Ούτε τώρα απέδωσαν οι χημειοθεραπείες. Ο …Μαραθώνιος συνεχίζεται

Η εβδομάδα που πέρασε δεν ήταν από τις πιο ευχάριστες. Η αξονική τομογραφία που έκανα την περασμένη Δευτέρα δεν είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Οι εστίες του καρκίνου στους λεμφαδένες δεν μειώθηκαν ενώ η εστία στο επινεφρίδιο διογκώθηκε. Αν αναζητάμε κι ένα καλό νέο είναι ότι δεν είχαμε μετάσταση στο συκώτι ή σε κάποιο άλλο όργανο. Ωστόσο, ακόμα μια μέθοδος θεραπείας, η τέταρτη κατά σειρά τους τελευταίους δεκατέσσερις μήνες, δεν απέδωσε και την διακόψαμε κι αυτή.

Την Πέμπτη ήταν προγραμματισμένο να κάνω την τέταρτη χημειοθεραπεία αυτού του κύκλου, την οποία μετά τα αποτελέσματα της αξονικής, δεν την έκανα. Αντ’ αυτής, την Παρασκευή έκανα μια μικρή επέμβαση και πήραμε δείγματα από το επινεφρίδιο για να γίνει βιοψία. Σκοπός της βιοψίας είναι να διερευνήσουμε μήπως υπάρχει κάποια μετάλλαξη στον καρκίνο και μπορέσουμε να βρούμε κάποια εξειδικευμένη βιολογική θεραπεία.

Τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα της βιοψίας για να καθορίσουμε πώς θα συνεχίσουμε τη θεραπεία. Στο μεταξύ περνάω τις ημέρες μου με τις παρενέργειες που είναι ακόμα παρούσες. Κυρίως, με ταλαιπωρεί η εξάντληση και διάφοροι πόνοι στη μέση και στην πλάτη. Παρότι τηρώ το πρόγραμμα να περπατάω, έστω και με δυσκολία, μισή ώρα την ημέρα, είναι πολλές οι ώρες που, λόγω της εξάντλησης, περνάω στον καναπέ και ως εκ τούτου είναι αναπόφευκτα τα προβλήματα στη μέση και την πλάτη.

Όλα αυτά σωρευτικά είχαν ως αποτέλεσμα να περάσω το Σαββατοκύριακο με όχι καλή διάθεση.

Στις 10 Νοεμβρίου συμπλήρωσα 17 μήνες από τότε που διαγνώστηκα με καρκίνο και έως σήμερα δεν έχω πάρει ανάσα. Επί 17 μήνες συνεχώς κάνω θεραπείες, εξετάσεις , επεμβάσεις  και ακόμα δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Λογικό λοιπόν είναι να επέρχεται κούραση, και σωματική, και ψυχολογική.

Ωστόσο προσπαθώ να μην το βάλω κάτω. Συνεχίζω να ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών. Αν και το Σαββατοκύριακο οι μαύρες σκέψεις ήσαν περισσότερες και εντονότερες από τις αισιόδοξες, συνεχίζω να ελπίζω ότι τελικά θα βρεθεί θεραπεία που θα αποδώσει. Αν και μέχρι τώρα ο καρκίνος αποδεικνύεται πιο ανθεκτικός και επίμονος απ’ ότι ήλπιζα.

Ένα γίνεται ξεκάθαρο, όσο περνάει ο καιρός. Στη δική μου περίπτωση, όπως και στις περισσότερες άλλες, ο αγώνας με τον καρκίνο είναι Μαραθώνιος, είναι ένας αγώνας που δεν ξέρεις αν και πότε θα τελειώσει με επιτυχία.

Θέλει υπομονή, κουράγιο, δύναμη και συνεχή προσπάθεια. Άλλος τρόπος, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Γιατί η παραίτηση δεν είναι λύση. Άλλωστε πολλοί από εμάς μάθαμε να παλεύουμε σε όλη μας τη ζωή ακόμα και για να κερδίσουμε τα ελάχιστα, να καταφέρουμε μικρές επιτυχίες. Τώρα θα τα παρατήσουμε που ο αγώνας αφορά την ίδια μας τη ζωή;

Συνεχίζουμε λοιπόν ελπίζοντας ότι την επόμενη φορά τα νέα θα είναι καλύτερα…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς