Πάτρα: Η μαγεία των 75 θαλαμωτών τάφων της Βούντενης - Ένα ξεχωριστό οδοιπορικό στον αρχαιολογικό χώρο της πόλης

Εντυπωσιακός ο χώρος

"Θα στρίψεις αριστερά στη δεύτερη διασταύρωση, μετά ο δρόμος γίνεται λίγο ανηφορικός κι όταν φθάσεις στη χωματερή, θα κάμεις πάλι αριστερά."

Ήταν ο έκτος άνθρωπος που είχα ρωτήξει και ο μόνος που φαίνεται πως είχε ακούσει τον αρχαιολογικό χώρο της Βούντενης.

Τώρα εσύ θα αναρωτηθείς (α) που είναι αυτή η Βούντενη, (β) γιατί να πρέπει να την ξεύρει ο κάθε τυχαίος άνθρωπος και κυρίως, (γ) γιατί δεν μπορεί το πτηνό να βάλει τον τέτοιον του κάτω μια μέρα και να σταματήσει να πηγαίνει στο τρεχαγύρευε.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μισή ώρα ενωρίτερα, βρισκόμουν στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας. Κι εκεί που εθαύμαζα τα ρωμαϊκά ψηφιδωτά και τα διάφορα ευρήματα από την ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας, το μάτι μου έπεσε σε εντυπωσιακά κτερίσματα από μυκηναϊκούς τάφους. Αλλά χελόου, οι Μυκήνες απέχουν κάμποσα χιλιόμετρα -τραγικά κακού δρόμου- από εδώ. Πώς είναι λοιπόν δυνατό;

Στις σχετικές λεζάντες δίπλα στα εκθέματα, επανερχόταν συνέχεια η τοποθεσία "Βούντενη". Και επειδής με ξεύρεις τι περίεργος που είμαι, ρώτησα σχετικώς μία ευγενέστατη φύλακα, η οποία μου είπε ότι η Βούντενη απέχει μερικά μόνο χιλιόμετρα από το Μουσείο και ότι αξίζει κανείς να την επισκεφθεί, διότι έχει μόλις προσφάτως διαμορφωθεί και παραδοθεί στο κοινό.

Όπως καταλαβαίνεις, όταν του λένε τέτοια του πτηνού, είναι σα να του τάζουν ζαχαρωτό. Και προφιτερόλ μπισκότο. Και τσίζκέικ. Και καυτή πορτοκαλόπιτα με καϊμάκι παγωτό. Δεν κρατιέται, λέμε! Εξού και με βρίσκεις να περνάω τη χωματερή (κράτα τη μύτη σου) και να βρίσκομαι μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα, σε πολύ πρόμισινγκ είσοδο με πινακίδα "Καλωσήρθατε στον Αρχαιολογικό Χώρο Βούντενης". Καλώς σας βρήκαμε!

Με το που με είδε να πλησιάζω, ο πολύ πρόθυμος φύλακας του χώρου, έσπευσε να έρθει να με ανταμώσει (ναι, ήμουν ο μοναδικός επισκέπτης). Αφού πλήρωσα το εισιτηριάκι μου και πήρα και θεμάτικ φυλλαδιάκι, ο φύλακας μού υπέδειξε τη διαδρομή προς το μυκηναϊκό νεκροταφείο. Που απλωνόταν σε μία μεγάλη, καταπράσινη πλαγιά. Και καθώς άρχισα να περιπατώ αμέριμνος, κοιτάζοντας διερευνητικά δεξιά κι αριστερά, άρχισα να διαπιστώνω ότι βρίσκομαι σε ένα ανέλπιστα εντυπωσιακό μέρος.

Με έναν τεράστιο αριθμό θαλαμωτών τάφων. Όχι ένας και δύο, αλλά εβδομήντα πέντε, παρακαλώ!

Που χρονολογούνται στην περίοδο 1500-1050 π.Χ. και κυκλοφορούν σε διάφορα σχήματα: κυκλικοί, τετράγωνοι, σε σχήμα πέταλου, στο συμμετρικό και προσεγμένο, στο ακανόνιστο και ό,τι-να-ναι.

Κι άρχισα να μπαίνω. Στον ένα μετά τον άλλον. Με ενθουσιασμό παιδιού. Σαν παιχνίδι.

Γιατί για να μπει κανείς στον κάθε τάφο, πρέπει να κατηφορίσει μία μικρή, επικλινή χωμάτινη είσοδο. Παίρνεις φόρα και τσουλάς.

Και βουρ, τρυπώνεις μέσα σε ένα χώρο σκοτεινό. Μυστηριακό.

Σκέφτεσαι πως εδώ, σε αυτό το δωμάτιο, κάποιοι τοποθέτησαν τον νεκρό τους. Όχι τώρα πρόσφατα. Αλλά στις αρχές της ιστορίας.

Και τα οστά του έμειναν για τρεις χιλιάδες χρόνια, σκεπασμένα από τόνους χώματος και λήθης. Στη σιωπή αυτού του υπόσκαπτου δωματίου. Ώσπου βρέθηκες εσύ τώρα εδώ.

Σε ένα μέρος ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Σε ένα μέρος άχρονο. Μέσα στα σπλάχνα της γης.

Σε μία διαδρομή που -αν το ιδείς λιγάκι πιο αβανταδόρικα- έκαμε η Περσεφόνη. Και ο Ορφέας. Πάνω και κάτω.

Συνέχισα για ώρα να ανεβοκατεβαίνω στους τάφους. Και να παίζω με τις πραγματικότητες. Με την εμπειρία αυτής της κατάδυσης στα νεκρικά δωμάτια.

Ζέστη και λαμπερός ήλιος, πάνω. Ψύχρα και έρεβος, κάτω.

Η ανασκαφή εδώ έγινε τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Και απέδωσε -όπως αντιλαμβάνεσαι- πολύ σημαντικά ευρήματα. Διότι οι τάφοι, εκτός από τους νεκρούς, περιείχαν πλήθος αντικειμένων. Αγγεία, κοσμήματα, εργαλεία, όπλα και σκεύη. Έφευγε ο άλλος, μαζί με όλη την οικοσυσκευή του μη-χειρότερα.

Διότι ως φαίνεται, θεωρούσαν πως θα του ήταν απαραίτητα στο μεταθανάτιο ταξίδι. Είναι αυτό που λένε "θα τα πάρει μαζί του".

Αφού ολοκλήρωσα την επίσκεψη στους τάφους, ακολούθησα τη σήμανση για το μεγάλο περίπατο του αρχαιολογικού πάρκου. Διότι όχι, αγαπητέ μου, δεν έχουμε τελειώσει.

Μετά από ένα ευχάριστο δεκάλεπτο περπάτημα ανάμεσα σε κατάφυτους λόφους, έφθασα στον αρχαίο οικισμό. Σε ένα μέρος απλώς εκπληκτικό.

Διότι πολλά μπορείς να του σούρεις του αρχαίου μυκηναίου, αλλά στη χωροθέτηση οικισμών είχε μεγάλο εξπερτίζ. Τα σπίτια αναπτύσσονταν στην κορφή ενός πλατώματος που περιβάλλεται από απότομες και σκέαρι πλαγιές. Και διαθέτει την πιο ανεμπόδιστη και εντυπωσιακή θέα σε όλο τον Πατραϊκό Κόλπο. Διότι ως γνωστόν ο αρχαίος ήταν και τρομερά κουτσομπόλης και ήθελε -από τους προϊστορικούς κιόλας χρόνους που εγκαταστάθηκε εδώ- να έχει πλήρη εικόνα του ποιος περνάει, τι θέλει και κατά που τραβάει.

Ο οικισμός διέθετε κάμποσα σπίτια. Και δρόμους στρωμένους με χαλικάκι.

Αφού περιεργάστηκα τα ερείπια, απήλαυσα τη θέα και τ'αγνάντι μέχρις απέναντι το Αντίρριο και τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Επιλέγοντας το μονοπάτι που χανόταν μέσα σε πλαγιές με οργιαστική βλάστηση, ξερολιθιές, ρυάκια και μία θορυβώδη φύση που χόρευε τριγύρω σου το θαύμα της ζωής. Τη μεγάλη κατάκτηση του υπάρχειν.