H ατμοσφαιρική Γαλλική ταινία "Ο μίτος της Αριάν" βγαίνει στις Ελληνικές αίθουσες στις 17 Ιουλίου

Μία ταινία του καλού Γαλλικού κινηματογράφου, με τίτλο «Ο Μίτος της Αριάν – Au fil d’ Ariane» θα βγει στις Ελληνικές αίθουσες, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού στις 17 Ιουλίου 2014, σε διανομή από την εταιρεία Feelgood Entertainment.

Μετά  την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία  της ταινίας «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» που είχε προβάλλει στην Πάτρα η Κινηματογραφική Λέσχη στα Ster Cinemas, ο σκηνοθέτης Robert Guédiguian επιστρέφει με το δέκατο όγδοο φιλμ της καριέρας του, μια ονειρική, αστεία και ατμοσφαιρική ιστορία με εκκεντρικούς χαρακτήρες και στοιχεία φαντασίας.

Έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του «οικογένεια» ηθοποιών, τη σύντροφο του, ηθοποιό Ariane Ascaride και τους Jacques Boudet, Jean-Pierre Darroussin και Gérard Meylan, ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει την πλοκή μέσα από αλυσιδωτές συναντήσεις που προκύπτουν χάρη στην ανεξάντλητη εξωστρέφεια της μεσογειακής κουλτούρας.

Με φόντο ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο και μια ηλιόλουστη παλέτα, η ηρωίδα της ταινίας ζει το όνειρο της και μας παρασέρνει σε έναν μαγικό μικρόκοσμο, όπου τίποτα δεν είναι αναμενόμενο και όλα είναι αντικείμενο μιας καλής συζήτησης μεταξύ φίλων. Αυτή τη φορά ο δημιουργός επιλέγει να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από μια ευαίσθητη ταινία που θυμίζει ενήλικο παραμύθι.

Σύμφωνα με το στόρι, η Ariane έχει γενέθλια. Τα κεριά στην τούρτα είναι αναμμένα, αλλά κανένα αγαπημένο πρόσωπο δεν κατάφερε να έρθει. Έτσι, η εορτάζουσα μπαίνει στο όμορφο αυτοκίνητο της, φεύγει από το όμορφο προάστιο, όπου ζει, και χάνεται στο ηλιόλουστο τοπίο της Μασσαλίας. Στην πορεία θα συναντήσει έναν νεαρό οδηγό μοτοσικλέτας που θα την οδηγήσει σε μια παραλιακή ταβέρνα. Εκεί, η Ariane, θα γοητευτεί από τον ρομαντικό της ιδιοκτήτη, θα συγκινηθεί από τη νοσταλγία ενός συνταξιούχου φύλακα μουσείου φυσικής ιστορίας, θα ανέβει στη σκηνή για μια παράσταση μιούζικαλ. Και ποιος ξέρει; Μπορεί αυτά τα γενέθλια να της μείνουν αξέχαστα.

Διάρκεια: 93 λεπτά.

Σε συνέντευξη του ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, σχετικά με το πώς προέκυψε η ιδέα της ταινίας «Ο Μίτος της Αριάν», τόνισε, «ήθελα να γυρίσω μια ταινία μόνο και μόνο για τη χαρά της πραγματοποίησής της, με απόλυτη ελευθερία, όπως ένας αυτοσχεδιασμός στο θέατρο, ένα μικρό ποίημα που γράφτηκε με σπουδή, διασκεδαστική και απολαυστική… Μέσα από μία επιθυμία πιεστική ν’ αφεθώ, πολύ απλά να παίξω ένα παιχνίδι χωρίς προκλήσεις… Το σενάριο έπρεπε να είναι “μια παιχνιδομηχανή” για τους ηθοποιούς, για τους τεχνικούς και για μένα τον ίδιο».

Εκτός από την ταινία “Μιτεράν, Περιπατητής στο Πεδίο του Άρεως”, στην οποία δεν εμφανίζεται, έχετε γράψει 16 ταινίες για την Αριάν Ασκαρίντ. Τι περιέχει αυτήν η ταινία, που δεν το έχει ξανακάνει;

«Σ’ αυτή την ταινία, προτείνω στην Αριάν “να βγάλει τον κλόουν από μέσα της”. Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που εξαφανίζεται ανήμερα των γενεθλίων της, για να μπει “στη χώρα των θαυμάτων”, γνωρίζοντας άλλους ανθρώπους, άλλους κόσμους, ακόμα και μια χελώνα… Έχει απόλυτη ελευθερία. Τσακώνεται μ’ όλο τον κόσμο και ένα λεπτό αργότερα μεταμορφώνεται σ’ έναν άγγελο λέγοντας σ’ όλους: “μήπως μπορώ να σας βοηθήσω;”.

Εκείνη επιτρέπει τις υπερβολές του παιχνιδιού, τις γκριμάτσες και τις χειρονομίες, όπως στο τσίρκο. Μπροστά στον οδηγό ταξί κλαίει, όπως ένας κλόουν, και τη βλέπουμε σχεδόν να ξεσπάει σε λυγμούς… Υπερβάλλει, όπως έχει κάνει σε διάφορες σκηνές ταινιών της. Εδώ, όμως, το κάνει όλη την ώρα, μιας και το επιτρέπει η ίδια η ταινία… Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους ηθοποιούς της ταινίας. Είναι μια ταινία που υπερβάλλει, που είναι παράλογη…».

Στον «Μίτο της Αριάν», υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές σε άλλα πρόσωπα, περισσότερες απ’ όσες έχετε βάλει σε κάποιες απ’ τις ταινίες σας.

«Ναι, πρόκειται, κυρίως, για φόρους τιμής ή, για να το πω απλά, “πληρώνω τα χρέη μου”. Χρησιμοποιούμε όλα όσα έχουμε διαβάσει στα βιβλία και έχουμε δει στο σινεμά, στο θέατρο, στα μουσεία, παντού. Αποτίνω φόρο τιμής σε όλους αυτούς που ανέκαθεν μετρούσα στη ζωή μου, τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, με το πρώτο κείμενο που διαβάζει ο Τζακ (Ζακ Μπουντέ), που υπενθυμίζει την αναγκαιότητα των μύθων και των εθίμων, τον Αντόν Τσέχωφ, με το δεύτερο κείμενο, που μιλάει για την αιώνια ομορφιά του κόσμου που υπήρχε πριν από εμάς και θα συνεχίσει να υπάρχει, μετά από εμάς. Αποτίνω φόρο τιμής στον Αραγκόν και στον Ζαν Φερά. “Que Serais-Je Sans Toi”, είναι ένα τραγούδι που με συγκίνησε βαθύτατα μικρό, δέκα χρονών, και που συνεχίζει να με συγκινεί… Όταν φέρνω στο νου μου τους "Νεκρούς Χωρίς Τάφο", το μυαλό μου τρέχει αμέσως στον Ζαν Πολ Σαρτρ».

Γίνονται και αναφορές καθαρά κινηματογραφικές;

«Ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στο πολύ ελεύθερο και παλιό σινεμά, για το οποίο δεν είχα ποτέ σοβαρά την ευκαιρία να μιλήσω, στο παρελθόν: σκέφτομαι το “Drôle de Drame”, του Καρνέ-Πρεβέρ, για παράδειγμα… Κι έπειτα γίνεται ειδική μνεία στο “Ζούσε τη Ζωή της” του Ζαν Λικ Γκοντάρ ή στον Ζαν Φερά να τραγουδάει «Ma Môme, Cabaret» του Μπομπ Φος, μέσα από τα κοστούμια της Αναΐς Ντεμουστιέ που επαναλαμβάνει και στο θέατρο, φυσικά στον Φεντερίκο Φελίνι και στο “Dolce Vita” με τη σκηνή στο σιντριβάνι, στον Πιέρ Πάολο Παζολίνι και το "Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" με τους «προσκυνητές» του που καταφθάνουν στα νησιά Φριούλι και το “Πουλιά Παλιόπουλα”, όπου υπήρχε ένα κοράκι που μιλούσε, αν και στη δική μου ταινία, είναι μια χελώνα…».

Γιατί μία χελώνα που μιλάει;

«Όποιος δεν έχει μιλήσει σε ζώο, πρώτος τον λίθον βαλέτω… Για να προσδώσω ένα στοιχείο φαντασίας, μια απαραίτητη “παρεκτροπή”, ώστε ο θεατής, να συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι βρίσκεται σ’ ένα περίεργο σύμπαν. Η χελώνα μιλάει μόνο στην Αριάν και μπορούμε να σκεφτούμε ότι την ακούει μέσα στο κεφάλι της κι ότι πρόκειται είτε για τη δική της φωνή ή τη φωνή της συνείδησής της όπως στην περίπτωση του Τζίμινι Κρίκετ… Μπορούμε να σκεφτούμε ό,τι θέλουμε: δέχομαι όλες τις ερμηνείες (εκτός των κακοπροαίρετων και των ανώμαλων…)!

Κι ήταν πολύ διασκεδαστικό, όταν πρότεινα στη Ζουντίθ Μαγκρέ, να δανείσει την ιδιαίτερη φωνή της και να την έχουμε μαζί μας στο πλατό. Θέλω να εξηγήσω ότι υπήρχαν τρεις χελώνες στο γύρισμα και καμιά χελώνα δε βασανίστηκε: ήταν πολύ καλές στην κωμωδία».