Πάτρα: Συνέχεια του κύκλου προβολών της «Σινε-Παρέας» με την ταινία ‘‘Το λιμάνι της αγωνίας"

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία συνεχίζει τις προβολές της με την ταινία ‘‘Το λιμάνι της αγωνίας" (On thewaterfront), του Ηλία Καζάν την Τετάρτη 5 Απριλίου 8μμ.

Προσέλευση 7.45μμ

H προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με δωρεάν είσοδο αλλά με κάρτα κράτησης θέσης η οποία δίνεται από τη γραμματεία της Κοινο_Τοπίας. Θα ακολουθηθεί σειρά προτεραιότητας, πληροφορίες στο 2615.002009.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με αφορμή την ταινία.

Συντονίζουν Κώστας Νταλιάνης και Χρήστος Σκλίβας.

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ (ON THE WATERFRONT)

Σκηνοθεσία: Ηλία Καζάν, Σενάριο: Μπαντ Σούλμπεργκ, Φωτογραφία: Μπόρις Κάουφμαν, Μοντάζ: Τζιν Μίλφορντ, Μουσική: Λέοναρντ Μπερνστάιν,Πρωταγωνιστούν: Μάρλον Μπράντο, Καρλ Μάλντεν, Εύα Μαρί Σεντ, Ροντ Στάιγκερ,Η.Π.Α. 1954, Ασπρόμαυρο, Διάρκεια: 108 λεπτά

Ο Κώστας Νταλιάνης, στο site της Κοινο_Τοπίας γράφει σχετικά: Ήρωας της ταινίας είναι ο Τέρυ Μαλόυ (Μάρλον Μπράντο), ο οποίος δουλεύει ως λιμενεργάτης στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσευ. Είναι ένας νεαρός, με σύντομη προϊστορία στο επαγγελματικό μποξ. Ο Τέρυ είναι ο μικρός αδερφός του Τσάρλυ (Ροντ Στάιγκερ), του δεξιού χεριού του αρχηγού της σπείρας που ελέγχει το συνδικάτο του λιμενεργατών. Θέλοντας και μη ο Τέρυ συμμετέχει σε κάποιες από τις βρωμο-δουλειές τους της τοπικής μαφίας. Σιγά-σιγά όμως τα όσα συμβαίνουν τον φέρνουν σε ηθική σύγκρουση με τη συνείδησή του κι έτσι από τσιράκι γίνεται απειλή. Αν μιλήσει στην Επιτροπή Εγκλήματος, τότε ο αρχηγός της σπείρας, κι ο αδερφός του μαζί αλλά κι όσοι συμμετέχουν στη μαφία, θα βγουν από τη μέση. Οπότε το ερώτημα που αιωρείται είναι το ποιος θα επικρατήσει: Η αφυπνισμένη συνείδηση του Τέρυ ή ο σαθρός τρόπος λειτουργίας επί δεκαετίες ενός ολόκληρου μικρόκοσμου και των διαχειριστών του;

Το αμερικάνικο σινεμά στιγματίστηκε από το μεγαλείο μερικών σκηνών, μερικών διαλόγων και μονολόγων (οι δύο μονόλογοι του ιερέα, που τον υποδύεται ο Καρλ Μάλντεν, κι ειδικά ο δεύτερος στο αμπάρι, δίχως ίχνος μελοδραματισμού καταφέρνει να είναι εξαιρετικά δυνατός), αλλά πάνω από όλα από την ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο. Ο Μπράντο στο «Λιμάνι της Αγωνίας» κάνει την ταινία να μοιάζει πιο σημαντική από ό,τι είναι από μόνη της αλλά και ταυτόχρονα πιο διαχρονική. Ο Καζάν θαύμαζε την υποκριτική δεινότητα του Μπράντο. Κι αυτό φαίνεται να το εκμεταλλεύεται και με τη σκηνοθεσία του. Τα κοντινά του Μάρλον Μπράντο δεν είναι παρά ελάχιστα. Στην πλειοψηφία η κάμερα τον καδράρει σε μεσαία πλάνα (φαίνεται ολόκληρος από τη μέση και πάνω) και κάποιες φορές με μία πολύ μικρή γωνία λίγο πιο πάνω από αυτόν, για να μπορεί να καταγράψει τις κινήσεις των χεριών του, το πως σκύβει ή σηκώνει ή γυρίζει το κεφάλι, το πως συμμετέχει γενικώς όλο αυτό το μέρος του σώματός του την ώρα που ερμηνεύει τον ρόλο του... ακόμα και το πως μασάει την τσίχλα όταν φλερτάρει με την αδερφή ενός νεκρού λιμενεργάτη (Εύα Μαρί Σεντ).

Η κλασική σκηνή - με την κλασική ατάκα «I coulda been a contender» - στο πίσω κάθισμα ενός ταξί όπου ο Τέρυ κι ο μεγάλος αδερφός του Τσάρλι έχουν έναν μακροσκελή διάλογο σχετικά με το αν ο Τέρυ αποφάσισε τελικά να καταθέσει εναντίον της μαφίας ή όχι, έχει σημαδέψει την ταινία εξαιτίας της ερμηνείας και των δύο ηθοποιών αλλά περισσότερο του Μπράντο γιατί σε εκείνη ακριβώς τη σκηνή γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο στο θεατή το πόσο βασανίζεται ο χαρακτήρας που υποδύεται. Συναισθηματικά η οθόνη κατακλύζεται εντός πέντε λεπτών από αδελφική αγάπη, από καλοσύνη, από αγωνία, από θυμό, από απογοήτευση... μα πάνω από όλα από την πλήρη σύγχυση του πρωταγωνιστή.

«Το Λιμάνι της Αγωνίας» του Ηλία Καζάν είναι μία ταινία που πέρα από την ιστορία που αφηγείται η ίδια έχει από πίσω της και μία άλλη δική της ιστορία, που κινείται μεν στο ίδιο μοτίβο αλλά είναι μία πιο προσωπική και με πολλές προεκτάσεις. Ο Ελληνο-Αρμένιος στην καταγωγή Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου / 1909-2003) έφτιαξε αυτή την ταινία θέλοντας να πει από την καρέκλα του σκηνοθέτη όσα δε μπορούσε να πει ως απλός πολίτης των ΗΠΑ εκείνη την περίοδο σε όσους του ασκούσαν κριτική.

Το 1952 είχε καταθέσει σε μια επιτροπή (House of Un-American Activities Committee) κατονομάζοντας κάποιους συναδέλφους του ως κομμουνιστές, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία μαύρη λίστα με ονόματα του Χόλυγουντ, που κατόπιν αυτού ή δεν ξαναδούλεψαν ποτέ τους ή δούλεψαν μετά από μία δεκαετία. Έκτοτε ο Καζάν στιγματίστηκε κι αποτελούσε στους κύκλους του Χόλυγουντ μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Ακόμα και το 1999 που πήρε το Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ από την Ακαδημία δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν χειροκρότησαν καν (π.χ. Νικ Νόλτε) σε αντίθεση με κάποιους που τον χειροκρότησαν όρθιοι για ώρα (π.χ. Γουόρεν Μπίτι).

«Το Λιμάνι της Αγωνίας» κατάφερε να πάρει βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α΄Ανδρικού ρόλου, Σεναρίου, Β΄Γυναικείου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Φωτογραφίας και Μοντάζ.