Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα... λογιστικό απόγευμα

Πλάκα έχει. Έλληνες και ξένοι αναλυτές λένε ότι οι εκλογές στην Ελλάδα είναι απολύτως αναγκαίες διότι, πέραν των άλλων, θα λειτουργήσουν και κατευναστικά στην οργή του κοσμάκη. Δηλαδή, αν καταλαβαίνουμε καλά, μας παρομοιάζουν ως ένα έθνος αφηνιασμένο, ασυγκράτητο που σε λίγο θα βγει στην αρένα της κάλπης για να συντρίψει τους θύτες του και ύστερα, ήσυχο και υπάκουο, θα επιστρέψει στο κλουβί του.

Υπ’ αυτήν την εκδοχή, μετά τον Μάιο, η κοινωνική ένταση θα καταλαγιάσει, ο θυμός μας θα εξατμιστεί και όλα θα επιστρέψουν στην φυσική τους τάξη. Όμως, εκτός από τις εκτιμήσεις των αναλυτών υπάρχουν και οι εκτιμήσεις των κανονικών ανθρώπων. Δηλαδή όσων βιώνουν καθημερινά την σκληρή πραγματικότητα και δεν αρμπουλολογούν σε τηλεοπτικά παράθυρα και «προσωπικές στήλες».

Και ο κόσμος μεταξύ του συνομολογεί ότι δεν περιμένει πολλά απ’ τις εκλογές. Η λογική που προεξοφλεί ότι «τίποτα δεν θ’ αλλάξει» όσο αφοριστική κι αν φαίνεται άλλο τόσο πιθανή είναι.

Εκτός κι αν... Εκτός κι αν αλλάξουν όλα. Και επιτέλους δούμε να αχνοφέγγει μια μικρή αχτίδα ελπίδας στο βάθος του τούνελ. Όμως, ποιος κρατά την μαγική συνταγή της εξόδου απ’ την κρίση; Και, άραγε, υπάρχει τέτοια συνταγή ή απλώς είμαστε εντελώς καταδικασμένοι;

Έπ’ αυτού ειδικότεροι να μιλήσουν είναι άλλοι. Ύστερα από χιλιάδες αναγνωσμένες σελίδες αναλύσεων και μετά από μακριά ξενύχτια παρακολούθησης τηλεοπτικών εκπομπών κατέληξα ότι την άποψη εκείνη που απεικονίζει με την μεγαλύτερη ακρίβεια το «ελληνικό πρόβλημα» και ταυτόχρονα υπαινίσσεται την μόνη συνταγή εξόδου από την κρίση, την διατύπωσε ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζέφρι Σακς.

Τι λέει ο Σάκς; Ότι η καταστροφή οφείλεται στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική ελέγχεται από δύο ανθρώπους που δεν μιλούν σε κανέναν και δεν τους μιλάει κανένας, τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, που ακολουθούν τις πιο λάθος πολιτικές επί τρία χρόνια. Ο Σακς εκτιμά, επίσης, ότι «η ελληνική οικονομία δεν καταρρέει εξαιτίας του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας αλλά επειδή δεν παρέχονται πιστώσεις στις επιχειρήσεις, και αυτή η κατάσταση διατηρείται τα τελευταία δύο χρόνια». Κατά τον ίδιο «οι Γερμανοί ερμήνευσαν την κρίση μέσα από το πρίσμα της δημοσιονομικής πολιτικής και τη μετέτρεψαν σε μια ηθική ιστορία και όχι ως αυτό που ήταν, δηλαδή μια τραπεζική κρίση. Για να είμαστε ακριβείς, ήταν οι γερμανικές τράπεζες εκείνες που δάνεισαν ολόκληρη την Ευρώπη και είναι υπεύθυνες για το πρόβλημα περισσότερο από κάθε άλλον»*.

Με μια κουβέντα: το ελληνικό πρόβλημα γεννήθηκε εξαιτίας της «ηθικής» των Μέρκελ και Σόιμπλε. Δηλαδή, η Ελλάδα πρέπει, πριν απ’ όλα, να μαστιγωθεί για τον οικονομικό της εκτροχιασμό. Σαν τον μαθητή στο Δημοτικό. Τιμωρία στον τοίχο, όχι συμμόρφωση με τρόπο που θα εγγυάται ότι το ατόπημα δεν θα ξανασυμβεί. Και επιπλέον: όσο οι Τράπεζες έχουν θεόκλειστες τις κάνουλες χρηματοδότησης των επιχειρήσεων ας μην περιμένουμε ανάκαμψη, ανεξαρτήτως αν αυτό δεν ηχεί και τόσο ευχάριστα σε κάποιους αγαπημένους μου φίλους της Αριστεράς.

Θα βρεθεί Έλλην πολιτικός να δώσει τον νέο «διμέτωπο» αγώνα; Να αντισταθεί στα σκουριασμένα μυαλά των Γερμανών και, παράλληλα, να δημιουργήσει συνθήκες ρευστότητας στην αγορά; Πολύ αμφιβάλλουμε αν και, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Ένας φίλος μου δημοσιογράφος, με μακρά θητεία στις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες, επιμένει: «Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα... λογιστικό απόγευμα». Δηλαδή, αν δεν υπήρχε η ξεροκεφαλιά των Γερμανών εταίρων μας και όσων τυφλά τους ακολουθούν, μέσα σ’ ένα απόγευμα το ελληνικό ζήτημα θα ήταν παρελθόν. Και δεν θα χρειαζόταν ν’ αποδεκατιστεί ένας ολόκληρος λαός απλώς «για να μάθει»...

* (Από το «Βήμα της Κυριακής», 11 Μαρτίου 2012)