«Γιατί να χτυπήσει εμένα ο καρκίνος;»

Έγραφα προ ημερών ότι μια σοβαρή αρρώστια σε αλλάζει, σε κάνει να σκέφτεσαι και να αντιμετωπίζεις διαφορετικά τη ζωή (Γιατί πρέπει να ‘ρθει ένας καρκίνος για να σκεφτούμε τη ζωή μας;).

Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από ένα θέμα υγείας. Όσα κι αν έχεις κάνει στη ζωή σου, όσο δυνατός κι αν νιώθεις, εκεί που όλα δείχνουν ασήμαντα, εκεί που  αλλάζουν τα πάντα είναι όταν εμφανίζεται κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας ή σε σένα τον(ην) ίδιο(α), ή σε κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο.

Ακόμα και ο Παναγιώτης Φασούλας που γνώρισε την αποθέωση στα γήπεδα του μπάσκετ, που ασχολούμενος με την πολιτική έγινε Δήμαρχος Πειραιά, αποκάλυψε ότι εκείνο που τον σημάδεψε περισσότερο απ΄όλα, ήταν η ασθένεια του γιού του Γιάννη, ο οποίος σε ηλικία μόλις 4 ετών, εμφάνισε λευχαιμία (νεοπλασματική ασθένεια κι αυτή, σαν τον καρκίνο).

Το πιθανότερο είναι ότι έχετε δει το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξή του στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη, αλλά αν δεν το έχετε δει, δείτε το τώρα. 

Μάλιστα ιδιαίτερη σημασία έχει η αναφορά του ότι νιώθει μετανιωμένος που δεν κατάφερε, λόγω των αυξημένων επαγγελματικών του υποχρεώσεων, να ήταν συνεχώς στο πλευρό της οικογένειάς του, η οποία, όσο διαρκούσε η θεραπεία του Γιάννη, ζούσε μόνιμα στην Αμερική.

Είπε, χαρακτηριστικά: «Έφυγε η Μάσα (η σύζυγός του) με τα παιδιά για Αμερική. Πήγα κι εγώ αλλά για λίγο επειδή είχα τις υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Αυτό ήταν και το λάθος μου. Δεν μπορεί να έχεις ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα στην άλλη άκρη του κόσμου κι εσύ να συνεχίζεις να είσαι στην πολιτική διαδικασία».

Είπε και κάτι ακόμα ενδιαφέρον: «Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων απέναντι σε ένα τέτοιο πρόβλημα. Αυτοί που κλείνονται στον εαυτό τους και μιλάνε για το πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν κάτι αντίστοιχο, για να παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον, και εμείς που ανήκουμε σε αυτούς που θέλουν να ζούνε έξω από το πρόβλημα.

Θέλουμε να βλέπουμε ότι οι άλλοι έχουν κανονική ζωή και να χαιρόμαστε και να θέλουμε να επιστρέψουμε κι εμείς σε αυτό. Θυμάμαι καθόμουν στο "Αγλαΐα Κυριακού" και κοιτούσα από το παράθυρο τους γείτονες και σκεφτόμουν ότι υπάρχει ζωή κανονική».

Θα υιοθετήσω απόλυτα την άποψη ότι η ζωή μας πρέπει να συνεχίζεται κανονικά, παρότι είναι λογικό να αλλάζει πλήρως η καθημερινότητά μας. Ναι, σε αλλάζουν οι αρρώστιες, όσο κι αν δεν το θες (ΗΜΕΡΑ 350η με καρκίνο: πόσο αλλάζουν τη συμπεριφορά μας οι αρρώστιες...). Το θέμα είναι ένα κατά τη γνώμη μου: όταν σε βρει καρκίνος, να προσπαθήσεις να μην νιώθεις άρρωστος.  

Δηλαδή, να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου, να μην αρχίζεις να μοιραλατρείς, να μην αρχίζεις να αναρωτιέσαι «γιατί εμένα;». Τι πάει να πει «γιατί εμένα;». Μόνον εσύ είσαι που έχεις καρκίνο; Τόσοι και τόσοι άλλοι, έχουν.

Το έχω ξαναγράψει, 67.000 άτομα εμφανίζουν κάθε χρόνο  καρκίνο, στην Ελλάδα. Άρα δεν είσαι ο μοναδικός, κάποιου είδους «εκλεκτός», δεν συνωμότησε κάποιος εις βάρος σου. Η απάντηση βρίσκεται ίσως σε κάποιο ιστορικό κληρονομικότητας, πιθανόν στον τρόπο διατροφής και ζωής σου.

Και τέλος πάντων, όπως μάς βρήκε όλους, βρήκε κι εσένα.

Δύναμη λοιπόν, χρειάζεται. Δύναμη και αισιοδοξία. Και θυμηθείτε ότι υπάρχουν περιπτώσεις και σαν τον Σταμάτη Μωραΐτη, για τον οποίο έγραφα χθες (Οι γιατροί του έδιναν 9 μήνες ζωή, έζησε έως 102 χρονών!)...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Ράνια έχει καρκίνο στο πάγκρεας και ξεκινάει χημειοθεραπείες

Ούτε το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι αθώο- Που "βαράει" το κάπνισμα

Έχεις καρκίνο; Ε, και… Ζήσε την κάθε μέρα σα να ναι η τελευταία…

ΗΜΕΡΕΣ 337η -343η: Οι δικοί μου άνθρωποι που χτυπήθηκαν από καρκίνο

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς