Από το βιβλίο της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου, Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 21ου αιώνα
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι νεαροί Πατρινοί, κολλημμένοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες, παρακολουθούσαν τον Άλκη Κούρκουλο να δίνει τα ρέστα του σε ένα τραπέζι με τσόχα και φόντο το ντεκόρ των θρυλικών τους σχολικών σκασιαρχείων.
Ήταν η εποχή που το σήριαλ «Λόγω Τιμής» είχε, μεταξύ άλλων, στρέψει το φακό του στο ψηλοτάβανο κτίριο με τις τζαμένιες πόρτες, που αποτέλεσε επί δεκαετίες το σήμα κατατεθέν της... κοινωνικοποίησης αλά ελληνικά, κάτι μεταξύ, καφέ, πρέφας και κουβέντας.
Το καφενείο του Σταυριανού, στην Παναχαϊκού και Υψηλών Αλωνιων ήταν παλιό σαν ιστορία, αν αναλογιστεί κανείς ότι μετρούσε το χρόνο του από τις αρχές του 20ου αιώνα.
«Πριν το 1919 οπότε και πήρε τη μορφή με την οποία το γνωρίζουν όλοι, ήταν ένα μικρό χαμηλοσκεπές οίκημα, με ξύλινη σκεπή, που το είχε ένας ονόματι Σταύρος και το λειτουργούσε σαν καφενείο. Έμπαινες μέσα και μύριζε ο τόπος καφέ, ούζο και τσάι... Είχανε ποτίσει τα πάντα. Στο υπόγειό του είχε και καταφύγιο» λέει ο Κώστας Σταυριανός.
«Μετά το καφενείο το πήρε και το λειτούργησε για λίγο ο παππούς μου. Με τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, τον Σταμπουλόπουλο το γιατρό είχε προσωπική φιλία. Όταν αποφάσισε να πάρει το μαγαζί του λέει ο Σταμπουλόπουλος “Θα φτιάξω εγώ ένα καινούργιο μαγαζί και όταν το φτιάξω το παίρνεις πάλι εσύ”.
Ο Αντώνης Σταυριανός, αριστερά, με έναν φίλο του, σε στιγμή ανάπαυλας (αρχείο Κώστα Σταυριανού).
Ο Αντώνης Σταυριανός, αριστερά, με έναν φίλο του, σε στιγμή ανάπαυλας (αρχείο Κώστα Σταυριανού).
Η είσοδος του μαγαζιού με την χαρακτηριστική πόρτα (αρχείο Κώστα Σταυριανού).
Για την κατασκευή του νέου κτιρίου χρειάστηκαν περί τα τέσσερα χρόνια.
«Αμέσως μετά το πήρε ο παππούς μου. Από τότε ήταν σαν καφενείο δεν ‘αλλαξε ποτέ χρήση. Και πάντα λειτουργούσε από την οικογενειά μας. Ο πατέρας μου έλεγε οτι παλιά, προ του ‘40 γίνονταν εκεί μέσα θεατρικές παραστάσεις, πρώτα από τα μπουλούκια και αργότερα από σοβαρούς θιάσους».
Η τύχη του Κώστα Σταυριανού, τερμάτισε την καριέρα της την εποχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου με την κατάρρευση του μετώπου. Δεν συνέβη το ίδιο με το πείσμα του.
«Οπισθοχωρούσαν οι φαντάροι και ήταν με ένα τζιπ και πήγαινε προς τα Τσουκαλέικα. Κάποιος από την οπισθοχώρηση τον πυροβόλησε και χτύπησε στο πόδι του. Πήγε στην κλινική του Φειδία. Ο Φειδίας έλειπε τότε και έπαθε γάγγραινα το τραύμα. Του είπαν να του κόψουν το πόδι. Δεν το δέχθηκε, δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς πόδι ένας άνδρας μέχρι κει πάνω και τελικά πέθανε».
Το καφενείο τότε πέρασε στα χέρια της γυναίκας του και όταν ο γιος του ο Αντώνης, γεννηθείς το 1922, ενηλικιώθηκε, ανέλαβε αυτός να συνεχίσει την παράδοση για να παραλάβει τη σκυτάλη ο εγγονός Κώστας μέχρι το 1995 που έπεσαν οι τίτλοι του τελους.
«Όταν πρωτοξεκίνησε το μαγαζί, ξεκίνησε σαν ένα μικρό καζίνο υπό την έννοια της χαρτοπαικτικής λέσχης. Είχε μέσα σεπαρέ και μάρκες. Αυτό έγινε μέχρι το βασιλικό διάταγμα που απαγόρευσε την χαρτοπαιξία στα μέσα της δεκαετίας του ‘50.
Μετά, άλλαξε. Μπήκαν μέσα τα μπιλιάρδα και πιο παλιά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα UFO όπως συνηθίζαμε να τα λέμε. Από τα πρώτα παιχνίδια ήταν το τένις με τη ρακέτα και το μπαλάκι που χτύπαγε τα τουβλάκια. Τα έχω προλάβει αυτά τα παιχνίδια με 50 λεπτά.. Μαθητές του 3ου και άλλων σχολείων έκαναν σκασιαρχείο και πήγαιναν εκεί για να παίξουν δηλωτή, τάβλι ή UFΟ» λέει ο εγγονός Κώστας.
Το καφενείο του Σταυριανού απευθυνότανε σε όλη την κοινωνία. «Είχε καταφέρει κάτι πρωτοφανές. Όλοι μέσα μπορούσανε να μπούνε και σέβονταν απόλυτα ο ένας τον άλλον. Έβλεπες από βιομηχάνους έως και εργάτες από την ιχθυόσκαλα. Βέβαια έκαναν τραπέζια ανά παρέες καθώς ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος.
Είχανε περάσει μορφές και μορφές από εκεί, έμποροι, βιομήχανοι, ο Κωστής Στεφανόπουλος ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του πατέρα μου και ερχότανε και έπαιζε μπιλιάρδο μαζί του... Εγώ θυμάμαι να έχω σερβίρει τον Τόνυ τον Μαρούδα καφέ. Νομίζω ότι δεν υπάρχει Πατρινός που να μην έχει περάσει ή να μην έχει ακούσε το μαγαζί το δικό μας, τον ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟ, την ΑΛΑΜΠΡΑ, τον ΑΝΕΣΤΗ..
Υπήρχαν και χαρακτηριστικές φιγούρες όπως ο Τζετ ο οποίος είχε το ψώνιο του τερματοφύλακα. Τον παίρνανε οι θαμώνες και τον πηγαίνανε στην πλατεία και του λέγανε ότι θα τον πάνε να παίξει στον Ολυμπιακό.
Μια εποχή μέσα στο μαγαζί έκανε προπόνηση και όλη η ομάδα του Απόλλωνα, διότι ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους εφόρους στο τμήμα του μπάσκετ όταν δεν ασχολιότανε κανένας με το μπάσκετ στην πόλη, ακόμη όλοι ασχολιούνταν με το ποδοσφαιρο».
Το καφενείο του Σταυριανού ήτανε πάντα ένα κλασσικό παραδοσιακό καφενείο με τον καφέ τον ελληνικό, μπυρίτσα, ουζάκι, «είχαμε και έναν μπεκρομεζέ ως συνήθως γινότανε στα καφενεία. Μετά ήρθε η ψησταριά με τα σουβλάκια και χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή και μια ολόκληρη πλατεία. Η πατάτα η τυρόπιττα και το σουβλάκι έγιναν συνώνυμα των Υψηλών Αλωνίων».
Ο παππούς Κωνσταντίνος Σταυριανός, ήταν πρόεδρος του συλλόγου των καφεζυθοπωλών. «Η φωτογραφία του 1959 μπροστά από την Παντάνασσα, τον δείχνει στο κέντρο με τη ρεπούμπλικα και το μουστάκι. Μετά απο χρόνια ανέλαβε πρόεδρος ο πατέρας μου. Αργότερα έγινα και εγώ γραμματέας. Θυμάμαι το 1996 μου παρέδωσε το σύλλογο ο Νίκος ο Βανταράκης σε μια σακούλα. Πρόεδρος ήταν ο Νίκος Παντελής. Πάω και τον βρίσκω και του λέω είναι κρίμα να είμαστε τόσοι άνθρωποι να χαλάμε τόσα λεφτά για να κάνουμε μαγαζιά και ο σύλλογος να είναι μια σακούλα. Και πήγαμε και πιάσαμε περί τους 20 μεγάλους του κλάδου και είπαμε να βάζει ο κάθένας 10.000 δραχμές το μήνα να φτιάξουμε έναν σύλλογο. Στηρίξανε την προσπάθεια και σιγά σιγά ο σύλλογος μεγάλωσε και έφτασε σήμερα να έχει γίνει αυτό που έχει γίνει ο ΣΚΕΑΝΑ και να έχει μια κλαδική έκθεση αξιοζήλευτη από άλλους φορείς».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
