Ψηλά Αλώνια: Τζουκ μποξ, ποδοσφαιράκια, σκασιαρχείο και πανό του Παναθηναϊκού στον «ΑΝΕΣΤΗ» της πλατείας

Αφηγούνται ο Ανέστης Κωνσταντινίδης και η κόρη του Νανά

Α. Κ. : «Το μαγαζί το πήρα το Μάρτιο του 1960. Μέχρι τότε δούλευα σερβιτόρος στον “KAΡABITH”.  Το είχανε δύο συνεταίροι που ήταν φίλοι μου. Ο  ένας ήθελε να παντρέψει την αδελφή του και να της εξασφαλίσει προίκα. Μου πούλησε λοιπόν  το μερτικό του. Στην αρχή δούλεψα με τον άλλο το συνέταιρο. Από το ‘64 και μετά, το κράτησα μόνος μου. Το μαγαζί στην αρχή  ήτανε νεκρό. Δεν είχε καθόλου κίνηση. Με το που το πήρα, έκανα ό,τι μπορούσα να το ανεβάσω.  Έβαλα το τζουκ μποξ και σιγά σιγά άρχισε να έρχεται και το νυφοπάζαρο που ήταν πρώτα από την πλευρά του “ΚΑΝΙΣΤΡΑ”ακριβώς απέναντι.  

Την ημέρα που το άνοιξα έκανε χορό η “Κοκέτα” ένα μαγαζί στη Μαιζώνος,  με το ραδιοφωνκό σταθμό του Μεσολογίου. Ήτανε ο Στόλας  στη μουσική. Τότε γίνονταν πολλοί χοροί, σε μένα, στον «ΣΤΑΥΡΙΑΝΟ», αυτά τα μαγαζιά ήταν περιζήτητα γιατί ήταν μεγάλα. 

Στο υπόγειο στην αρχή παίζαμε και εμείς μουσική. Είχε έρθει η Μαρίζα Κωχ το 1965 αλλά τελικά αυτό δεν τράβηξε και το σταματήσαμε.  

Για να περάσεις απο το μαγαζί στην πλατεία, έπρεπε να κάνεις  πέντε- έξι στάσεις. Τόσος κόσμος μαζευότανε τότε στα Ψηλά Αλώνια. Εκείνη την εποχή, κόσμo είχε πρώτα η  Αγίου Νικολάου στο ύψος της Μαιζώνος, μετά η πλατεία Μαρούδα και μετά τα Ψηλαλώνια.

Υπήρξε κάποια εποχή, στις δόξες των Υψηλών Αλωνίων, που για  να βρεις τραπέζι έπρεπε να το κλείσεις απο την πρηγούμενη...

 Δίπλα από μένα ήτανε η «Αλάμπρα» το σινεμά και όταν έκανε διάλειμμα τρέχανε να πάρουνε πατάτες. Και κοιτάγανε και αν θα ξεκινήσει το έργο, γιατί φαινότανε από δίπλα το πανί. Όταν σχόλαγε το σινεμά, γέμιζε το μαγαζί.  Υπήρχε μέρα που είχαμε δώσει και  250 κιλά πατάτες.

Είχαμε και τις πλάκες μας.

Μια φορά είχε  κατεβεί ο Ζαγοραίος στο «ΛΥΡΙΚΟΝ». Καθόσαντε στο μαγαζί   κάτι παπαδοπούλες  που μένανε στην Τριών Ναυάρχων. Και λέει τότε ο Ζαγοραίος  το “οργή θεού”. Έγινε χαμός. “Παναγιά μου” φωνάζανε  και φύγανε τρέχοντας.

Που λες μια φορά πήγα να μπλέξω άσχημα. Από πάνω ήτανε η “Ούφα” το σινεμά και ένας τεχνικός που έβαζε τις ταινίες, είχε ένα καναρίνι που πέταγε το καναβούρι στο παράθυρό μου. Εκεί λοιπόν φύτρωσε χασίσι. “Ρε, μου λέει ο Αρώνης, δεν περίμενα απο σένα να φυτεύεις χασίσι . Για καλή του ώρα o τεχνικός πήγε και είπε στην αστυνομία  ότι είναι  το καναρίνι που πετάει τα σπόρια.  

Φασαρίες είχαμε και με τον  Παναθηναϊκό. Όλα ξεκινήσανε από έναν σερβιτόρο που είχε ο Σταυριανός, το  Στέφανο το Μήτσουρα. Μου λέει, “δεν φτιάχνουμε  έναν  σύνδεσμο, του Παναθηναϊκού;” Του  λέω “τον κάνουμε”.

Είχανε έρθει όλοι σχεδόν οι παίκτες του Παναθηναϊκού, ο Κωνσταντίνου, ο Δομάζος, ο προπονητής ο Γκμοχ...

Θυμάμαι οι παίχτες έρχονταν τότε πριν τον αγώνα και κάθονταν εδώ, ακούγανε τζουκ μποξ και τα λέγανε. Δεν τους είχανε κλεισμένους πριν τον αγώνα όπως σήμερα.

Στην πλατεία γινότανε χαμός. Φτάνανε οι οπαδοί και κάνανε σαματά. Ένα μεσημέρι πήγα να μπλέξω. Είχαν έρθει από τα Γιαννιτσά μέσα στο μεσημέρι και  χάλαγε ο κόσμος απο τη φασαρία. Ήρθε το “100” και δεν μπορούσα να τους μαζέψω»

Ν.Κ. «Το μαγαζί ήτανε σφαιριστήριο, είχε ποδοσφαιράκια, μπιλιάρδα, φλιπεράκια, τζουκ μποξ, τραπέζια για χαρτί  αλλά και  σουβλάκια, τυροπιτάκια και ποικιλλίες.

Με το «ΣΤΑΥΡΙΑΝΟ» που ήταν δίπλα, είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Ο πατέρας μου ήταν πολύ φίλος με τον συγχωρεμένο τον κυρ Αντώνη.  Στο σήριαλ  «Λόγω τιμής», στη σκηνή  μέσα στον Σταυριανό, παίζει και ο πατέρας μου χαρτιά σε διπλανό τραπέζι. Δουλεύαμε όλοι στο μαγαζί και εγώ και τα αδέλφια μου, η Ιωάννα και ο Άγγελος.  Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που πέρναγε ο πάγος και παίρναμε παγοκολώνες και δεν φτάνανε τα ψυγεία να γεμίσουμε μπύρες και τις βάζαμε σε βαρέλια με  πάγο.

 Θυμάμαι  μια πινακίδα που έγραφε «Μπιλιάρδο η ώρα δραχμαί οκτώ» και τα  ξύλινα ποδοσφαιράκια που παίρνανε 5 δραχμές κέρμα. Μετά ήρθανε τα ηλεκτρονικά. Τα pac man κάνανε θραύση.

Ο πατέρας μου δούλευε τρελές ώρες. Μετά το ΄80  είχε παράληλα και ένα άλλο μαγαζί  για 25 χρόνια, το «ΣΑΝ ΡΕΜΟ» πίσω από τον ΟΤΕ , το οποίο ξεκίνησε με κονσομασιόν. Ήτανε όλη μέρα στο πόδι. Όταν ήμουνα μικρή, με έβαζε η μάνα μου σε ταξί να του πάω το φαγητό να φάει και μετά με γύριζε πίσω.

Η πελατεία είχε πολύ πιτσιρικαρία. Πρώτη ώρα δεν πήγαινε κανένας σχολείο στο 3ο  Γυμνάσιο. Το σκάγανε και έρχονταν να παίξουν. Τότε ήταν λυκειάρχης ο Μπούμπης. Τα παιδιά μάλιστα  μου έχουν μαρτυρήσει ότι μερικές φορές ο πατέρας μου πήγαινε και τους δικαιολογούσε απουσίες κάνοντας τον κηδεμόνα τους.

Με τον Παναθηναϊκό τώρα, ήτανε άρρωστος για αυτό έκανε και τον  σύνδεσμο που στεγαζόταν στο μαγαζί. Διοργάνωνε και εκδρομές στο εξωτερικό και στο εσωτερικό για τους αγώνες. Να βλέπεις έξω από το μαγαζί να φορτώνουνε  10 πούλμαν και να φεύγουνε.

Τα πνεύματα ήταν ήσυχα.  Δεν γίνονταν επεισόδια. Ο αδελφός μου με μια άλλη παρέα κάνανε τσαμπουκάδες και κάποια στιγμή τους έκοψε ο πατέρας μου.  Πήγε τότε ο  αδελφός μου και άνοιξε τον άλλο το σύνδεσμο. Χαμός.

Ο πατέρας μου ήτανε  και πρόεδρος στην ΑΕΚ Πατρών και είχαμε και απο εκεί κόσμο.

Το μαγαζί έκλεισε το 2. 000 που  βγήκε σε σύνταξη»