Πλώρη για το Ηρώδειο βάζουν τώρα οι "Τρωάδες" του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Πλώρη για το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (Ηρώδειο) κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, βάζει τώρα το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη μετά την επιτυχή παρουσίαση τους στην Επίδαυρο, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ στις 23 και 24 Αυγούστου 2013.

Στην Επίδαυρο υπολογίζεται ότι είδαν την παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Θοδωρής Αμπαζής, και τις δύο μέρες περίπου 10.000 θεατές (κοντά στους 4.000 την Παρασκευή και άλλοι 6.000 το Σάββατο), αριθμός ιδιαίτερα ικανοποιητικός.

Στο Ηρώδειο, οι «Τρωάδες» με την Άννα Κοκκίνου – Εκάβη προγραμματίζονται να παρουσιαστούν στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, ημέρα Δευτέρα. Η προπώληση των εισιτηρίων αναμένεται να ξεκινήσει τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου ενώ όλες τις λεπτομέρειες για την παράσταση του Ηρωδείου αναμένεται να τις συζητήσει ο κ. Αμπαζής στην Αθήνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργο Λούκο την ερχόμενη Παρασκευή όταν ο κ. Λούκος επιστρέψει από τη Λυών της Γαλλίας όπου βρίσκεται.

Ακολουθεί το κείμενο του δημοσιογράφου Γιάννη Ζουμπουλάκη για την παράσταση «Τρωάδες» όπως ο ίδιος την είδε στην Επίδαυρο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Βήμα της Κυριακής, 25 Αυγούστου 2013.

« “Πόσο αφελής είναι ο θνητός που πόλεις καταλύει. Όποιος χαρίζει ερημιά θα την χαρεί αργότερα”». Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο των “Τρωάδων”, της τραγωδίας του Ευριπίδη, που πρωτοπαρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 415 π.Χ. και από τότε παραμένει διαχρονική και πάντα επίκαιρη όπως φάνηκε από την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρων της Επιδαύρου την Παρασκευή 23 Αυγούστου. Μια παράσταση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε ότι αφορά την μουσική και την κινησιολογία της.

Ο θρήνος της Εκάβης (Αννα Κοκκίνου) που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι από βασίλισσα θα καταλήξει πλύστρα, ο σπαραγμός της Ανδρομάχης (Δανάη Σαριδάκη) όταν μαθαίνει ότι θα της σφάξουν το παιδί για να μην υπάρξει βασιλική συνέχεια, οι προφητείες της Κασσάνδρας (Τζωρτζίνα Δαλιάνη) αλλά και τα κόλπα της Ελένης (Κατερίνα Διδασκάλου) που ξέρει πώς να επιβιώνει παντός καιρού, απηχούν κάτι περισσότερο από την ήττα του πολέμου.

Μιλούν για την “επόμενη μέρα” του πολέμου, “όταν τα αίσχη δεν καλύπτονται από το πέπλο της σύγκρουσης, όταν τα δεδομένα εξαφανίζονται και όλα είναι πιθανά” όπως επισημαίνει στο κείμενό του για το έργο ο Θόδωρος Αμπατζής, ο σκηνοθέτης της παράστασης του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας αλλά και ο συνθέτης της μουσικής που συνόδευε με την πολυμελή ορχήστρα χωρισμένη σε δυο μέρη στην είσοδο του κοίλου. "Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ένα συμφωνικό έργο ενορχηστρωμένο για μαντολίνα, κιθάρες, κόντρα μπάσο, σαξόφωνο, λυρικές φωνές, ομιλίες, κινήσεις σωμάτων και χειρονομίες", λέει ο σκηνοθέτης και συνθέτης.

Σε ένα θέατρο που για μια ακόμη φορά εφέτος δεν ήταν γεμάτο, το κοινό φάνηκε να μένει ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα που χωρίς να προκαλέσει ενθουσιασμό, ήταν συνεπές και επί της ουσίας. Ο Αμπατζής με την πολύτιμη συνδρομή της Ελένης Μανωλοπούλου στα σκηνικά και τα κοστούμια έδωσε μια “μπρεχτική” διάσταση στο θέαμα κυρίως μέσω του χορού, που ήταν ένα από τα πολύ καλά στοιχεία αυτής της απόδοσης.

Περισσότερο μουτζουρωμένες και λιγότερο μακιγιαρισμένες, με παράξενους λαρυγγισμούς και κινησιολογία άψυχων μαριονετών, οι Κέλυ Γιακουμάκη, Αναστασία Κατσιναβάκη, Κατερίνα Λάττα, Φιλιώ Λούβαρη, Μαρία Παρασύρη, Ελίνα Ρίζου και Αντιγόνη Φρυδά θύμιζαν τροφίμους ψυχιατρικής κλινικής και έβγαζαν ένα κλίμα φρίκης και τρόμου, όπως ακριβώς απαιτείται από το έργο".