Η υπόθεση Μπεκατώρου και η αποστολή «θολού» μηνύματος

Η Μπεκατώρου μίλησε, έστω και μετά από 20 χρόνια και αυτό είναι σίγουρα κάτι σημαντικό για τις γυναίκες του αθλητισμού, για τις γυναίκες της Ελλάδας, για τις γυναίκες της ανθρωπότητας που ζουν διαχρονικά με το βάρος της ιστορικής αυθαιρεσίας στον ώμο τους.

Σε έναν κόσμο επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εθισμένο στη λογική των κυρίαρχων αρσενικών, τέτοιες μαρτυρίες αν μη τι άλλο βοηθάνε στο γκρέμισμα αντιλήψεων που παραπέμπουν στην εποχή των σπηλαίων, αλλά και στην αποδόμηση αντιλήψεων κυριαρχίας που οδηγούν σε καταστάσεις κατάχρησης εξουσίας και δεν έχουν ούτε εδώ, ούτε πουθενά στον πλανήτη, φύλο.  

Τον ισχυρό θα τον δεις και με φουστάνι να επιβάλλει τις διαθέσεις του απέναντι σε όποιον αισθάνεται ότι μπορεί να ελέγξει. Και με σεξισμό. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα παγκοσμίως, απλά δεν είναι τόσο ηχηρά.

Κάθε γροθιά σε αυτό το κατεστημένο της επιβολής του μεγάλου ψαριού στο μικρό, είναι ένας ακόμη μώλωπας στο στομάχι ενός άρρωστα δομημένου κόσμου.

Το κύμα συμπαράστασης  προς την Μπεκατώρου και την κάθε Μπεκατώρου, είναι υπ΄ αυτή την έννοια μια υποχρέωση κάθε υγιώς σκεπτόμενου πολίτη.

Επειδή όμως εδώ στην Ελλάδα αγαπάμε τα άκρα, συχνά δε μας είναι αδύνατον να λειτουργήσουμε  χωρίς αυτά, ήδη οδεύουμε μέσω της λεωφόρου της κατάχρησης υπερβολής, στον θάλαμο αποστολής δύο επικίνδυνων μηνυμάτων.

Το ένα αφορά αυτό καθευατό το έγκλημα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Το λάθος μήνυμα είναι αυτό που απομονώνει την πράξη από τον χρόνο καταγγελίας της. Το μήνυμα σε κάθε νέο κορίτσι, σε κάθε νέο αγόρι που υπόκειται σε αυτή την παρενόχληση, θα πρέπει να είναι ότι οφείλει να το καταγγέλλει αμέσως.

Με αυτό τον τρόπο οδηγεί τον ένοχο στη δικαιοσύνη και όχι στην παραγραφή και με αυτό το τρόπο σίγουρα αλλάζει γρηγορότερα και δραστικότερα τον κόσμο.

Η σιωπή δεν είναι δρόμος. Δεν θα είναι ποτέ και για κανένα λόγο. Ούτε για την καριέρα, ούτε για τα μετάλλια, ούτε για το φόβο, ούτε για την ντροπή. Η σιωπή θρέφει την ντροπή, δεν την αδυνατίζει.

Το δεύτερο φαινόμενο που πρέπει να προβληματίσει, είναι  η έκρηξη των καταγγελιών σεξουαλικής παρενόχλησης, κάποιες εκ των οποίων είναι καταφανώς αστείες και οδηγούν σε ευτελισμό αντί για ενίσχυση της προσπάθειας που έχει ξεκινήσει για απορρύπανση στον χώρο των ομοσπονδιών και σε αντίστοιχα ευάλωτους σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, χώρους.

Η ανάγκη προβολής ορισμένων υπερβαίνει ήδη τη σοβαρότητα των καταγγελλόμενων με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χαθεί το δέντρο στο δάσος της πολυλογίας και της πολυκαταγγελίας.

Δεν γνωρίζω ειλικρινά  τι μήνυμα μπορεί να περνάει όλο αυτό το ετεροχρονισμένο μπαράζ καταγγελιών σε ένα νέο άνθρωπο.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι κάπου θολώνει την ουσία. Ότι δίνει περιθώριο χρόνου στην καταγγελία που είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου όταν καλείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Μου λείπει από όλο αυτό εν ολίγοις εκείνο το «καταγγείλετε αμέσως ό,τι σας μειώνει, σας υποτιμά, σας προσβάλλει, σας εξευτελίζει σαν άνθρωπο». Δεν το έχω ακούσει ακόμη τόσο δυνατά από κάποιον αυτό ακόμη.

Αυτό θεωρώ ότι οφείλει να πει ο καθένας από εμάς στην 21χρονη κόρη του.  Σε όποιο χώρο και αν βρίσκεται, ό,τι και αν διακυβεύεται για τη ζωή της.

Γιατί η ζωή της είναι πρώτα και πάνω από όλα οι μάχες της. Στις οποίες κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Και οι μάχες οι μεγάλες, δίνονται σε χρόνο παρόντα.