Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Με συλλογικό και διαρκή αγώνα, ενάντια σε κάθε μορφή ανισοτιμίας

Στις δύσκολες ημέρες που διανύουμε, όπου επικυριαρχούν συνθήκες ρευστότητας, εξαιτίας της πανδημίας τής νόσου COVID-19 -η οποία επέφερε βίαιες αλλαγές στη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών και συνεπακόλουθα όξυνση των ανισοτήτων-, η 8η Μαρτίου, η Ημέρα της Γυναίκας, αποκτά μια επιπρόσθετη βαρύτητα, καθώς σηματοδοτεί την απαρχή νέων αγώνων, με το βλέμμα στραμμένο 164 χρόνια πίσω, στις εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού και κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης, που τόλμησαν το 1857 να υψώσουν το ανάστημά τους, να αντισταθούν στις άνισες αμοιβές, στα άθλια ωράρια και συνθήκες δουλειάς, στην εκμετάλλευση και καταπίεση που βίωναν.

Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα τιμής στους αγώνες των γυναικών, αλλά και όλων όσοι πιστεύουν ακράδαντα, πως η απρόσκοπτη συμβολή της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, συνιστά διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και, κατ’ επέκταση,  της Δημοκρατίας.

Η 8η Μαρτίου είναι, επίσης, ημέρα περίσκεψης, για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, καθότι η ισότητα, με την ευρύτερη έννοια του όρου, αποτελεί, δυστυχώς, ακόμη ζητούμενο… Κάτι που επαληθεύεται εύκολα, αρκεί να ανατρέξει κανείς στα ποσοστά ανεργίας των γυναικών και στην ισχνή παρουσία τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων…

Αν, δε, στα παραπάνω, αθροίσουμε και τις πρόσφατες -εν εξελίξει- αποκαλύψεις. για αφόρητες πιέσεις, απαξιωτικές πρακτικές, εκβιασμούς, ακόμη και βιασμούς, με θύματα -κυρίως- γυναίκες, στους χώρους του αθλητισμού, του πολιτισμού και όχι μόνον, τότε γίνεται ευθέως αντιληπτή η διάσταση της δυσχερούς κατάστασης, στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σύγχρονη γυναίκα. Κάτι που δεν ανατρέπεται ούτε με ευχολόγια ούτε με βαρύγδουπα λογύδρια συστημικών αξιωματούχων, που με τις πολιτικές τους διαιωνίζουν το πρόβλημα… Αλλά μόνον με συλλογικό και διαρκή αγώνα, ενάντια σε κάθε μορφή ανισοτιμίας.