«Χαίρομαι που ο καρκίνος βρήκε εμένα κι όχι το παιδί μου»

Δεν φεύγει το μυαλό μου από τον 8χρονο Χρήστο, από την Παρασκευή το απόγευμα που διάβασα την είδηση του θανάτου του. Δεν μπορώ να το πάω κάτω. Και μού είναι αδύνατο να το συγκρίνω με οποιαδήποτε άλλη απώλεια.

Σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε η φίλη κ. Irene G. που προ ημερών μού έστειλε το ακόλουθο μήνυμα, αναφερόμενη στη δική της ταλαιπωρία με τον καρκίνο:«Ποτέ δεν είπα γιατί σε εμένα… Απλά είπα, είσαι απρόσκλητος επισκέπτης και θα παλέψω να σε διώξω. Τον ευχαριστώ κιόλας που ήρθε σε μένα πάρα σε ανθρώπους που αγαπώ πολύ, αυτό δε θα μπορούσα να το διαχειριστώ». 

Όπως είχε πει κι ο μεγάλος ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης «χαίρομαι που το έχω εγώ και όχι το παιδί μου» (δεν το ήξερα, μού το είπε σε  μήνυμα της η κ. Νίκη Ο.).

Πόσο μεγάλη σημασία, αξία και αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια, και του Καρακατσάνη, και της κ. Irene.

Ποιος γονιός δεν θα ‘θελε να περάσει αυτός την ταλαιπωρία των παιδιών του;

Ποιος γονιός δεν θα ‘θελε να κουβαλήσει αυτός το τυχόν βαρύ φορτίο των παιδιών του;

Ποιος δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του ανθρώπου που αγαπά πραγματικά, βαθιά και ουσιαστικά περνώντας αυτός τα βάσανα και τις στενοχώριες του;

Δεν είναι απλά συμβιβασμός ή ανοχή, είναι χαρά να περάσεις εσύ ό ίδιος την ταλαιπωρία, αντί για τον πολύ αγαπημένο σου άνθρωπο.  Ποιος πιστεύει άραγε ότι και οι γονείς του 8χρονου Χρήστου, δεν θα ήθελαν κι αυτί να είναι στη θέση του, παρότι είναι μι αυτοί νέοι άνθρωποι;

Μακάρι να βρουν τη δύναμη αυτοί οι άνθρωποι, να σταθούν στα πόδια τους. Να μπορέσουν να διαχειριστούν αυτή την απίστευτα δύσκολη κατάσταση.

Κι όλοι εμείς που πράγματι περνάμε ταλαιπωρίες (δεν λέω ότι βιώνουμε μια ευχάριστη κατάσταση) ας έχουμε κατά νου πόσο πιο δύσκολα θα μπορούσαν να ήσαν τα πράγματα. Συγκλονιστικά πιο δύσκολα.

Όπως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες από τις δικές μας. Μού τηλεφώνησε χθες το απόγευμα ένας 75χρονος, από ένα χωρίο των Καλαβρύτων. Με είχε δει στο Δελτίο Ειδήσεων του Πατρινού τηλεοπτικού σταθμού Super-B την περασμένη εβδομάδα, τη  βραδιά που με φιλοξένησε ο καλός συνάδελφος Γιώργος Πλής.

Αναζήτησε το τηλέφωνό μου και με κάλεσε. Πάσχει από ΧΑΠ (Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια) εδώ και 10 χρόνια και είναι αδύνατον να αναπνεύσει χωρίς τη χορήγηση οξυγόνου. Τώρα φοβάται ότι έχει και καρκίνο καθώς μια αξονική που έκανε δείχνει διόγκωση σε ένα οζίδιο που έχει στον πνεύμονα.

«Αν μου έδινε το Κράτος το δικαίωμα να πάρω μια φορητή συσκευή οξυγόνου θα μπορούσα να φύγω για λίγο από το χωριό. Τώρα μού είναι αδύνατο» μου είπε με παράπονο. «Μάλιστα» μου είπε «τώρα με την καραντίνα, έγραψα σε κάποιους αρμόδιους και τους είπα: Εγώ είμαι σε καραντίνα τόσα χρόνια, γιατί δεν μού εγκρίνετε τη δαπάνη για μια φορητή συσκευή οξυγόνου. Τώρα που βλέπετε τι θα πει καραντίνα, εγκρίνετέ μου τη συσκευή να μπορέσω κι εγώ να βγω λίγο παραέξω».    

Πόσο με συγκίνησαν τα λόγια αυτού του ανθρώπου. Πόσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες ζωής του, από τις δικές μου…

Με την ευκαιρία και κλείνοντας τη σημερινή ανάρτηση, θέλω νε ευχαριστήσω τον καλό μου συνάδελφο δημοσιογράφο Γιώργο Πλη που με φιλοξένησε στο «Super B» και μιλήσαμε για τη στήλη «Ζώντας με τον καρκίνο» και το Ημερολόγιο. Η τόσο ευαίσθητη και ανθρώπινη προσέγγισή του στην  ταλαιπωρία των καρκινοπαθών, ήταν πραγματικά συγκινητική.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Έζησε 8 χρόνια και τα 5 πάλεψε με τον καρκίνο! Εδώ υποκλινόμαστε όλοι…

Πόσο με άλλαξε ο καρκίνος σαν άνθρωπο…

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς