ΠΑΝΩ ΑΠΟ 600 ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΑΠΟΛΑΥΣΑΝ ΗΔΗ ΤΗ "JACKIE"-ΝΑΤΑΛΙ ΠΟΡΤΜΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ

To ενδιαφέρον των Πατρινών σινεφίλ προσέλκυσε αναμενόμενα το φιλμ του Πάμπλο Λαρέν «Jackie» με την 35χρονη Νάταλι Πόρτμαν, ήδη τιμημένη με Όσκαρ για τον «Μαύρο Κύκνο» προ έξι ετών, να είναι εκ νέου υποψήφια για το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου ως Τζάκι Κένεντι.

Είναι γεγονός ότι η Πόρτμαν χτίζει εδώ μοναδικά τον χαρακτήρα της Τζάκι και βγάζει όλη τη θλίψη, αμηχανία και ματαιοδοξία της πολυσυζητημένης αυτής γυναίκας που έζησε από το 1929 έως το 1994 και έμελλε να βιώσει πρωτόγνωρες και δύσκολες εμπειρίες όπως το να βρίσκεται δίπλα στο σύζυγο της, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ή Τζακ, όπως η ίδια τον αποκαλεί στο φιλμ, την τραγική στιγμή που τον δολοφόνησαν ενώ βρίσκονταν σε ανοικτό αμάξι καθ’ οδόν στο Ντάλας του Τέξας. Η σκηνή που η Τζάκι – Πόρτμαν προσπαθεί να «κλείσει» το θρυμματισμένο κρανίο του Κένεντι που έχει πέσει χτυπημένος στα πόδια της, είναι συγκλονιστική.

Ο Χιλιανός Λαρέν καταφέρνει κάτι πολύ σημαντικό, συνδέει αριστοτεχνικά πραγματικά πλάνα από την εποχή του ’63, της δολοφονίας, της μεταφοράς της σορού και της κηδείας αλλά και της νεκρικής πομπής με πλάνα σκηνοθετημένα με τους ηθοποιούς. Και μόνο αυτό σε συνδυασμό με τις έξοχες ερμηνείες ανεβάζουν την ποιοτική στάθμη της συγκεκριμένης ταινίας που είναι αλήθεια πως γεμίζει θλίψη και προβληματισμό το θεατή. Παρακολουθώντας κανείς το φιλμ αντιλαμβάνεται πολλά και για τον εύθραυστο ψυχισμό της Τζάκι αλλά και την αξιοπρέπεια και μεγαλείο που επέδειξε, για τα οποία θα την θυμάται η ανθρωπότητα όπως της λέει σε μία σκηνή ο δημοσιογράφος που της παίρνει συνέντευξη – στο ρόλο ο Μπίλι Κράνταπ.

Το φιλμ που πανελλαδικά το τετραήμερο της πρεμιέρας του (26-29/1/2017) έκοψε σε 36 αίθουσες πάνω από 18.500 εισιτήρια, προβάλλεται στην Πάτρα, σε διανομή της Feelgood, αποκλειστικά στο Πάνθεον στη Γούναρη.

Υπολογίζεται πως είδαν το φιλμ ήδη πάνω από 600 Πατρινοί.

Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι παρότι η ταινία είναι σοβαρών προδιαγραφών, καλοσκηνοθετημένη, με πολύ καλούς ηθοποιούς (σε μία από τις τελευταίες παρουσίες του ο Τζον Χερτ που πέθανε) όπως η Γκρέτα Γκέρινγκ ως Νάνσι, η βοηθός και αμπιγιέζ της Τζάκι, δυστυχώς χάνει σε συναίσθημα και είναι μάλλον λίγες οι σκηνές προς το τέλος περισσότερο που καταφέρνει ν’ αγγίξει το θεατή. Υπάρχει μία ψυχρότητα που ίσως προέρχεται από την προσπάθεια αντικειμενικότητας και αποστασιοποίησης του σκηνοθέτη. Αν γύριζε το φιλμ κάποιος Αμερικανός σίγουρα το συναίσθημα θα ήταν πιο γνήσιο.

Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ