«Από την εντοπιότητα στην παγκοσμιοποίηση», έκθεση του Πατρινού εικαστικού δημιουργού και γιατρού Κ. Σπυρόπουλου εγκαινιάζεται απόψε -ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ

Σημαίνον πολιτιστικό γεγονός για την περιοχή της Πάτρας αποτελεί η έκθεση του εικαστικού δημιουργού και καθηγητή ιατρικής Κώστα Σπυρόπουλου που θα εγκαινιαστεί σήμερα Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014 στις 20.30 το βράδυ στον χώρο του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών, στην νέα εθνική οδό Πατρών Αθηνών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η έκθεση με τίτλο «Από την εντοπιότητα στην παγκοσμιοποίηση» τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Μετά την τελευταία ατομική του έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη στην Αθήνα, ο κ. Σπυρόπουλος επιστρέφει με 100 έργα, αντιπροσωπευτικά της πορείας του και πολύχρονης ενασχόλησης του με τον χώρο των εικαστικών.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται αναφορές στην βυζαντινο-λαϊκή παράδοση, τον ελληνικό εξπρεσιονισμό, το σουρεαλισμό και το μανιφέστο του μεταμοντερνισμού μέχρι και την κορυφαία ενότητα της καριέρας του, την pop art. Γι’ αυτό κι αρκετοί τεχνοκριτικοί έχουν χαρακτηρίσει τον Κώστα Σπυρόπουλο ως έναν σύγχρονο Έλληνα pop artist.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος όπως γράφτηκε και σε Αθηναικά σάιτ όπως το zougla.gr, ξεσηκώνει αντιδράσεις με τον Ιησού και την Coca Cola, προβληματίζει με την Αμερική, το… sovlaki και την μαζοποίηση (από την μάζα) ενώ θέτει και ενδιαφέροντα ζητήματα όπως ο κοινωνικός κομφορμισμός, οι πλασματικές ανάγκες ή η αστυφιλία.

Στα αποψινά εγκαίνια θα παρουσιαστεί και το λεύκωμα με τίτλο «Κώστας Σπυρόπουλος: Ζωγραφική - Ένα από τα παιδιά μιας ηττημένης επανάστασης αφηγείται» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πασχαλίδη.

Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός ενόψει της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης του Κ. Σπυρόπουλου, ανέφερε τα εξής.

«Σπάνια η ταυτόχρονη ενασχόληση με την επιστήμη και την τέχνη αποδίδει εξίσου θετικά αποτελέσματα και στις δύο αυτές, συνήθως αντιδιαμετρικές, διακονίες. Η ζωή και το έργο του καθηγητή Κώστα Σπυρόπουλου είναι η απόδειξη ότι κάτι τέτοιο, αν και δύσκολο, είναι μολαταύτα εφικτό.

Η αναδρομική έκθεση στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών, είναι μια ευκαιρία το κοινό να έρθει σε επαφή με την μακρά και παραγωγική πορεία του καθηγητή Σπυρόπουλου. Ο φιλότεχνος επισκέπτης της έκθεσης θα έχει την τύχη να θαυμάσει τις ιδιαίτερες συνθέσεις που χαρακτηρίζουν σταθερά το έργο του καλλιτέχνη: την υφολογική σύνθεση σχεδίου και χρώματος, και την θεματική σύνθεση παράδοσης και μοντερνικότητας, ελληνικότητας και διεθνούς αναφοράς. Υπ' αυτή την έννοια, τα εκτιθέμενα έργα προσφέρονται όχι μόνο για αισθητική απόλαυση, αλλά και ως αφορμές για πολυδιάστατο αναστοχασμό».

Είπαν για τη ζωγραφική του Κώστα Σπυρόπουλου

«Μέσα από τα έργα του Σπυρόπουλου διακρίνει κανείς την κίνηση και συγχρόνως την σύλληψη μιας χρονικής στιγμής και πραγματικότητας[…]. Ο Σπυρόπουλος δίνει κίνηση, ζωή και χρώμα» - Αλέκος Φασιανός, Ζωγράφος.

«Θα ήταν περιοριστικό να χαρακτήριζε κανείς το Σπυρόπουλο απλώς σουρεαλιστή. Η σχεδιαστική δεινότητα είναι εμφανής, ενυπάρχει ο συνδυασμός πραγματικού και φανταστικού αλλά συνοδεύεται από μια τρυφερότητα που δεν παραπέμπει σε επιφανειακές ψυχικές καταστάσεις» - Χάρης Καμπουρίδης, Τεχνοκριτικός, Ιστορικός Τέχνης.

«Παρουσιάζοντας επιρροές από την pop κουλτούρα,τη figuration libre και το graffiti σε μια απόπειρα να δημιουργήσει μια πολυσχιδή και άμεση αντανάκλαση της κοινωνίας συχνά σατιρίζοντας τα χαρακτηριστικά της στοιχεία[…]. Μέσω του εξπρεσιονισμού του χρώματος και της φόρμας, μέσω αιωρούμενων συμβόλων, γραμμάτων και λέξεων, ο Κώστας Σπυρόπουλος, Ζωγράφος σημάτων οδηγεί το βλέμμα του θεατή στη γενικότερη επανερμηνεία του αστικού περιβάλλοντος…» - Ίρις Κρητικού, Κριτικός Τέχνης.

Η διάρκεια της έκθεσης θα είναι έως και τις 14 Σεπτεμβρίου 2014. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών

Διεύθυνση: Νέα Εθνική Οδός Πατρών-Αθηνών 38, Πάτρα

Τηλ. 2610-42645.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης με αφορμή την έκθεση που διοργανώνεται από την ΣΤ’ Εφορεία Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων, «σε αυτή τη συγκυρία, η Ελληνική κοινωνία βιώνει δραματικά την αρνητική όψη της παγκοσμιοποίησης, επειδή προσπάθησε με αμετροέπεια να καταναλώσει άκριτα ότι η δυτική βιομηχανία παρήγαγε με σκοπό το κέρδος.

Το ζητούμενο είναι η νέα παγκοσμιοποίηση να εντάξει τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ως μοναδικότητα πολύτιμη και ανεπανάληπτη».

Ο Κώστας Σπυρόπουλος, Καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών και για το διάστημα 2000 - 2008, Αναπληρωτής Καθηγητής της Σχολής Πλαστικών Τεχνών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ξεκίνησε τις σπουδές του σε Ινστιτούτο Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ινδιανάπολης των Η.Π.Α. ενώ πέρασε για ένα διάστημα και από το εργαστήριο του αξέχαστου ζωγράφου και σκηνογράφου Γιάννη Τσαρούχη.

Έχει αξιόλογη παρουσία σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Αμερική και σε πολλές ομαδικές με σημαντικούς καλλιτέχνες. Έργα του βρίσκονται σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών «Βούρου - Ευταξία», στην Πινακοθήκη Πειραιώς, κ.α.

Ακολουθεί κείμενο του Κώστα Σπυρόπουλου με τίτλο «Το μετέωρο βήμα της Ελληνικότητας και η παγκοσμιοποίηση»

Θα ήθελα λοιπόν να παρουσιάσω συνοπτικά την βαθύτερη ουσία της ζωγραφικής μου από την αρχή μέχρι σήμερα. Η τέχνη μου δεν απευθύνεται μόνον στους μυημένους, αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο. Θέλω να αποτελεί έκφραση κοινής ταυτότητας.

Στο πρώτο στάδιο της πορείας μου, αναζητώντας την πατρίδα μου, κάνω αναδρομή στην Αρχαία και Βυζαντινολαϊκή μας παρακαταθήκη. Γιατί σκέφτομαι ότι το σήμερα έρχεται από το χθες και το αύριο βγαίνει από το παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεν πρέπει να παραλύει το παρόν, αλλά να το βοηθάει να είναι διαφορετικό, με πιστότητα στις καταβολές του, και καινούργιο επειδή σαρκώνει την πρόοδο και την νεωτερικότητα.

Εδώ όμως προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα:

Ποιο είναι το «Ελληνικό» και ποιο το δυτικότροπο κυρίως Ευρωπαϊκό. Νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ σε μια παράγραφο του βιβλίου του Michel Rouche, καθηγητή της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας στην Σορβόνη, με τίτλο «Ο Δυτικός πρώιμος Μεσαίωνας».

Μια παράγραφός του αναφέρει : «… η αδυναμία των γερμανικών λαών να ξεχωρίσουν το ιδιωτικό από το δημόσιο την εποχή που γερμανικά φύλα (Φράγκοι, Γότθοι, Βάνδαλοι, Βουργούνδιοι, Τεύτονες, Λογγοβάρδοι)» εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (4ος – 6ος μ.Χ. αι.) ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος και πολιτισμός, η διανόηση και η τέχνη, είχε αναδείξει ως πρώτιστη ανάγκη και σπουδαιότητα την οργανωμένη, με θεσμούς και νόμους, συλλογικότητα».

Το κράτος το «δημόσιο» (res Publica), σε αντίθεση προς το ιδιωτικό, απέβλεπε στην κοινωνία των αναγκών, δηλαδή προϋπέθετε ένα ποσοστό αυτοπαραίτησης του ατόμου από τον πρωτογονισμό των ενστίκτων κατοχής, κυριαρχίας – επιβολής, ηδονής. Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο για τους Βάρβαρους που δεν κατανοούσαν την ανάγκη «ισονομίας», την έγνοια για τις κοινές ανάγκες. O Rouche τονίζει ότι αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του δημοσίου συμφέροντος π.χ. φόρο πληρώνουν μόνο οι δούλοι σαν έμπρακτη βεβαίωση υποταγής, υποτέλειας στον ηγεμόνα.

Στην πρώτη περίοδο της μεταρωμαϊκής βαρβαρικής Δύσης, μονάδα συλλογικότητας είναι το φέουδο: ο ένας κατέχει και διαφεντεύει, οι πολλοί υποτάσσονται και δουλεύουν για τον ένα, τον φεουδάρχη Βασιλιά, που κατέχει μιαν έκταση γης και κομμάτια της παραχωρεί ως αντάλλαγμα προσφοράς στρατιωτικών υπηρεσιών (beneficium) η προς καλλιέργεια με ανταπόδοση του μέγιστου ποσοστού παραγωγής στον ιδιοκτήτη (vassalagium).

Ο Γρηγόριος της Tours (6ος αι.), ιστορικός της εποχής, αποδίδει τον χαρακτηρισμό res publica μόνο στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με κέντρο τότε πια τη νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη. Τα βασίλεια και οι ηγεμονίες της Δύσης είχαν ατομική ιδιοκτησία ενός δυνάστη όχι κοινωνικά μορφώματα με θεσμούς και νόμους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμη και του πολέμου, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ευρώπης των Βαρβάρων σε αντίθεση με την παράδοση του Ελληνορωμαϊκού κόσμου που χαρακτηρίζεται από την Ελληνική πόλη της πολιτικής τέχνης και επιστήμης του κοινωνιοκεντρικού Ελληνικού παραδείγματος. Στην μεσαιωνική Ευρώπη η κλοπή τιμωρείται με ποινή θανάτου ενώ ο φόνος με πρόστιμο πράγμα φυσικό για κοινωνίες που αξιολογούν την περιουσία σαν σημαντικότερη από τη ζωή. Το να έχεις είναι πιο σημαντικό από το να υπάρχεις.

Σήμερα, ύστερα από δεκατρείς αιώνες, η βαρβαρική προτεραιότητα της «ιδιωτικοποίησης των πάντων» (le phenomene de privatisation general) κατά τη διατύπωση του Michel Rouche επανέρχεται και επιβάλλεται εκβιαστικά στους λαούς της Ευρώπης. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην αδυσώπητη πλημμυρίδα του νέου – βαρβαρισμού της υπερκατανάλωσης και της άνευ ορίου διαφήμισης που γεννά ανάγκες και δεν τις ικανοποιεί.

Ελληνική αντιπρόταση δεν φαίνεται να υπάρχει, ο στόχος να πραγματοποιηθεί η «πόλις» η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, η πολιτική ως «κοινόν άθλημα» για την κατ’ αλήθεια βίο είναι νοήματα ακατανόητα στρεβλωμένα φενακισμένα, συνυφασμένα όμως με την «Ελληνικότητα». Βρισκόμαστε στον πυρήνα της Ευρώπης ως ένα δυτικό τσογλανοκρατίδιο που η θέση μας ήταν στην ανατολή.

Γράφουμε και διδάσκουμε για τον λαό των Ολυμπιακών αγώνων του Περικλή, του Πλάτωνα, του Ομήρου, του Μιλτιάδη. Μετά απ’ αυτούς πηδάμε, αιώνες, και αναφερόμαστε στον Σολωμό του 18ου αιώνα. Δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα; Αλλά αυτή είναι ακριβώς η θεωρία του Κοραή, η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κρατιδίου. Μετά τους Αρχαίους γίνεται ένα άλμα και φθάνουμε (απευθείας) εδώ στο νεοελληνικό κρατίδιο. Το ενδιάμεσο διάστημα είναι ντροπή σκοτάδι, πρέπει να εξαλειφθεί.

Έχουμε ιστορία δεκαπέντε αιώνων για την οποία ντρεπόμαστε (δηλαδή από τον 5ο έως τον 20ο αιώνα). Οφείλουμε όμως να την γνωρίσουμε, να την ψάξουμε. Είναι το θέμα της Ελληνικής ταυτότητας και Ελληνικότητας. Αν πράγματι υπάρχει πρέπει να την ανακαλύψουμε αν έχει εξαφανισθεί μέσα στα κύματα της ιστορίας πρέπει να την επινοήσουμε.

Στην Βυζαντινή τέχνη το αρχαίο ελληνικό στοιχείο βρίσκεται εκεί που υπάρχει πίστη στον άνθρωπο, και λιγότερο εκεί που οι Εξελληνισθέντες ανατολίτες τεχνίτες επιδεικνύουν κενή δεξιοτεχνία.

Το να προσπαθούμε να συναντήσουμε αυτούσια την αρχαία Ελλάδα στην βυζαντινή ζωγραφική, είναι αχαριστία για τα όσα συντήρησε, και δείγμα ιστορικής αμάθειας. Είναι παράλογο να ζητούμε στο Βυζάντιο ότι έχει πάψει να υπάρχει στην αρχαία Ελλάδα από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Προτιμώ να εκφράζω αυτό που ονομάζουμε ψυχή που συνυφαίνεται με την καθημερινότητα, γι’ αυτό υπερβαίνω τους έλληνες ζωγράφους της Σχολής του Μονάχου και αναφέρομαι στον Σπύρο Βασιλείου με την ρομαντική ματιά στην απαθανάτιση της Αθήνας και τον Γιάννη Τσαρούχη στον βαθμό που επηρεάζεται από την τέχνη Φαγιούμ.

Ο Αλέκος Φασιανός είναι μοντέρνος με ευρεία απήχηση χρησιμοποιώντας στοιχεία από την βυζαντινολαϊκή παράδοση και τον Καραγκιόζη.

Παρουσιάζω εικόνες γνώριμες στον θεατή μεταμορφώνοντάς τις σε σύμβολα.

Μου αρέσει η αρμονία που κυριαρχούν τα γεωμετρικά σχήματα και η ισορροπία ανάμεσα στη φόρμα και το χρώμα. Πολλές φορές απολαμβάνω μια ηδονική πολυχρωμία μέσα σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον γεμάτο χρωματική νοσταλγία.

Σαν καλλιτέχνης γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως τίποτα δεν έρχεται από το πουθενά. Όλη η δημιουργική δουλειά χτίζεται πάνω σ’ αυτό που ήδη έχει υπάρξει. Άλλωστε ο συγγραφέας Τζόναθαν Λέθαμ έχει πει πως όταν οι άνθρωποι αποκαλούν κάτι «πρωτότυπο», εννιά στους δέκα απλώς δεν γνωρίζουν τις αναφορές και τις πρωτότυπες πηγές του. Η δικιά μου πρωτοπορία πρέπει να συνομιλεί με το Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον και να στηρίζεται στην όποια Ελληνικότητα που είναι αναγκαία για εμάς που αποτελούμε, είτε το θέλουμε είτε όχι, ένα νεαρό κρατίδιο που προέκυψε από μια επανάσταση (1821) που ξεκίνησε από έξω, από τους Έλληνες του εξωτερικού, στις παραδουνάβιες περιοχές και από έναν αξιωματούχο του τσάρου, τον Υψηλάντη. Αποπερατώθηκε από τους ξένους, δηλαδή ήταν μια επανάσταση που κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε (και που πραγματικά στόχευε). Το νεοελληνικό κρατίδιο στήθηκε τελικά με ξένα στρατεύματα, αλλά και ξένα λεφτά. Οι Ευρωπαίοι μας πήραν στα σοβαρά όταν πήραμε το πρώτο δάνειο από την Αγγλία. Από τότε άρχισε το σιτι να λέει «Μήπως εκεί μπορούμε να κάνουμε καλές επενδύσεις;» «Μήπως μπορεί να στηθεί μια Τράπεζα;».

Έτσι κι αλλιώς φέρουμε μια βαριά πνευματική κληρονομιά και μια ιστορική δυστυχία.

Πολλές φορές είχαμε συνεχόμενες ήττες και υιοθετήσαμε την παθητική φιλοσοφία του Καραγκιόζη. Η θέση μας ήταν στην Ανατολή. Καλώς ή κακώς βρεθήκαμε στον δυτικό κόσμο. Αυτό είναι κάτι που δεν ανατρέπεται. Μέσα σ’ αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο πρέπει να βρεθούμε όχι ως μίμοι, αλλά ως εταίροι. Πρέπει να διατηρήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας και να τα συνθέσουμε με μηνύματα της Ευρώπης, της Δύσης. Με την Ευρώπη μας ενώνει ο μύθος, πολλές φορές όμως μας έχει χωρίσει η ιστορία.

Γι’ αυτό στην επόμενη ενότητα των έργων μου παίρνω τα φτερά του Απόλλωνα, του θεού του φωτός και της μουσικής, και τα δίνω στα ιπτάμενα ποδήλατα που ταξιδεύουν στο παρόν και το μέλλον. Δεν περιορίζομαι στις διαστάσεις ενός τελάρου, πραγματοποιώ τρισδιάστατες παραστάσεις. Έχουν τα χρώματα της ίριδας, είναι φωτεινά και ταξιδεύουν αενάως και εκφράζουν πανανθρώπινα μηνύματα που εκπορεύονται από τον μεταμοντερνισμό που συνήθως ταυτίζεται με την πολυπολιτισμικότητα και την πολιτιστική μετάφραση, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης που σήμερα, δυστυχώς, συνήθως συνδέεται, με μια δέσμευση από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Σε αντιδιαστολή, τα ποδήλατα, με χρώματα ζωντανά και ξάστερα, θέλω να αποτελούν τα όργανα της επανάστασης και της νοητικής προαγωγής, των νέων ιδεών. Κάθε νέα ιδέα, είναι ένας συνδυασμός μιας ή περισσοτέρων παλαιότερων ιδεών. Στην Ελληνική ζωγραφική οι παλιές ιδέες που στηρίζονται στην Ελληνικότητα και οι νέες στα διάφορα Ευρωπαϊκά ρεύματα.

Ο καλλιτέχνης είναι συλλέκτης. Όχι ρακοσυλλέκτης, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ο ρακοσυλλέκτης συλλέγει ότι βρει, ο συλλέκτης συλλέγει επιλεκτικά.

Συλλέγει μόνο τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν πραγματικά. Για τον σκοπό αυτό αργότερα επιλέγω να πραγματευτώ το αστικό τοπίο που σήμερα είναι έντονα παγκοσμιοποιημένο λόγω της κοινής αρχιτεκτονικής, της διαφήμισης του Δρόμου και των ΜΜΕ. Σε αυτή την συγκυρία το 2013 η Ελληνική κοινωνία βιώνει δραματικά την αρνητική όψη της παγκοσμιοποίησης, επειδή προσπάθησε με αμετροέπεια να καταναλώσει, άκριτα ότι η Δυτική Βιομηχανία παρήγαγε με σκοπό το κέρδος. Πολλές φορές διαλέγω σαν κεντρικό θέμα τον άνθρωπο και την επιρροή που δέχεται από το αστικό τοπίο και την διαφήμιση. Η γραφή μου χρησιμοποιεί έντονα χρώματα, θερμά και ψυχρά, έτσι που να διασταυρώνεται με την Pop αισθητική. Ψήγματα αυτής βρίσκουμε στον Πικάσο και τον Ντε Κύρικο. Ο Άντυ Γουόρχολ χρησιμοποιεί στην τεχνική της μεταξοτυπίας, ενώ ο Λιχτενστάιν έχει ως βάση τα κόμικς.

Εγώ αναφέρομαι στις γιγαντοαφίσες με τρόπο που ο θεατής να μην μπορεί πάντα να ξέρει ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε αστικό τοπίο ή αν αποτελεί μέρος κάποιας διαφήμισης. Δεν διαχωρίζεται το ανθρώπινο πραγματικό στοιχείο από το φανταστικό. Τονίζεται η σύγχυση που προκύπτει από την υπερπληροφόρηση και όχι την γνώση και προκύπτουν αβίαστα ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση, στην ταυτότητα, στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Έχοντας προσπαθήσει να αφομοιώσω τα πνευματικά και καλλιτεχνικά ρεύματα της Δύσης, ιδίως αυτά της Popart, αντιπαραθέτω με το έργο μου μια σύγχρονη δυναμική Ελληνικότητα ικανή να λειτουργήσει, ακόμα σήμερα, ως πρόταση νεωτερικότητας. Προσπαθώ η ζωγραφική μου να αφομοιώσει καίριες κατακτήσεις της Δυτικής και ανατολικής παράδοσης και να τις συνταιριάξω για να καταλήξω σε μια Ελληνική εκδοχή που να χαρακτηρίζεται από αίσθηση του μέτρου και λατρευτική στάση απέναντι στον συνεχώς αγωνιζόμενο άνθρωπο.

Νιώθω λιγότερο μόνος φτιάχνοντας δικά μου πράγματα, βλέποντας τον εαυτό μου σαν μέλος μιας δημιουργικής οικογένειας, γι’ αυτό όπως και άλλοι Ευρωπαίοι ζωγράφοι τις πηγές μου τις παρουσιάζω ως καθημερινή μυθολογία, που όμως στην δική μου περίπτωση, εμπεριέχει έντονα το ποιητικό στοιχείο, το έντονο φως της Μεσογείου. Είμαι Έλληνας ζωγράφος και ακαδημαϊκός δάσκαλος και μπορώ, μετά από μακρά πορεία, να υποστηρίξω ότι η ελληνικότητα όταν διαπερνάται και διαπερνά τον μεταμοντερνισμό αποκτά χαρακτηριστική αισθητική ποιότητα, τέτοια που να ξαναγίνεται πρωτοπορία. Όμως η όποια πρωτοπορία, διαχρονικά, σοσιαλιστική ή καπιταλιστική, δεν κατορθώνει να παράγει έναν πολιτισμό άμοιρο αίματος.

Ο Αϊνστάιν είπε ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ως αποτέλεσμα πυρηνικού ολέθρου και ανηθικότητας, θα γίνει με ρόπαλα και πέτρες και ο Ηράκλειτος ότι οτιδήποτε δεν διαχειρίζεται με τους ηθικούς κανόνες χάνει απολύτως την όποια αξία του. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η νέα παγκοσμιοποίηση να εντάξει τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ως μοναδικότητα πολύτιμη και ανεπανάληπτη.