Καρκίνος του Μαστού: Ο καρκίνος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

Βγήκε από το μπάνιο τρέμοντας.

-Να, εδώ πιάσε, το νιώθεις;

Τι να ξέρω, τι να απαντήσω; Παιδί ακόμη, 8 μόλις χρόνων. Την επόμενη στο γιατρό μαζί της, περίμενα απ'έξω. Τα βουρκωμένα μάτια της κάρβουνα αναμμένα στην καρδιά μου που χτύπαγε τρελά, νιώθοντας πως ότι ακούσω θα είναι κακό. Και έτσι ήταν. Διάγνωση: Καρκίνος του μαστού.

Το Πάσχα που πέρασε εκείνον το χρόνο είχε μόνο τον πόνο της Μεγάλης Εβδομάδας, Ανάσταση δεν είχε. Ένιωθα πιο πολύ παρά έβλεπα την αναστάτωση που επικρατούσε στο σπίτι. Η βαλίτσα κατέβηκε από το πατάρι, όχι για να πάμε ταξίδι, μα  να φύγει η μαμά για το νοσοκομείο. Μια εβδομάδα την έχασα κι όταν γύρισε δεν ήταν η μαμά  η γυναίκα που έβλεπα μπροστά μου. Ωχρή, καταβεβλημένη, μα το χειρότερο ήταν τα μάτια που είχαν θολώσει. Δεν είπα τίποτε να μην την στεναχωρήσω ούτε έκλαψα μπροστά της. Τη νύχτα στο μαξιλάρι μου έκλαιγα και παρακαλούσα να την ξαναβρώ, να ξαναβρώ το βλέμμα της. Τότε δεν το ήξερα, ποτέ όμως από τότε δεν το ξαναβρήκα.

Στο κρεβάτι κάθισε μέρες αρκετές και διάβαζε ένα φυλλάδιο που της είχαν δώσει νοσηλεύτριες με οδηγίες για το πως θα λειτουργεί τώρα που είχε κάνει μαστεκτομή. Δεν μου το είχαν πει και όταν το κατάλαβα ,από το φυλλάδιο και από τον τρόπο που η μητέρα μου κάλυπτε το σώμα της για να μη δω, δεν μίλησα, πάλι δεν είπα τίποτε.

Τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα, έπαιζα, γέλαγα μα ήξερα πως στο σπίτι μας, στο σπίτι που πάντα γεμάτο αγάπη και γέλια ήταν, είχε φωλιάσει ο Θάνατος. Σκληρό για ένα παιδί μα έτσι μεγάλωνα. Μεγάλωνα με το φόβο πως η δική μου η μαμά θα ξαναφύγει. Και ξαναέφευγε για να γυρίσει πίσω διαφορετική και πιο απόμακρη. Ξαναέφευγε για ακτινοβολίες, για χημειοθεραπείες, για εγχειρήσεις στις μεταστάσεις. Μεγάλωνα και μάθαινα να γίνομαι νοσοκόμα της, να παίζω με σύριγγες και καθετήρες, να μπαίνω σε ασθενοφόρα ως συνοδός και να ξενυχτάω στο προσκεφάλι της όταν οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Όχι, καμία στιγμή απ' αυτές δεν μετάνιωσα και ας άφησα το παιχνίδι στη μέση. Καμιά, καμιά κι αν ήταν να μπορούσα να τη σώσω, όλες τις στιγμές μου θα έδινα.

Οκτώ χρόνια πέρασαν και η πορεία προκαθορισμένη.

Έσβησε, 42 μόλις χρονών και γω απόμεινα παιδί που απότομα μεγάλωσε.

Βαθιά μέσα μου ο φόβος του Θανάτου δεν έφυγε ποτέ. Όχι όμως για μένα, φόβος μην αφήσω κι εγώ μόνο το παιδί μου. Αυτό φοβάμαι! Έτσι οι προληπτικές εξετάσεις και η διαρκή ενημέρωση έγιναν τρόπος ζωής για μένα. Ποτέ δεν αμελώ τον ετήσιο έλεγχο από τον γυναικολόγο και τον ακτινολόγο μου και φροντίζω τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορώ.

Γιατί τη ζωή μου τη χρωστάω... στο παιδί μου!

23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ