Φρεάτια και καπάκια στον, υπό κατασκευή, ποδηλατόδρομο στην Πάτρα- Πού τελειώνουν οι εκπλήξεις;

Ποδηλατόδρομους θέλουμε. Το γεγονός ότι αποκτάμε έναν, αποτελεί ένα καλό σημάδι ότι η Πάτρα έχει αρχίσει να … κρυφοκοιτάζει τι συμβαίνει σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, σε άλλους πολιτιστικούς, γύρω από την υπόθεση ποδήλατο και να ψελλίζει τις πρώτες της λέξεις. Έστω και αν αυτός ο ποδηλατόδρομος σχεδιάζεται σε ένα σημείο ολίγον θρίλερ, ανάμεσα στο τρένο και σε έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας κάτι που δεν είθισται να συμβαίνει αλλού ανά τον κόσμο.

Έστω και αν ουδείς είναι σε θέση να μας απαντήσει αν αυτός ο ποδηλατόδρομος θα μπορέσει να επιβιώσει από τα έργα που θα γίνουν για τη διέλευση του τρένου από την πόλη- όταν και αν αυτή επιτευχθεί ποτέ- και δεν θα αποτελέσει ένα ακόμη μικρό έργο προορισμένο να αυτοκαταστραφεί, σαν τα μηνύματα των κατασκόπων,  όπως συμβαίνει με πολλά «μαγικά» έργα σε αυτό τον τόπο τον τρανό τον μέγα. Διότι η υπογειοποίηση για την οποία συζητάμε, δεν θα αφήσει φυσικά ανέπαφη αυτή τη λωρίδα ποδηλατόδρομου που ήδη έχει αρχίσει να διαγράφεται στο παραλιακό μέτωπο με στόχο να συνδεθεί με τους κάθετους ποδηματοδρόμους όταν και αν αυτοί κατασκευαστούν.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι – έστω και έτσι- κάνουμε αποδεκτή ως διάθεση εξευρωπαϊσμού, την δημιουργία ενός ποδηλατόδρομου μεταξύ τρένου και δρόμου ταχείας κυκλοφορίας σε μια οδό που στενεύει απότομα σε κάποια σημεία, με ό,τι και αν μπορεί να αυτό να συνεπάγεται, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε το γεγονός ότι τα προβλήματα που εμφανίζονται τείνουν να υπερκεράσουν  την καλή μας διάθεση.  

Στις φωτογραφίες βλέπουμε το τμήμα του ποδηλατόδρομου σε κεντρικό σημείο της Όθωνος Αμαλίας, μετά το υπεραστικό ΚΤΕΛ και με κατεύθυνση προς Γούναρη.

Πέραν των άλλων, διακρίνουμε στον υπό κατασκευή ποδηλατόδρομο, και τα εξής δύο: Μια σειρά από φρεάτια ομβρύων στην άκρη του δρόμου  που δημιουργούν καμπυλότητες (κάτι που κάθε άλλο παρά αγαπούν τα ποδήλατα) και μια σειρά από καπάκια αποχέτευσης στο κέντρο του ποδηλατόδρομου, τα οποία δημιουργούν εξογκώματα που δεν τα λες και «απαλά μαξιλαράκια» για ανέμελους ποδηλάτες.

Είναι λογικό να απορεί κανείς πώς ακριβώς έχουμε εκλάβει τη έννοια του ποδηλατόδρομου και που ακριβώς αρχίζει και που τελειώνει η έννοια της προχειρότητας του τύπου "ποδηλατόδρομο να τον πω κι ας ειναι ό,τι να' ναι".