Πάτρα: Η Πολυφωνική έγινε 32 ετών και γιόρτασε την δημιουργική προσφορά της στην πόλη

Από εξαιρετική επιτυχία στέφθηκε προ ημερών, η εορταστική εκδήλωση για τη συμπλήρωση των 32 χρόνων της ‘’ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΠΑΤΡΑΣ’’.

Το θέμα της ημερίδας Πολιτισμού, που συμπεριελάμβανε ο εορτασμός: ‘’Πολιτισμός και Πάτρα. 32 χρόνια «Πολυφωνικής» δημιουργικής προσφοράς’’, κάλυψαν με εξαιρετικές εισηγήσεις οι καταξιωμένοι συμπολίτες: Αρχιμ. π. Αμβρόσιος Γκουρβέλος, Γιώργος Αγγελόπουλος [Αντιπεριφερειάρχης], Διονύσης Καρατζάς [ποιητής], Κώστας Λογαράς [λογοτέχνης] και Αλέξης Σκαρμέας [δικηγόρος].

Οι εισηγητές, πέραν των άλλων, εστίασαν το λόγο τους, στην ανεξάντλητη πορεία της ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗΣ στον Πολιτισμό, στις πάμπολλες διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό των 9 [σήμερα] τμημάτων του Οργανισμού, που εργάζονται άοκνα και με κάθε ανιδιοτέλεια για την Πολιτιστική δημιουργία, την Εκπαίδευση και τη χορωδιακή πράξη.

* ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΓΑΡΑΣ [λογοτέχνης]

Στην ολιγόλεπτη εισήγησή μου  δεν  θα αναφερθώ στο έργο της Πολυφωνικής (τις συναυλίες στα πιο έγκριτα Φεστιβάλ,  βραβεία,  επιδόσεις και εξαιρετικές  διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς.  Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους.

Ούτε θα αποτολμήσω πολύ περισσότερο να κρίνω την αρτιότητα των χορωδιακών συνόλων και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά  που  προσδιορίζουν τη   φυσιογνωμία τους – δεν είμαι αρμόδιος γι’ αυτό

θέλω όμως να αναφερθώ στην παιδευτική αγωγή την οποία ασκεί η Πολυφωνική στα πολυάριθμα – υπέρ τα 600 -- μέλη της καθώς και στη γόνιμη  επιρροή  που έχει πετύχει ως Πολιτιστικός Φορέας στην τοπική κοινωνία.

Ποια είναι άραγε τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν την επαρχιακή  παραγωγή  από μιαν καλλιτεχνική δημιουργία ευρείας αποδοχής,  η οποία ξεπερνάει  τα κλειστά όρια της εντοπιότητας ;

1  Η εξωστρέφεια που δίνει τη δυνατότητα σύγκρισης με άλλες καλλιτεχνικές μονάδες ανάλογου κύρους και παρέχει ένα ασφαλές μέτρο αξιολόγησης και αυτοσυνειδησίας

2  Η αναγνώριση και η αποδοχή  από ομότεχνους , πέραν των τοπικών συνόρων

3  Ο υψηλού επιπέδου επαγγελματισμός , η οργάνωση  και η πειθαρχία στην επίτευξη των στόχων

4  Η σύνδεση με την τοπική κοινωνία και η κάλυψη των πολιτιστικών αναγκών της αλλά  συγχρόνως και η υπέρβαση  των  περιοριστικών  και περιορισμένων ορίων της.

Ώστε να αναδειχθεί η ιδιαιτερότητα της πολιτιστικής φυσιογνωμίας,  να  προβληθούν  τα ιδιάζοντα στοιχεία ταυτότητας.

Τα  χαρακτηριστικά αυτά διέπουν αναμφίβολα  το έργο της Πολυφωνικής. Στα 32 χρόνια λειτουργίας της κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικούς πολιτιστικούς πυρήνες της πόλης.

Καταγράφω μερικά δεδομένα

α)  Οι νεότερες γενιές γαλουχούνται και αναπτύσσονται πνευματικά μέσα από τη μουσική κυρίως και τη θεατρική παιδεία

β) Διαπιστώνει κανείς με έκπληξη την απόλαυση, την ψυχική ευφορία  από την οικειοθελή συμμετοχή  σε μια μουσική ομάδα η οποία υπηρετεί έναν κοινό στόχο. Γόνιμο και δημιουργικό.  Είχα την ευκαιρία να βιώσω προσωπικά αυτήν τη χαρά της δημιουργίας σε μια συνεργασία  με τη χορωδία των Εφήβων και την κ. Σόνια Θεοδωρίδου.  Ζώντας χρόνια στη στειρότητα της Σχολικής Εκπαίδευσης , ομολογώ ότι είχα λησμονήσει την ύπαρξη αυτής της ψυχικής ευφορίας που την είδα έκτυπη στα νεανικά πρόσωπα.

γ)  Η σύμπραξη με μεγάλες προσωπικότητες στο μουσικό χώρο καθιστά όλο και πιο απαιτητικό το έργο της Πολυφωνικής,  ενώ οριοθετεί στόχους υψηλούς στα μέλη της εξ απαλών ονύχων

δ) πρόκειται , ως εκ τούτου, για έναν καθημερινό πολιτισμό  – βιωματικό  και όχι θεωρητικό. Για εξοικείωση των μελών της   με την Τέχνη και γενναίες δόσεις πολιτισμού οι οποίες  διαχέονται σε κάθε τομέα ζωής.

Ιδιαίτερα σήμερα ,  οπότε τα εκφυλιστικά σημάδια εξαιτίας της κοινωνικής, ανθρωπιστικής και κατ’ επέκταση της πολιτιστικής κρίσης  είναι εμφανέστατα,  το έργο της Πολυφωνικής και το περιρρέον πολιτιστικό περιβάλλον που αναπτύσσεται στο χώρο της αποτελεί,  πιστεύω , ένα μικρό ανάχωμα προστασίας  όπου διασώζονται κανόνες και αρχές αισθητικής και ένα πνεύμα ανθρωπιάς.  (Οι κοινωνικές παρεμβάσεις της Πολυφωνικής, οι δραστηριότητες που αφορούν  την κοινωνική  αλληλεγγύη, τον  όμιλο εθελοντών κατά του καρκίνου, τον σύλλογο για την ψυχική υγεία, αποτελούν δείγματα κοινωνικής ευαισθησίας από έναν φορέα αμιγώς Πολιτιστικό. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου,  ο βιωματικός Πολιτισμός στον οποίο εθίζονται τα μέλη της).

Δεν είναι συμπτωματικό ότι στην πορεία της, στα 32 αυτά χρόνια, η Πολυφωνική  έχει καταφέρει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το Πατραϊκό κοινό – ένα όχι και τόσο εύκολο κοινό, αντιθέτως απαιτητικό και απορριπτικό - και να πείσει για  την ποιότητα των εκδηλώσεων και την αποτελεσματικότητα του έργου της.  Ενδεικτικό δείγμα είναι το Χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο που αποτελεί πια θεσμό και καλλιτεχνικό   γεγονός εξαιρετικής σημασίας για την πόλη.

Η  κορυφαία αυτή  εκδήλωση  αναδεικνύει τα πιο θετικά χαρακτηριστικά αυτής της πόλης, τα πιο  κοσμοπολιτικά στοιχεία της πατραϊκής κοινωνίας : Δραστηριοποιεί  ένα ανθρώπινο δυναμικό απελευθερώνοντας τις δημιουργικές του  δυνατότητες,  εμψυχώνει και συσπειρώνει ένα ευρύτατο κοινό  ( Και δεν είναι υποκειμενική τούτη η αντίληψη  –  πάμπολλοι συμπολίτες έχουν την ίδια ακριβώς άποψη )

Αν αυτές οι διαπιστώσεις – σκέφτομαι πολλές φορές- προέρχονταν   από κάποιον πολιτικό φορέα  κι όχι πολιτιστικό,  αλλά εξίσου αποτελεσματικά,  θα μπορούσε κανείς να ευελπιστεί για την πορεία της πόλης.

Φεύγω απ’ αυτό το οραματικό πρόταγμα και προσγειώνομαι  στο οδυνηρό παρόν.

Σήμερα

~ Σε μια κοινωνία όπου απομειώνεται   η πνευματική δημιουργία…

~ και που ο πολιτισμός αποτελεί άλλοθι μιας πολιτικής επίφασης..

Είναι δύσκολο – όχι όμως ακατόρθωτο- να μιλάει κανείς  για ανάπτυξη πολιτισμού μέσα σε συνθήκες  απεγνωσμένης  προσπάθειας να βγούμε από το τέλμα. Δίχως στόχο άλλο πέραν της οικονομικής της σωτηρίας. Είναι φανερό ότι ούτε όραμα εθνικό για τον πολιτισμό υπάρχει – παρότι  μένει να δούμε.

Σε τοπικό επίπεδο θα επισημάνω  τις διαφαινόμενες προθέσεις  της τοπικής αυτοδιοίκησης  –  λόγω και έργω , αρχής γενομένης από το ΔΗΠΕΘΕ  -  να επιστρέψει σε ένα κατευθυνόμενο  κεντρικό μοντέλο πολιτισμού.  Στρατευμένου και ελεγχόμενου . Όπου εξυπηρετούνται κομματικά κριτήρια  και ένα όραμα ξεπερασμένο  και αποτυχημένο  εκ των πραγμάτων

Μέσα σ’ ένα τέτοιο τοπίο πρέπει να βαδίσουν οι ανεξάρτητοι ιδιωτικοί φορείς. Οι 4 -5  σοβαροί και εξαγώγιμοι , οι ικανοί δηλαδή να βγουν έξω απ’ τα όρια της Αχαΐας.  Ένας απ’ τους οποίους είναι και  η Πολυφωνική.  Να διευρύνουν την πολιτιστική τους παρουσία και τους στόχους τους.  Και να διατηρήσουν την οικονομική τους επάρκεια.  Η σωστή διαχείριση, η εξεύρεση οικονομικών πόρων και η ευέλικτη διαχείριση, η διείσδυση σε όσο το δυνατόν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες θα. εξασφαλίσει την πορεία της και τη συνέχιση του έργου της.

Κανένας  δεν  θα είχε , θαρρώ,  αντίρρηση  να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων αφού οποιαδήποτε άλλη οπτική ελάσσονος εμβέλειας θα  σήμαινε οπισθοδρόμηση   σε επαρχιακά χαρακτηριστικά και θα συντελούσε απλώς  στην αναπαραγωγή τους

Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες.  Ωστόσο ευελπιστώ ότι  η Πολυφωνική θα τα καταφέρει  Απαιτείται φαντασία , διορατικότητα  και οπωσδήποτε σχεδιασμός.

Οι άνθρωποι που την οδήγησαν  ως εδώ  επί 32 χρόνια με σύνεση, ξέρουν.

*ΑΛΕΞΗΣ ΣΚΑΡΜΕΑΣ [δικηγόρος]

Γιορτάζουμε φέτος μια σημαντική επέτειο στη μουσική ιστορία της Πάτρας.
Γιορτάζουμε τη συμπλήρωση 32 χρόνων ζωής, δράσης και συνεχούς παρουσίας της Πολυφωνικής Χορωδίας.
Δύο μόνο στοιχεία από τα πολλά αρκούν : 1.000 συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, 78 βραβεύσεις σε διεθνείς και εθνικούς διαγωνισμούς.

Εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε: Η Πολυφωνική έχει ένα πλούσιο και θετικό απολογισμό. Το μαρτυρούν οι επιδόσεις της, οι μεγάλες στιγμές της, η καθημερινή δουλειά της.

Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να αναζητήσουμε τις αιτίες και τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της επιτυχημένης πορείας. Έχοντας παρακολουθήσει τη δουλειά της και δοκιμάζοντας να συνοψίσω τις αιτίες της επιτυχίας της, καταλήγω στις ακόλουθες επισημάνσεις.

Πρώτον, η Πολυφωνική Χορωδία δεν υπήρξε ποτέ της ένα κλειστό κλαμπ, μια κλειστή παρέα. Ανοίχτηκε στον κόσμο, προσέλκυσε στις τάξεις της, όλα αυτά τα χρόνια, εκατοντάδες συμπολίτες, υπήρξε με δύο λόγια ένα κατ’ εξοχήν μαζικό σχήμα. Η Πολυφωνική υπήρξε μέσα από τους ανθρώπους της και για τον κόσμο της. Κι αυτό το στοιχείο τη βοήθησε να συναντήσει ένα μεγάλο κοινό, κι όλοι ξέρουμε ότι οι συναυλίες της Πολυφωνικής δίνονται πάντα σε κατάμεστες αίθουσες.

Δεύτερον, η Πολυφωνική ιδρύθηκε στην Πάτρα, συγκροτήθηκε από συμπολίτες, εδώ είναι η βάση της και η ψυχή της, αλλά ποτέ της δεν κλείστηκε σε τοπικά τείχη. Αναζήτησε τους εθνικούς και τους διεθνείς ορίζοντες. Ήλθε σε επαφή, συνυπήρξε αλλά και διαγωνίστηκε με μεγάλες χορωδίες της χώρας αλλά και του κόσμου. Κάποτε κέρδισε, κάποτε έχασε, αλλά από κάθε της εθνικό ή διεθνή συγχρωτισμό επέστρεφε καλύτερη. Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο μυστικό της επιτυχίας της. Η Πολυφωνική είχε πάντα τα μάτια στραμμένα σε ένα ευρύτερο, εθνικό και διεθνές περιβάλλον, παραδίδοντάς μας ένα σπουδαίο μάθημα.

Τρίτον, η Πολυφωνική δεν περιορίστηκε σε επαναλήψεις ρουτίνας. Απεναντίας οργάνωσε πάντα τις δικές της παραγωγές και επιζήτησε συνεργασίες με τους καλύτερους του μουσικού της είδους. Που σημαίνει ότι δεν υπέκυψε στην ψευδαίσθηση της δικής της επάρκειας και του ξερολισμού, αλλά διεκδίκησε στην πράξη τη συνεχή της βελτίωση θέτοντας υψηλούς στόχους και επιδιώκοντας σημαντικές συνέργειες.

Θα επιμείνω για λίγο ακόμα σε αυτές τις τρεις βασικές αιτίες που όρισαν την επιτυχημένη διαδρομή της Πολυφωνικής.

Πρώτα-πρώτα  είναι ο μαζικός της χαρακτήρας. Η τέχνη σε όλες της τις μορφές οφείλει να συναντά το ευρύτερο δυνατό κοινό και να απευθύνεται στο ευρύτερο δυνατό κοινό. Δεν υπάρχει παράσταση χωρίς θεατές, συναυλία χωρίς ακροατές, εικαστικά έργα χωρίς τα μάτια που θα τα αντικρίσουν. Η ψευδαίσθηση του «μεταξύ μας» δεν μας πηγαίνει μακριά, για να μην πω ότι δεν οδηγεί πουθενά.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τους ορίζοντες και τα ευρύτερα πλαίσια αναφοράς. Δεν αρκεί να είμαστε «καλοί για την Πάτρα» και να βουλιάζουμε στη μετριότητα του επαρχιωτισμού.  Οι προσπάθειες, οι επιδόσεις και η δουλειά μας θα πρέπει να απευθύνονται όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό μα και διεθνές ακροατήριο. Σε αυτήν δε τη στόχευση δεν πρέπει να χωράνε ή να επιτρέπονται συμβιβασμοί.

Το τρίτο στοιχείο έχει να κάνει με τη διαρκή διαθεσιμότητα για νέες παραγωγές, με την επιδίωξη συνεργασιών και συναντήσεων με κορυφαίους και καλύτερους, γεγονός που όχι μόνο βελτιώνει εμάς τους ίδιους αλλά μας υπενθυμίζει έμπρακτα ένα σπουδαίο κανόνα. Η τέχνη προχωρά μέσα από συνεχείς οσμώσεις και επιρροές από και προς τους ομότεχνους.

Δεν φιλοδοξώ να καταγράψω οριστικά και αμετάκλητα μια ολόκληρη πορεία 32 χρόνων. Επιχείρησα όμως να προσεγγίσω μερικά βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πορείας. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τη διαδρομή της Πολυφωνικής και που συνάμα αποτελούν τους παράγοντες που θα πρέπει να έχουν πάντα κατά νουν όλοι όσοι ασκούν πολιτιστική πολιτική και όλοι όσοι καλλιεργούν μορφές και τρόπους πολιτιστικής παρέμβασης.  Θα πρόσθετα μάλιστα, ότι με τον τρόπο αυτό επιχειρώ και μια πρώτη απάντηση στο θέμα που ξεκινά από την περίπτωση της Πολυφωνικής και μας πηγαίνει στο πεδίο που φέρει τον τίτλο «Πάτρα και Πολιτισμός».

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου μια σύντομη παρέμβαση.

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, έχει τεθεί ένα κρίσιμο ζήτημα που αφορά τους πόρους του πολιτισμού. Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν πως αφότου δεν υπάρχουν χρήματα για τα φάρμακα και για τους χαμηλοσυνταξιούχους, πως αφότου υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε στα συσσίτια, δεν επιτρέπεται να ξοδεύονται πόροι για συναυλίες και για παραστάσεις και πως ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια περιττή.

Πρόκειται για βαθύτατα εσφαλμένο ισχυρισμό. Ανάγκη τροφής έχει και το πνεύμα και η ψυχή, γιατί σε αυτό διαφέρει ο άνθρωπος, και γιατί μόνο τότε ο άνθρωπος  θα υπάρχει  ευρισκόμενος σε ισορροπία αλλά και εγρήγορση και όχι χαμένος και αποχαυνωμένος. Συνεπώς ο πολιτισμός είναι ανάγκη καθημερινή και όχι πολυτέλεια.  Δεν είναι παρούσης στιγμής μια αναλυτική αντίκρουση  αλλά θα σημειώσω ένα μόνο παράδειγμα. Το περίφημο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν ιδρύθηκε το 1942. Δηλαδή στην καρδιά της κατοχής και σε συνθήκες ακραίας δυστυχίας. Τούτο σημαίνει ότι οι άνθρωποι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αισθάνονται ισχυρή την ανάγκη της προσωπικής και της συλλογικής έκφρασης, αισθάνονται ισχυρή την ανάγκη της γνώσης μέσα από την γλώσσα της τέχνης και καμιά κρίση δεν μπορεί να ανακόψει την καλλιτεχνική δημιουργία.

Ναι σύμφωνοι, δεν μπορούμε πια να έχουμε πολύ ακριβές παραγωγές, ναι πράγματι πρέπει να ξαναδούμε τους πόρους του πολιτισμού. Αλλά δεν πρέπει να κάνουμε την κρίση άλλοθι για τη φτήνια και τη χαμηλή ποιότητα, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη κρίση να καταστρέψει δομές και μορφές που έχουν αντέξει στο χρόνο, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη κρίση να καταστρέψει τον άνθρωπο. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι σε αυτό το επίπεδο η Πολυφωνική έχει δώσει τις δικές της καλές εξετάσεις και θα ήθελα στο σημείο αυτό να προχωρήσω σε μια υπενθύμιση. Πρόκειται για το περίφημο χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της Πολυφωνικής, μορφή που άντεξε στο χρόνο, κονσέρτο που δίνει  στις χριστουγεννιάτικες γιορτές μας, κάτι πολύ περισσότερο από μια καταναλωτική έξι.  Αν και νομίζω πως για το χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της Πολυφωνικής και τη υποστήριξή του αξίζει μια χωριστή συζήτηση, στο σημείο αυτό θα ήθελα απλά να αναφέρω την ανάγκη ύπαρξης και μιας ακόμη  συναυλίας του κονσέρτου, γιατί είναι εξαιρετικά λυπηρό τόσος κόσμος που επιθυμεί να μην μπορεί να παρευρεθεί σ αυτή τη μυσταγωγία

Γιορτάζουμε  τα 32 χρόνια της Πολυφωνικής και η ευκαιρία είναι κατάλληλη. Η ευκαιρία για να θυμηθούμε ότι στην Πάτρα η χορωδιακή μουσική έχει μια σπουδαία παράδοση που θα έλεγα πως δεν έχει μελετηθεί επαρκώς και που, δεν ξέρω, μήπως η μελέτη αυτή θα μπορούσε να αναληφθεί από την Πολυφωνική

Τέλος , τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει σ’ αυτήν τη ζωή δίχως κέφι, πάθος, αφοσίωση και ανιδιοτέλεια, ιδιότητες που κατέχουν διαχρονικά οι άνθρωποι της Πολυφωνικής. Ιδιότητες που τους επέτρεψαν να δημιουργήσουν αυτό το σπουδαίο έργο που τιμάμε φέτος και για το οποίο τους ευχαριστούμε θερμά.

* ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (Αντιπεριφερειάρχης)

«Πολλά είναι τα φοβερά που υπάρχουν στη γη, αλλά το φοβερότερο από όλα είναι ο άνθρωπος…», λέει ο μεγάλος δραματικός ποιητής Σοφοκλής στην “Αντιγόνη”.

Και αναφέρεται στην απίστευτη ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί.

Ανάμεσα στα πολλά του δημιουργικού ανθρώπου είναι και οι Τέχνες, η μουσική,  ο χορός, η ζωγραφική,  το θέατρο…. που αποτελούν πηγές ηθικής και πνευματικής ανάτασης και εν τέλει την ανθρώπινη δημιουργική προσφορά που ονομάζεται πολιτισμός.

Ζούμε σε μια Χώρα ευλογημένη από ιστορική παρακαταθήκη και ταλέντο.

Πιστεύω ακράδαντα ότι σήμερα, σε μία εποχή δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις, ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην επίτευξη των στόχων της ευημερίας, της κοινωνικής ένταξης και της συνοχής.

Η οικονομία της δημιουργίας του πολιτισμού και της δημιουργίας αποτελεί διεθνές ζητούμενο τουλάχιστον εδώ και μια 10ετία.

Στην Ευρώπη οι κλάδοι πολιτιστικής παραγωγής είναι από τους πιο δυναμικούς. Η ευρωπαϊκή βιομηχανία πολιτισμού και δημιουργίας αναδεικνύεται ως παγκόσμιος ηγέτης με το 70% της παγκόσμιας αγοράς.

Η Ελλάδα οφείλει να αποτελέσει σημαντικό παίκτη επενδύοντας σε συνέργειες που θα μετατρέψουν τη στείρα διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομίας –αυτό δηλαδή που έχουμε ως σήμερα- σε μία νέα δυναμική προσέγγιση αξιοποίησης των πολιτιστικών μας θησαυρών εμπλουτισμένη με τη νέα πολιτιστική δημιουργία.

Έχουμε την ανάγκη συλλογικών δράσεων με άξονα τη σύνδεση της έξυπνης οικονομίας και της τεχνολογίας με τον πολιτισμό, ώστε να προωθηθεί αυτό που ονομάζουμε  αειφόρος ανάπτυξη. Αυτό είναι ο σχεδιασμός και το ζητούμενο μας ως Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.

Στην Πάτρα έχουμε τη χαρά και την τιμή να απολαμβάνουμε εδώ και 32 χρόνια την πολιτιστική προσφορά του Οργανισμού της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας που με  εξωστρεφή προσανατολισμό προβάλλει συνεπώς τη καλλιτεχνική δημιουργία και το ταλέντο της περιοχής μας.

Ευχαριστώ και συγχαίρω θερμά όλους τους συντελεστές της Πολυφωνικής για το έργο τους. Ιδιαίτερα το Μαέστρο κ. Σταύρο Σολωμό που με αφοσίωση και ήθος ηγείται της Καλλιτεχνικής Δ/νσης, και στο πρόσωπό του όλους τους συντελεστές μουσικούς, χορωδούς, καθώς και τη διοίκηση.

Με τις διακρίσεις που μας χαρίσατε αποτελείτε του καλύτερους πρέσβεις ανά τον κόσμο του μηνύματος ότι η Πάτρα, η Δυτική Ελλάδα διαθέτει πολιτιστική ταυτότητα, ταλέντο δημιουργικό και παρουσία δυναμική.

Εμείς ως Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας παραμένουμε αρωγοί στο πλούσιο έργο σας, και πιστεύουμε βαθειά ότι  οφείλουμε στις νεότερες γενιές να συνεργαστούμε, να εφεύρουμε τρόπους, ώστε να προσελκύσουμε περισσότερους νέους στους τομείς της ελληνικής παράδοσης και του ελληνικού πολιτισμού.

*ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ [ποιητής]

Ο τίτλος της εκδήλωσης «Πολιτισμός και Πάτρα. 32 Χρόνια «Πολυφωνικής» δημιουργικής, προσφοράς», μπορεί να φαίνεται τυπικός, ακαδημαϊκός. Προσδιορίζει, ωστόσο, μια συλλογιστική διαδρομή μετ’ επιστροφής με σημεία διασταύρωσης τις έννοιες Πολιτισμός- Πάτρα- Πολυφωνική, που υπονοούν σχέσεις ανάμεσα στον χρόνο, τον τόπο και την ενέργεια.

Ο Πολιτισμός, με το διφυή χαρακτήρα του τόσο ως ανάπτυξη των υλικών συνθηκών ζωής όσο και ως εκλεπτυσμός της συμπεριφοράς των ανθρώπων και ως ποιότητα ζωής μέσω των πνευματικών δραστηριοτήτων (τέχνη, διανόηση, κ.α.), διαμορφώνει κοινωνική και πολιτική συνείδηση, απαραίτητο συστατικό στοιχείο προόδου, διαχρονικά.

Η Πάτρα, η πόλη μας, ο τόπος καταγωγής ή διαμονής μας, έχει ιστορία, έχει πολιτισμό, έχει θεσμούς και χώρους δράσης σημαντικούς. Ο γόνιμος προβληματισμός εστιάζεται στο κατά πόσον οι πολίτες γνωρίζουν το παρελθόν της, εμπλουτίζουν με ιδέες και πράξεις το παρόν της και συνδιαμορφώνουν ένα όραμα για την πορεία της στο μέλλον. Νομίζω ότι, αν ο πολιτισμός προ κρίσης φάνταζε ελκυστικός σαν «ευγενές» άλλοθι του εφησυχασμού μας, σήμερα, στον καιρό της κρίσης, είναι απαραίτητος για να ξεπεράσουμε τη βαρβαρότητα της καθημερινότητας, τον ατομικισμό και του λαϊκισμού. Και είναι αισιόδοξο ότι δραστηριοποιούνται στην πόλη μας πολλές ερασιτεχνικές ομάδες, καθώς και δημοτικοί και ιδιωτικοί φορείς, στους οποίους έχω αναφερθεί διεξοδικά και κριτικά για την οργάνωση, την έλλειψη συχνά συντονισμού και συνεργασίας και την ποιότητα  του αποτελέσματός τους σε άλλες συναντήσεις με θέμα την πολιτιστική πολιτική.

Απόψε θα επιμείνω στην Πολυφωνική Χορωδία, όχι μόνο λόγω της συμπλήρωσης 32 χρόνων λειτουργίας της. Στη συνείδησή μου, χρόνια τώρα, η Πολυφωνική Χορωδία Πάτρας έχει καταγραφεί ως ένα πολυφωνικό, πολυδύναμο κύτταρο πολιτισμού στην πόλη μας με πανελλήνιο και διεθνές κύρος.

Με την εμπνευσμένη καλλιτεχνική διεύθυνση του ιδρυτή της Σταύρου Σολωμού, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ιδιαίτερους θεσμούς όπως τη Μικτή Χορωδία από το 1983 και το Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο από το 1995. Παράλληλα , με την ανιδιοτελή προσφορά των συνεργατών της, η Πολυφωνική Χορωδία λειτουργεί 9 τμήματα μουσικής και θεατρικής παιδείας.

Η επιτυχία και η αξία του έργου της Πολυφωνικής έχουν τα μυστικά τους, απλά και πολύτιμα: αγάπη και πάθος για τη μουσική, συνεργασία και πειθαρχία, διαρκής αναζήτηση με μεθοδικότητα και παραδειγματική συνέπεια στην ποιότητα και την πρωτοτυπία, σταθερότητα και πίστη στους στόχους. Γι΄ αυτό υποστηρίζω ότι η Πολυφωνική Χορωδία είναι ένας μοναδικός στο είδος του θεσμός με παιδευτικό, παιδαγωγικό και φυσικά καλλιτεχνικό χαρακτήρα.

Σε πρόσφατη, συνέντευξή του ο Σταύρος Σολωμός, σημειώνει: «Στην αδιαφορία αντιτάσσουμε από κοινού την αισιοδοξία και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δίχως παραίτηση από την αρχική μας θέση και φιλοσοφία. Ρομαντικοί, ίσως πει κάποιος. Προτιμητέο. Αλλά, πάντως, μπροστάρηδες στη μάχη του πολιτισμούž όχι εραστές της ήττας εκείνων που αμαχητί αντιμετωπίζουν τη δυσκολία των καιρών!»

Να, λοιπόν, γιατί η προσφορά της Πολυφωνικής Χορωδίας είναι ανεκτίμητη. Γιατί, πέρα από τα σχήματά της που προσθέτουν τη δική του δυναμική ψυχαγωγία, στοχεύει στο βάθος του ανθρώπου με τη σαγηνευτική διαδικασία της συνεργασίας και της συμμετοχής, που ελευθερώνουν συναισθήματα, καλλιεργούν ήθος και απαιτούν πάθος.

Οι θεωρητικοί κατηγοριοποιούν τις κλασικές μορφές τέχνης σε τέχνες του χώρου (ζωγραφική – γλυπτική- αρχιτεκτονική), σε τέχνες του χρόνου (λογοτεχνία- θέατρο – μουσική) και στη συνδετική, ανάμεσα σε αυτές, τέχνη του χορού.

Η Πολυφωνική καλλιεργεί τις τέχνες του χρόνου, τη μουσική και το θέατρο, μέσω του ρυθμού και της αδιαμεσολάβητης συγκίνησης. Νομίζω ότι έχει τις δυνατότητες να εντάξει στο πρόγραμμά της και ένα τμήμα διαρκούς διαλόγου της μουσικής και του θεάτρου με την ποίηση. Πιστεύω ότι ο ποιητικός λόγος θα προσφέρει περισσότερο έδαφος στην ευαισθησία, τη φαντασία και την πειθαρχία της έκφρασης και ερμηνείας των μουσικών και θεατρικών έργων.

Κάνοντας την επιστροφή στη συλλογιστική διαδρομή που χάραξε ο τίτλος της εκδήλωσής μας, φρονώ ότι η Πολυφωνική Χορωδία όχι μόνο τιμά την πόλη μας, αλλά αποτελεί και παράδειγμα λειτουργίας πολιτιστικών θεσμών. Προτείνει τις βασικές αρχές δημιουργίας: όραμα, πάθος, μέθοδο, συνεργασία ουσιαστικό αποτέλεσμα δράσεων πολιτισμού.

Αφού συγχαρώ τον Πρόεδρο του Οργανισμού Πολιτιστικών Δρώμενων «Πολυφωνική Χορωδία Πάτρας» κύριο Γιάννη Κόττορο και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή κύριο Σταύρο Σολωμό για τον πληθυντικό τους ρόλο ευθύνης, θέλω να τονίσω ότι η τέχνη αναγνωρίζει και αναγνωρίζεται στο μέτρο της αγάπης.

Η Πολυφωνική έχει τις ευχές μας και πιο πολύ τη χαρά της αγάπης μας και της συμμετοχής μας.