Ξεκινά η προβολή στις αίθουσες του φιλμ "Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη" του Κώστα Ζάπα

Το τολμηρό φιλμ είχε θετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης

Σε διανομή της εταιρείας New Star βγαίνει από σήμερα 8 Δεκεμβρίου 2016 στις ελληνικές αίθουσες η νέα ταινία του Κώστα Ζάπα με τίτλο «Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» που προβλήθηκε πριν λίγο καιρό στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ενώ έναν από τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύει η Πατρινής καταγωγής ηθοποιός Νικολίτσα Ντρίζη.

Στο φιλμ αυτό σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κώστα Ζάπα, παίζουν οι: Ερρίκος Λίτσης, Αγγελική Παπαθεμελή, Δήμητρα Χατούπη, Δημήτρης Πουλικάκος, Μάρα Δαμουσλή, Κατερίνα Λάσπα, Αντώνης Παπαδόπουλος και Άγγελος Βαλέρας.

Το φιλμ είναι ένα αγωνιώδες ερωτικό θρίλερ γύρω από το αιώνιο θέμα του έρωτα και του πάθους.

Η πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης προσέλκυσε το ενδιαφέρον των σινεφίλ και ήταν sold out.

Ακολουθούν κριτικές που γράφτηκαν για το «Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» μετά την προβολή του στη Θεσσαλονίκη.

Κριτική του DEUTSCHLANDFUNK από τον Florian Schmitz για την ταινία "Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη"

"Ο Κώστας Ζάπας αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι είναι ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς σκηνοθέτες του νέου ελληνικού κινηματογράφου"

Ο Έκτορας και η Φανή είναι ζευγάρι. Στην ταινία «Η αγάπη, αγάπη, αγάπη» του Έλληνα σκηνοθέτη Κώστα Ζάπα οι δύο έφηβοι εμπλέκονται όλο και πιο βαθιά σε έναν ιστό ταπείνωσης και σεξουαλικής βίας. Τελικά η Φανή βιάζεται στο πίσω δωμάτιο ενός ερειπωμένου αθηναϊκού στριπτιζάδικου από τον Έκτορα και τους φίλους του. Όταν οι βιαστές της την παρατάνε, ανακαλύπτει ότι η μητέρα της εργάζεται εκεί ως stripper.

Μια εικονογραφία της απελπισίας αυτής της γενιάς.

Οι πρωταγωνιστές του Αθηναίου σκηνοθέτη είναι βίαιοι, οι κινήσεις και η ομιλία τους χωρίς αναστολές: μια πρόκληση για το κοινό. Το γεγονός ωστόσο ότι το κοινό στο τέλος της ταινίας ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό του, ο παραγωγός Γρηγόρης Αθανασίου το αποδίδει στην ιδιαίτερη αισθητική του σκηνοθέτη:

"Αυτό έχει να κάνει με την τεχνική του Ζάπα. Φέρνει τους χαρακτήρες σε ένα σημείο όπου δεν πάει άλλο. Ο Ζάπας συχνά έχει δηλώσει ότι ο κινηματογράφος παίρνει το απλό και το μετατραπεί σε κάτι το επικό. Η ταινία είναι στην πραγματικότητα ένα είδος εικονογραφίας του αδιέξοδου αυτής της γενιάς.

Ο νεαρός πρωταγωνιστής είναι μόλις 18 ετών. Ειδικά για τη γενιά των 16-19 ετών δεν υπάρχει μέλλον. "

Ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης και τις απουσίας προοπτικής στην ταινία

Με την ταινία του ο Κώστας Ζάπας αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι είναι ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς σκηνοθέτες του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Η αισθητική του θυμίζει έντονα τις εικόνες της σχολής Δόγματος του Λαρς φον Τρίερ, με τον οποίο ο Ζάπας έχει ήδη συνεργαστεί.

Εφημερίδα «Το Βήμα»: Ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Ζουμπουλάκης για την ταινία "Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη"....

"Στην «Αγάπη, αγάπη, αγάπη», μια καταραμένη οικογενειακή ιστορία τοποθετημένη σε μια Αθήνα που βουλιάζει, ο πάντα προκλητικός Κώστας Ζάπας έβαλε για πρώτη φορά λίγο νερό στο κρασί του υποχωρώντας σε μια αφήγηση που μπορεί να σε συνεπάρει!".

Εφημερίδα Μακεδονία: Το μοιραίο και η σύμπτωση...Κριτική του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου για την ταινία "Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη" του Κώστα Ζάπα.

Στο «Αγάπη – αγάπη – αγάπη» ο κ. Κώστας Ζάππας, παρόλο ότι αξιοποιεί τη δική του αισθητική, είναι πολύ πιο βατός αφηγηματικά και προσεγγίζει κι αυτός το νουάρ και τους κώδικές του. Οι ήρωες στο περιθώριο αλλά ταυτόχρονα η σύμπτωση και το μοιραίο θα φέρουν τις τελικές λύσεις .Βρίσκω θετικά τα στοιχεία πως αναγνωρίζουμε μεν τους «σηματοδότες»-χαρακτήρες αλλά αυτοί δεν είναι κατ’ ανάγκην μία αναφορά στην Ελλάδα. Ένα σινεμά λοιπόν που επιθυμεί να είναι διεθνές, χωρίς μια «ελληνικότητα» που να προτείνεται κραυγαλέα. Κατά κάποιο τρόπο θεωρώ πως ο κ. Ζάππας είναι ο πρόδρομος ή ο «πατέρας» του λεγόμενου Greek weird cinema.

Η φωτογραφία «βρόμικη», «λερωμένη», μεταφέρεται προς εμάς, νιώθουμε ένοχοι, αν και θεατές. Παράλληλα οι αφομοιωμένες αναφορές από τους Φασμπίντερ και Ντάγκλας Σερκ καθορίζουν και το «γιγαντισμό» του ευρήματος. Ένα δηλαδή μεσήλικο ζεύγος και ένα πολύ νεαρό αποδεικνύεται πως συνδέονται με μία παράξενη συγκυρία.

Αυτό είναι το τυπικό γιγαντιαίο μελοδραματικό εφεύρημα, εκτυφλωτικό μεν, που ο σκηνοθέτης δεν το αφήνει έκθετο αλλά το κωδικοποιεί κοινωνικά. Κι έτσι μέσα στα λιωμένα χρώματα και τα γυμνά κορμιά, τη χυδαιότητα αλλά και την αγάπη, ανακύπτει το ερώτημα αν τελικά ο κόσμος μπορεί να βελτιωθεί ή απλά όλα είναι μια πρόσκαιρη ανάφλεξη…