Πάτρα: Η μουσική των πέντε φοιτητών που κατακτά την χώρα

Οι περισσότεροι το «πάθαμε» κάπως έτσι: έχοντας από συνήθεια ανοιχτό το ραδιόφωνο, στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, ήρθαμε για πρώτη φορά και εντελώς ανυποψίαστοι σε επαφή με τον απόκοσμο, λυρικό πυρετό του «In colors». Οι πιο ανυπόμονοι πήραμε τηλέφωνο σε ραδιόφωνα. Ή ζητήσαμε πληροφορίες από ενημερωμένους φίλους. «Μα ποιος, τέλος πάντων, τραγουδάει αυτό το μικρό αριστούργημα;».

Εκπληξη πρώτη: είναι Ελληνες. Εκπληξη δεύτερη: είναι φοιτητές στην Πάτρα και αυτή είναι η παρθενική τους δισκογραφική απόπειρα, κάπου ανάμεσα σε σπουδές και την αγάπη για τη μουσική, όπως γράφει στην "Καθημερινή" ο Δημήτρης Ρηγόπουλος. Μέσα σε λίγους μήνες, όσο το «In colors» πήγαινε από στόμα σε στόμα και από προφίλ σε προφίλ στο facebook, οι «Minor Project» είδαν με τι μοιάζει η απροειδοποίητη εκτίναξη από την απόλυτη ανωνυμία στην ανθρώπινη δίψα κοινού και μέσων για το καινούργιο και το ασυνήθιστο.

Ευτυχώς οι «Minor Project» δεν έχουν τίποτα το ασυνήθιστο. Στην ιστορία της μουσικής χιλιάδες μπάντες γαλουχήθηκαν σε φοιτητικές γκαρσονιέρες με ένα μεταεφηβικό πάθος να σπρώχνει πίσω όλες τις δυσκολίες και τη δαμόκλειο σπάθη της εξεταστικής πάνω από τα κεφάλια τους. Αρκετά λιγότερες, πάντως, κατόρθωσαν να έχουν το εντυπωσιακό ξεκίνημα των «Minor Project».

Γνωρίστηκαν στην Πάτρα. Απαντες φοιτητές (τα τρία πέμπτα μηχανικοί υπολογιστών): ο Ευστάθιος Δράκος (η «φωνή» του συγκροτήματος), η Μαρία Καρέτσου, ο Βίκτωρας Φορλίδας, ο Αλέξανδρος Μπαλτάς, ο Γιώργος Κολοκυθάς. «Hμασταν άνθρωποι που ασχολούμασταν με τη μουσική», μου λέει ο Στάθης, «το ψάχναμε. Ο καθένας με τον τρόπο του. Αλλοι έκαναν ραδιόφωνο σε σταθμούς της πόλης ή του Πανεπιστημίου, άλλοι παίζαμε μουσική σε μαγαζάκια  ή στον δρόμο (κυρίως στον δρόμο), άλλοι απλά έγραφαν μουσική και την ανέβαζαν στο Διαδίκτυο, όπως έκανα εγώ. Σε μια επαρχιακή πόλη όπως είναι η Πάτρα, οι άνθρωποι οι οποίοι ταιριάζουν, έλκονται. Καταλήγουν μαζί. Ετσι έγινε με εμάς τουλάχιστον».

Πρώτος τους ανακάλυψε ο μουσικός παραγωγός Χρήστος Παπαμιχάλης, όταν επέλεξε ένα άλλο τραγούδι (το «Great») για τη συλλογή «Lost.Not.Found». Ακολούθησε ο πρώτος δίσκος μέσα από την «Antelma Music» του Στάθη Δρογώση. Η μεγάλη επιτυχία του «In colors» έκανε στους «Minor Project» τη... γνωστή ζημιά.

Μουσικά ταυτίστηκαν με τα ελληνότροπα στοιχεία της σύνθεσης, τους αποδόθηκαν χατζιδακικές επιρροές και πάει λέγοντας. Ο Στάθης τα ακούει όλα αυτά με ψυχραιμία. «Νομίζω πως στο ξεκίνημα κάθε νέου σχήματος, κυρίως όταν πρόκειται για την αγγλόφωνη εναλλακτική σκηνή, υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο για κάποιο λόγο «αγαπιέται» περισσότερο. Στη δική μας περίπτωση αυτό έγινε με το «In Colors». Ηταν το τελευταίο τραγούδι που έγραψα για τον δίσκο. Ισως είναι και το αγαπημένο μου. Ωστόσο δεν είναι σίγουρα το πιο αντιπροσωπευτικό μας. Οταν ακούς έναν καρσιλαμά, προφανώς και θα νιώσεις την ελληνικότητα του τραγουδιού. Ο υπόλοιπος δίσκος νομίζω πως ρυθμικά, αλλά και όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις, παραπέμπει σε άλλους δρόμους από αυτούς τους οποίους υποδεικνύει το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου μας». Αλλά δεν θέλει να παρεξηγηθεί: «Ποιος μουσικός, ωστόσο, δεν θα χαιρόταν με το να αγαπηθεί ένα τραγούδι του και να το νιώσει κάποιος τρίτος μέρος του εαυτού του; Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε άνθρωποι. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν μου προκαλεί άγχος το γεγονός ότι πρέπει να φανούμε αντάξιοι των όποιων προσδοκιών ή αν έλεγα πως δεν θα ένιωθα ανεύθυνος αν δεν συνέχιζα να γράφω μουσική όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον άνθρωπο εκείνο που εκφράστηκε μέσα από τη μουσική μας και περιμένει κάτι καινούργιο, εξ ίσου αληθινό. Οσο αυτό το άγχος είναι παραγωγικό, το πρόβλημα είναι μικρό.

Από 'κει και πέρα θα δούμε». Πάντως, αν ήταν στην Αγγλία θα μπορούσαμε με ευκολία να τους κατατάξουμε στην indie folk σκηνή. Στην Ελλάδα (και όσο σημασία συνεχίζουν να έχουν οι ετικέτες το 2012) θα λέγαμε ότι οι «Minor Project» παίζουν μια πιο λυρική ποπ με αγγλικό στίχο. Ελληνικά ακούμε μόνο στις διασκευές τους. «Είναι κάπως περίεργα τα πράγματα στο μυαλό μου», εξηγεί ο Στάθης γιατί γράφει στα αγγλικά. «Μπορεί στο μέλλον να νιώσω αρκετά ώριμος καλλιτεχνικά για να κάνω το βήμα αυτό και να γράψω στη γλώσσα μου».

Εκτός από τον δίσκο, οι Minor Project πραγματοποιούν επιλεγμένα live στην Αθήνα και «εκτός». Πώς βγαίνουν όλα αυτά πέρα; «Δεν έχουμε μπει ακόμα στη διαδικασία να βγάλουμε χρήματα από τη μουσική μας. Προφανώς είναι και το θέμα με τις σπουδές στη μέση, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Οσον αφορά στα έσοδα του πρώτου δίσκου, δεν ξέρω αν θα αρκούν για την παραγωγή ενός καλού δεύτερου. Ελπίζω πως ναι».

Είναι της λογικής «βλέποντας και κάνοντας». «Αν κοιτάξω ένα μήνα μπροστά, μπορώ να διακρίνω ένα νέο βιντεοκλίπ για το «In Colors» από την Κλαίρη Φαφούτη, μια σειρά εμφανίσεων σε έναν από τους αγαπημένους μου χώρους στην Αθήνα, που θα ανακοινωθεί σε λίγο καιρό, αλλά και στη Χαλκίδα (27 Δεκεμβρίου στην «Οδό Ονείρων»). Αν κοιτάξω δύο μήνες μπροστά, θα τα βλέπω όλα τόσο θολά που δεν θα μπορώ να πω τίποτα με απόλυτη σιγουριά». Αν το έχετε ξεχάσει, κάπως έτσι ήμασταν όλοι εκεί κοντά στα 20...