"Το κορίτσι που επιμένει": Όταν η Πάτρα δημιουργεί σκαλίζοντας το απλό για να γεννήσει το όμορφο

Eϊναι ο κόσμος, μια μεγάλη μπάλα ακουμπισμένη στο χέρι μας; Και αν ναι, με ποιό τρόπο μπορείς να την κάνεις του ...χεριού σου;

Η απάντηση είναι με την ψυχή σου, αυτό τον γνωστό- άγνωστο τόπο που γεννάει θεούς και δράκους για να μπορεί να τους νικάει.

Αυτό άλλωστε είναι το αιώνιο παιχνίδι του καλού και του κακού, όλο εγκατεστημένο μέσα μας και προορισμένο να κρατάει αναμμένη τη λάμπα αυτού που λέμε ζωή και υπάρχει για να επιβεβαιώνει την μόνη αξία που πατάει γερά στα πόδια της και έχει την καθαρότητα ενός παιδιού: την αγάπη. Ή μάλλον την ...επιμονή στην αγάπη, μιας και στις δικές μας τις μέρες που τρέχουν ξέφρενες και ξεμυαλισμένες από την σωρεία των ερεθισμάτων, το  "επιμένω" είναι η λέξη- κλειδί για την πόρτα της ουσίας που ποτέ δεν θα πάψουμε να αναζητάμε.

Το "κορίτσι που επιμένει" στο θέατρο act, υπογραμμίζει με ένα μεγάλο πολύχρωμο ...μαρκαδόρο, ακριβώς αυτή την ανάγκη σε μια παράσταση που κάνει τους μεγάλους θεατές να ...μικραίνουν και τους μικρούς να διασπιστώνουν ότι η ηλικία είναι εντελώς άσχετη με τη λέξη "θέλω", που πάντα θα πορεύεται αγκαζέ με τη λέξη "μπορώ", σε μια σκηνή, σε μια ζωή, σε ένα όνειρο.

Το "θέλω", η "επιμονή" και το "μπορώ" δεν είναι απαραίτητα μόνο σκέψη, είναι και μουσική και κίνηση.

Είναι όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο να περπατάει, να χοροπηδάει, να πετάει...

Και η αμφιβολία, η αναιμική πίστη, ο φόβος, είναι όλα όσα τον κάνουν να παραπατάει ή και να σέρνεται.

Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει η παράσταση "Το Κορίτσι που επιμένει" του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, μια παράσταση βουτηγμένη στο λόγο και τις νότες και προορισμένη να ανασύρει έναν μικρό ήρωα μέσα από τον καθένα μας, να τον νταντέψει, να τον μεγαλώσει, να τον σκληραγωγήσει και να τον αποθεώσει.

Το μεστό, φρέσκο και ευρηματικό κείμενο, με την υπογραφή του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, στο οποίο αναμειγνύονται οι θεοί του Ολύμπου με την σημερινή πραγματικότητα, τα μυθικά τέρατα με το ρόκ και τις μπαλάντες, η παιδικότητα με την ενηλικίωση, η διέξοδος με έναν νέο τόπο στον ουρανό και μέσα μας και ανακαινίζεται σε μεγάλο βαθμό η ιδέα ενός παραμυθιού, έδεσε με την  μουσική δια χειρός Διονύση Μπάστα, που δεν περιγράφει απλώς το λόγο αλλά τον πάει ακόμη παραπέρα, περπατώντας πότε στους δρόμους του μιούζικαλ και πότε στα μονοπάτια της όπερας, σε μια παράσταση που με απλά υλικά, σου δίνει την αίσθηση ενός πλούσιου θεάματος, στην διάρκεια του οποίου η σκηνή δεν μένει ποτέ...άδεια, ή ..περίπου άδεια, δεν μένει ποτέ αμήχανη.

Πρόκειται για μια παράσταση της οποίας τα σκηνικά, τα χρώματα και οι μυρωδιές δεν υπάρχουν ως φόντο επί σκηνής, αλλά ξεπηδούν από τη σκηνοθεσία, την κίνηση, την φαντασία, τον ήχο και τα λόγια και σε κάνουν να αναχωρείς με την αίσθηση ότι αυτό που είδες αποτελεί πρόταση για τα παιδιά, από την οποία δεν λείπουν  το χιούμορ, οι αιχμές για την πόλη και τους ιδιωματισμούς της, αλλά και οι αιχμές για την τρέχουσα οικονομική και κοινωνική  κατάσταση που δεν έχει αφήσει αμέτοχα τα νεαρά μέλη του σπιτιού.

Εξαιρετικοί οι τέσσερις καλλίφωνοι ηθοποιοί Βασίλης Δημακόπουλος, Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Σοφία Νικολετάκη και Περικλής Σιούντας οι οποίοι αλλάζουν πρόσωπα και ...ψυχολογία με μεγάλη ευκολία και δίχως να βολεύονται πίσω από την άνεση ενός πλουμιστού κοστουμιού, άκρως ενδιαφέρουσες οι σφήνες του κουκλοθεάτρου, εύστοχοι η κινησιολογία και οι φωτισμοί, έξυπνα  τα κοστούμια και οι κατασκευές.

Αν είναι κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό σε αυτή την παράσταση είναι το γεγονός ότι αποτελεί από την κορυφή έως τα...νύχια προϊόν Πατρινών δημιουργών και συντελεστών, που ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια θεατρική...αυτονομία, η οποία είναι πολύ ελπιδοφόρα για την πόλη και ενδεικτική της ανανέωσης της ...επιδερμίδας της.

Και μάλιστα, χωρίς πολυδάπανες λύσεις, χωρίς πρσπάθειες εντυπωσιασμού, χωρίς αμυδρές χρηματοδοτήσεις.

Όσο για τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της; Για άλλη μια φορά απέδειξε ότι μπορεί να σκαλίζει το απλό και να γεννάει το όμορφο. Αυτό άλλωστε δεν είναι ο καλλιτέχνης;

Μην την χάσετε.