ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΙΧΛΑ
Η ηθοποιός Νικολίτσα Ντρίζη κατάγεται από την Πάτρα. Αν και η ενασχόληση της με την υποκριτική την οδήγησε στην Αθήνα δεν ξεχνάει ποτέ την πόλη στην οποία μεγάλωσε και ξεκίνησε την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Η πρώτη της θεατρική εμπειρία ήταν το 1998 στην παράσταση «Εκκλησιάζουσες» σε σκηνοθεσία Περικλή Βασιλόπουλου και ακολούθησε «Ο Εχθρός του λαού» με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται στενά με την ομάδα Pequod στο «Διπλό Βιβλίο» αλλά και στον «Γλάρο».
Στον κινηματογράφο, εκτός από το «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» και «The Last porn movie», έχει συμμετάσχει και στον«Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη.
Ήταν το 1998 όταν ανεβήκατε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι. Πότε ήταν όμως η στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η στιγμή που έγινε καθαρή η απόφαση ήταν όταν έπρεπε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό της Γ λυκείου που τελικά δεν το συμπλήρωσα γιατί συνειδητοποίησα οτι ήταν άλλες οι σπουδές που ήθελα να κάνω.
Μεγαλώσατε στην Πάτρα όμως ακολουθώντας την υποκριτική μείνατε μακριά της. Πόσο σας λείπει η πόλη;
Μου λείπουν οι άνθρωποι που έχω στην Πάτρα κι όχι τόσο η ίδια η πόλη. Ίσως μόνο όταν ανοίγει ο καιρός και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να βρεθεί κανείς στη θάλασσα και στη φύση γενικότερα απ' ότι εδώ στην Αθήνα.
Στην Αθήνα, πόσο εύκολο ήταν να προσαρμοστείτε; Ήταν ένα προσωπικό "στοίχημα";
Η πρώτη έντονη αίσθηση που είχα στην Αθήνα ήταν αυτή του χρόνου. Ένιωθα ότι με κυνηγούσε. Αυτό θα έλεγα ότι βίωσα ως προσωπικό στοίχημα. Ήθελα κάποια στιγμή να σταματήσω να αισθάνομαι έτσι. Δεν νομίζω ότι τα έχω καταφέρει απόλυτα. Ακόμα το προσπαθώ.
Ποιά είναι τα σημεία της Πάτρας που οπωσδήποτε θα επισκεφτείτε όταν βρίσκεστε στην πόλή;
Το κάστρο κι όλη την περιοχή γύρω απ'αυτό. Την "πάνω" και "κάτω" γειτονιά που λέγαμε όταν ήμασταν μικροί. Το βουνό, το Βλατερό και τα σκαλάκια στο τέρμα της Αράτου.
Ποιά είναι τα κριτήρια για να πείτε το "ναι" σε μια δουλειά;
Οι άνθρωποι που την αποτελούν. Αν δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία για να δημιουργηθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ των ανθρώπων που δουλεύουν μαζί όλα γίνονται δύσκολα.
Ήταν το 1998 όταν ανεβήκατε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι. Πότε ήταν όμως η στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η στιγμή που έγινε καθαρή η απόφαση ήταν όταν έπρεπε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό της Γ λυκείου που τελικά δεν το συμπλήρωσα γιατί συνειδητοποίησα οτι ήταν άλλες οι σπουδές που ήθελα να κάνω.
Μεγαλώσατε στην Πάτρα όμως ακολουθώντας την υποκριτική μείνατε μακριά της. Πόσο σας λείπει η πόλη;
Μου λείπουν οι άνθρωποι που έχω στην Πάτρα κι όχι τόσο η ίδια η πόλη. Ίσως μόνο όταν ανοίγει ο καιρός και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να βρεθεί κανείς στη θάλασσα και στη φύση γενικότερα απ' ότι εδώ στην Αθήνα.
Στην Αθήνα, πόσο εύκολο ήταν να προσαρμοστείτε; Ήταν ένα προσωπικό "στοίχημα";
Η πρώτη έντονη αίσθηση που είχα στην Αθήνα ήταν αυτή του χρόνου. Ένιωθα ότι με κυνηγούσε. Αυτό θα έλεγα ότι βίωσα ως προσωπικό στοίχημα. Ήθελα κάποια στιγμή να σταματήσω να αισθάνομαι έτσι. Δεν νομίζω ότι τα έχω καταφέρει απόλυτα. Ακόμα το προσπαθώ.
Ποιά είναι τα σημεία της Πάτρας που οπωσδήποτε θα επισκεφτείτε όταν βρίσκεστε στην πόλή;
Το κάστρο κι όλη την περιοχή γύρω απ'αυτό. Την "πάνω" και "κάτω" γειτονιά που λέγαμε όταν ήμασταν μικροί. Το βουνό, το Βλατερό και τα σκαλάκια στο τέρμα της Αράτου.
Ποιά είναι τα κριτήρια για να πείτε το "ναι" σε μια δουλειά;
Οι άνθρωποι που την αποτελούν. Αν δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία για να δημιουργηθεί έναςκοινός τόπος μεταξύ των ανθρώπων που δουλεύουν μαζί όλα γίνονται δύσκολα.
Ίσως ένα σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνική σας διαδρομής είναι η συνεργασία σας με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο "Ο εχθρός του λαού". Εσείς ποιές θα λέγατε στιγμές θα χαρακτηρίζατε σημαντικές-καθοριστικές;
Ο "Εχθρός του λαού" είναι μια πολύ ωραία ανάμνηση και αισθάνομαι τυχερή που την έχω, δε θα την ονόμαζα όμως καθοριστική. Καθοριστική ήταν η γνωριμία μου με τον Περικλή Βασιλόπουλο που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έμαθε πράγματα για το θέατρο, η συνάντησή μου με τους Pequod και η πορεία μας μαζί γιατί εκεί αισθάνθηκα οτι "ενηλικιώθηκα" ως ηθοποιός και το πρώτο μου γύρισμα για τη μικρού μήκους "Ο παππούς και η γιαγιά" του Βαγγέλη Μαδεράκη γιατί συνειδητοποίησα πόσο πολύ με γοητεύει αυτή η διαδικασία.
Έχετε ήδη και μια παρουσία στον κινηματογράφο που έχει αποσπάσει καλές κριτικές. Εκεί έχετε ενσαρκώσει "δύσκολους" ρόλους... ανθρώπους "παρακμιακούς". Πόσο εύκολο ήταν να τους προσεγγίσετε;
Πάντα γίνεται σε συνεργασία με το σκηνοθέτη που κατ' αρχάς σε βάζει στον κόσμο που θέλει να δημιουργήσει. Πιο εύκολα νομίζω γίνονται τα πράγματα για έναν ηθοποιό όταν δε φοβάται να τολμάει πράγματα κατά την διάρκεια των προβών κι αυτό είναι κάτι που καλλιεργείται με τα χρόνια.
Ποιός θα λέγατε οτι είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος τόσο για την πορεία σας στην υποκριτική όσο και στην ζωή γενικότερα;
Στη δουλειά μου φοβάμαι μην παγιώσω κάποια στιγμή στο μυαλό μου αυτά λιγα πράγματα που έχω αντιληφτεί γι αυτή και σταματήσω να θέλω να μάθω κι άλλα. Είναι πολύ μακριά βέβαια αυτή η στιγμή παρ όλ' αυτά το σκέφτομαι. Στη ζωή με φοβίζει το τέλος. Το τέλος της ίδιας της ζωής, των όμορφων πραγμάτων που την αποτελούν και τη θλίψη που φέρνει μετά.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας με τρεις λέξεις;
Ήσυχη, οργανωτική, αγχωτική
Τι υπάρχει στα μελλοντικά σας σχέδια;
Η συνέχεια της παράστασης "Μέχρι τώρα" από Οκτώβρη στο θέατρο «Skrow».
Τι εύχεστε στους αναγνώστες του thebest.gr;
Εύχομαι να είναι πάντα δημιουργικά περίεργοι με τη ζωή!
Οι φωτογραφίες είναι από την θεατρική παράσταση "Μέχρι τώρα".
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
