Πάτρα: Η παράσταση «Οδύσσεια, ραψωδία έψιλον» στο θέατρο act

Έγραψαν:

Δέκα λόγοι για να δεις την παράσταση:

«Η παράσταση “ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨΩΔΙΑ ΕΨΙΛΟΝ που έκανε πρεμιέρα στο Δώματου Θεάτρου του Νέου Κόσμου, τη Δευτέρα 5/10, χρησιμοποιώντας ως αφορμή τον ομηρικό ήρωα, μας προτρέπει να ανατρέξουμε στον εσώτερο εαυτό μας, για να βρούμε – ενδεχομένως – τις απαντήσεις στα όποια ερωτήματα μας απασχολούν και ταυτόχρονα μας ταλανίζουν (…ποικίλουν για τον καθένα μας… είναι όμως και τόσο κοινά…) και ίσως έτσι καταφέρουμε κι εμείς μία μέρα να επιστρέψουμε στη δική μας Ιθάκη, ή γιατί όχι να τολμήσουμε (επιτέλους!!!)να δημιουργήσουμε από την αρχή μία εντελώς καινούργια, που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την παλιά, γκρεμίζοντας οριστικά τα Τείχη, τους Δούρειους Ίππους και τις ανθρώπινες προκαταλήψεις και (δια)στρεβλώσεις…»

(Λίλα Παπαπάσχου, 08/10/15 https://alliosmagazine.wordpress.com)

«Η ε΄ ραψωδία της Ομήρου Οδύσσειας, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, είναι μια σχοινοβασία που κερδίζει το στοίχημα.

Αναδεικνύεται ο λόγος σε όλο του το μεγαλείο, κυριαρχεί η αγία λιτότις, εκπλήσσει η οικονομία (δύο ηθοποιοί – ραψωδοί γύρω από ένα υδατόστρωτο τραπέζι αρκούν), συγκινεί το πάθος των ερμηνευτών που έχουν κάνει κτήμα τους τον Ομηρικό λόγο, σε συνεπαίρνει η υπαρξιακή διάσταση που αναδίνεται και άρα σε αφορά προσωπικά.

Το υλικό …σχολικό! Η μετάφραση του Ζήσιμου Σιδέρη, οικεία σε πολλούς από μας από την σχολική ζωή αλλοτινών καιρών, εμφανίζεται ενώπιων μας σαν ένα άφθαρτο κείμενο, με δυναμική και ποιητική διάσταση. Γιατί η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά δεν αφήνει ούτε μία λέξη, ούτε ένα άρθρο να …πέσει χάμω.

Οι δύο ηθοποιοί – ραψωδοί, βρίσκονται σε πλήρη αντιστικτική σχέση σαν από πάντα. Ένα κείμενο – παρτιτούρα, όπου θαυμάζει κανείς την συνήχηση του λόγου και πώς μετά απ’ αυτή, ο αφηγητής περνάει με φυσικότητα στο μονόλογο.

Η παράσταση είναι σύγχρονη. Δεν είναι μοντέρνα, με την έννοια μιας καινοτομίας που θέλει να προκαλέσει, να διεγείρει, να συζητηθεί. Σκοπός είναι η πρόκληση της μεταφοράς στο σήμερα του Ομηρικού λόγου. Να δούμε πόσο και πώς μας αφορά. Γιατί μπορεί να είναι διαχρονικός. Και νομίζω πώς η παράσταση το κατορθώνει αυτό αβίαστα. Καθώς παρακολουθούσα τους δύο νεαρούς ηθοποιούς να πάσχουν ευγενικά επί σκηνής, θυμήθηκα τον Ζήσιμο Λορεντζάτο που ταυτίζει την παράδοση με τη ζωή:

«O Όμηρος είσαι εσύ. Χωρίς εσένα Όμηρος δεν υπάρχει. Από σένα εξαρτάται να είναι η παράδοση ζωντανή ή νεκρή».

Στην Ε’ ραψωδία της Οδύσσειας - κατά Δημήτρη Γεωργαλά - φανερώνεται πανηγυρικά πως ο Όμηρος μπορεί να είναι σημερινός και αυριανός. Από εμάς εξαρτάται να τον «ζωογονήσουμε» για να μεταλάβουμε του φωτός του. Χωρίς τερτίπια ή εντυπωσιασμούς, αλλά με ευαισθησία και αλήθεια. Άλλωστε το ίδιο το κείμενο, αν το προσεγγίσουμε αγαπητικά, μας οδηγεί σε εύδιο λιμένα, στην προσωπική Ιθάκη μας.»

(Παναγιώτης Ανδριόπουλος)

«Όταν ένα τόσο οικείο κείμενο, μια αγαπημένη ιστορία, που γνωρίζουμε από παιδιά, όπως αυτή του Οδυσσέα, παίρνει μια θεατρική μορφή συγκεκριμένη. Αυτό αποτιμάται πάντα σε ένα ακανθώδες στοίχημα, γιατί η φαντασία δύσκολα χαλιναγωγείται σε μια σκηνή.

Στο Δώμα, όμως, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου το στοίχημα φαίνεται να κερδήθηκε και με το παραπάνω!

Έπος σήμαινε αρχικά «λόγος» και από τον 5ο αιώνα π.Χ. η λέξη χρησιμοποιήθηκε με μια ειδική σημασία, σήμαινε το αφηγηματικό ποίημα. Στο Έπος και στη λυρική ποίηση στηρίζει τα θεμέλιά της και η τραγωδία. Επομένως, εύκολα καταλαβαίνει κανείς τη σημασία που έχει ο λόγος για τα Ομηρικά Έπη.

Ο λόγος, λοιπόν, αναδεικνύεται στην παράσταση «Οδύσσεια, ραψωδία έψιλον» σ' όλο του το μεγαλείο και γίνεται η πυξίδα για να πορευτούν οι δημιουργοί.

Η παράσταση ξεκινά με μια μεγάλη παύση, μέχρι οι δύο ηθοποιοί να συγκεντρωθούν, να κοιταχτούν στα μάτια, να επικοινωνήσουν εσωτερικά οι ενέργειές τους, να γίνουν ένα σώμα και να μας συμπαρασύρουν στο ταξίδι τους.

Αυτή η σκηνική επικοινωνία είναι ένα μαγικό φαινόμενο, που απολαμβάνεις καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Οι δυο τους γίνονται ένα σώμα, ο καθρέφτης του Οδυσσέα που αντανακλάται στη θάλασσα. Η μονάδα, όμως, πολλές φορές, διασπάται και βγαίνει η άλλη φωνή, του ασυνειδήτου. Ο Χρήστος Καπενής και ο Στέλιος Δημόπουλος δεν ερμηνεύουν μόνον τον κεντρικό ήρωα, αλλά μεταμορφώνονται σ' όλα τα πρόσωπα της ραψωδίας ε, από την Καλυψώ μέχρι και τον Ποσειδώνα.

Παράλληλα είναι και ραψωδοί, κάποια στιγμή αφηγούνται, ενώ, την επόμενη, γίνονται πάσχοντα πρόσωπα και το αντίστροφο. Μετάβαση που συμβαίνει τόσο διακριτικά και αριστοτεχνικά, ώστε να δένει απόλυτα με τη ροή της ιστορίας και να δημιουργεί μια αλληλουχία στην παράσταση.

Μια υποκριτική σκυταλοδρομία, στην οποία ανταποκρίνονται με τα υποκριτικά τους μέσα σε εγρήγορση καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Τα σώματά τους δουλεμένα εξαιρετικά, εδώ φαίνεται και η σπουδαία δουλειά που έχει γίνει με την κινησιολόγο Φαίδρα Σούτου, ανάμεσα σ' ένα υδατόστρωτο τραπέζι, δημιουργούν εικόνες μαγικές για τον θεατή.

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς, αν και η παράσταση αποτελεί το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα, έχει σαφή σκηνοθετική άποψη γι' αυτό που προτείνει, δίνοντας έμφαση στο υπαρξιακό κομμάτι και τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Πώς ο ίδιος μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους «Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα», όπως γράφει και ο Καβάφης. Αντιμετωπίζει το κλασικό κείμενο μέσα από μια σύγχρονη ματιά, τοποθετώντας το λόγο στο βάθρο του πρωταγωνιστή.

Συνολικά, μιλάμε για μια γνήσια θεατρική εμπειρία, που αξίζει τον κόπο!» (Γιώτα Δημητριάδη)

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ: Πελοπόννησος, pelop.gr, thebest.gr, Brainbow, Τέταρτο,newsplus.gr,upfm,άρωμα FM, all4fun.gr,tipografeio.gr,presspop.gr, debop.gr, inculture.gr, patrasevents.gr, infactmagazine.gr, juniors-club.gr, Sidoux café, City music café, Ποικίλη Στοά, Συν-δετήρας, aquarella, Tag, Σπύρος Νάκας-μουσικός οίκος, Δίηχο, everest, tempo24, Επιλογή Γνώσης.

ΧΟΡΗΓΟΙ ΘΕΑΤΡΟΥ: GALAXY HOTEL, NoiseBoxStudio, Εκπαιδευτικός Οργανισμός Πρόσημο