία και για μας αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδέψουμε με το μυθικό μειονέκτημα».