Κλείνει ο κύκλος της πολιτικής ανορθογραφίας

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των διαδοχικών αποχωρήσεων και διασπάσεων, συντελείται σταδιακά, κλείνοντας τον πολιτικό κύκλο του. Από τη δημιουργία του το 2004 και τη σύμπραξη του Συνασπισμού με διάσπαρτες οργανώσεις και ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΡΟΖΑ, και άλλες …12 περίπου) μέχρι το 2010, είχε χάσει ήδη το χαρακτήρα ενός κόμματος της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς.

Έγινε το κόμμα μιας λαϊκιστικής, τυχοδιωκτικής και αντιδραστικής αριστεράς.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε, από τότε, σε μια πολιτική ανορθογραφία που υιοθέτησε τον εναγκαλισμό με κάθε είδους αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, τους κινηματικούς επαγγελματίες κάθε είδους διεκδίκησης, τους αλληλέγγυους της πολιτικής βίας και τους απολογητές του αντισυστημισμου, μέχρι που μοιράστηκε τις ίδιες πλατείες με τους εχθρούς της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.

*Από το 2012 και μετά, όταν πλέον έγινε αξιωματική αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενος τη μεγάλη δημοσιονομική και κοινωνική κρίση, εργαλειοποίησε με κυβερνητική προοπτική και ακτιβιστικά μέσα (στο όριο του αντικοινοβουλευτισμού) την πολιτική ανορθογραφία και άρχισε να στοιχίζει ακριβά στη χώρα. Το «σκίσιμο» των μνημονίων, η τραγωδία του πρώτου εξαμήνου του 2015 και το τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο, η καταστροφή της οικονομίας και η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 100 χρόνια, η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο και οι αδιανόητες πολιτικές συμπράξεις σε καίριες κυβερνητικές θέσεις, η διάλυση της παιδείας και της υγείας, η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και η καθεστωτική οργανωμένη επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς και τις ανεξάρτητες αρχές, καθώς και η αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική του, αυτά ήταν τα έργα και οι ημέρες του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2019.

*Και όταν έχασε την εξουσία, ανίκανος και αμφίθυμος για κάθε αλλαγή και μετεξέλιξη, επιβεβαίωσε τη δυσπροσαρμοστικότητά του σε οποιαδήποτε κανονικότητα. Με αμφίσημη θέση για τους εμβολιασμούς και την αντιμετώπιση της πανδημίας, με απαράδεκτα μυωπικές θέσεις για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με ιδεολογικές αγκυλώσεις για τις πλέον στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις, με τις ανερμάτιστες διευρύνσεις του και με τη διαρκή αποθέωση του Πολακισμού

ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στρατηγικά στις εκλογές του 2023 και ταυτόχρονα αποκαθηλώθηκε ο μέχρι τότε χαρισματικός και «άχαστος» αρχηγός Α. Τσίπρας. Στη συνέχεια, η ανατροπή και η έκπληξη της εκλογής Κασσελάκη έφερε τη ρήξη με τους «ιδιοκτήτες» του κόμματος, τους «θεματοφύλακες» της ιδεολογικής καθαρότητας, τους συνταξιούχους αναξιοποίητους και τα παιδιά του Οιδίποδα που θέλουν πλέον να «σκοτώσουν τον πατέρα» δι’ αντιπροσώπου. Ο Κασσελάκης με την ανύπαρκτη αίσθηση της πολιτικής και την ασύγγνωστη άγνοια της πραγματικότητας που τον διακρίνουν έγινε ο καταλύτης για να προκληθούν οι διασπάσεις. Έγινε και το άλλοθι ταυτόχρονα.

*Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται με θόρυβο και μεγάλη δόση γελοιοποίησης κάθε έννοιας πολιτικής λειτουργίας. Η αλήθεια ωστόσο είναι περισσότερο σύνθετη. Όταν χάθηκε οριστικά η προοπτική της εξουσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιτικός κύκλος έκλεισε και οι πρώην συντεταγμένοι αν και περιστασιακώς διαφωνούντες «υπό» τον αρχηγό Τσίπρα έγιναν απελεύθεροι από τον «τραμπιστή» Κασσελάκη, κατηγορώντας τον για τα πάντα. Η απώλεια της εξουσίας τους ξαναέφερε στην παραδοσιακή και αδιάφορη για την πλειονότητα της κοινωνίας πολυδιάσπαση των ομάδων και των συλλογικοτήτων της μοναδικής αλήθειας … για τον καθέναν. Σε τρία κομμάτια- κόμματα πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τον κύκλο της πολιτικής ανορθογραφίας, την οποία πρώτα ο ελληνικός λαός φρόντισε να διορθώσει στις εκλογές. Μαζί του «κλείνει» και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο των δυνάμεων της κοινωνίας και της πολιτικής που πάλεψαν, για μια δεκαετία, για τη δημοκρατική, μεταρρυθμιστική, φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Αυτό το μέτωπο κλείνει δικαιωμένο, χωρίς ρεβανσισμούς και πολιτικές κωδωνοκρουσίες. Κανένας δεν ενδιαφέρεται πλέον να «ξεμπερδέψει» με αυτή την αριστερά. Η λαϊκιστική και αντισυστημική αριστερά έχασε από μόνη της, όπως ήταν αναμενόμενο , βυθιζόμενη στα δικά της πολιτικά λάθη και αδιέξοδα. Ωστόσο, ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης συρρικνώνεται στις διασπάσεις της, αφήνοντας μια μεγάλη ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα με τη μονοκομματική κυριαρχία της Κυβέρνησης. Το πολιτικό κενό αντιπολίτευσης μετατρέπεται πλέον σε πρωτοφανές, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, κενό για τη Δημοκρατία και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Απέναντι σε αυτό το κενό οφείλουν να απαντήσουν και να αντιδράσουν οι πολιτικές δυνάμεις του μεταρρυθμιστικού και προοδευτικού Κέντρου. Η συγκυρία γεννά και επιβάλλει επιτακτικά την πολιτική πρόκληση ως αναγκαιότητα. Ο χρόνος της ανασυγκρότησης του χώρου είναι τώρα.