ΗΜΕΡΑ 261η με καρκίνο: η καλοσύνη των ξένων...

Τρίτη. Ξυπνάω νιώθοντας ένα πιάσιμο, κάτι σαν πόνο, στους μηρούς. Και παράλληλα μια εξάντληση. Όμως όλες τις τελευταίες ημέρες νιώθω μια μικρή εξάντληση. Ακόμα και πριν αρχίσω την πρώτη ανοσοθεραπεία, αν και μάλλον μετά την ανοσοθεραπεία είναι λίγο πιο έντονη.

Δεν δίνω σημασία, πάω στο Αίγιο για μια δουλειά. Ευκαιρία να ξεφύγω, να αλλάξω παραστάσεις. Στο γραφείο δεν μού αρέσει να κατεβαίνω για δουλειά, αλλά να πηγαίνω για δουλειά εκτός γραφείου και ειδικά στο Αίγιο που απολαμβάνω την παραλιακή διαδρομή, μού αρέσει. Μάλλον οφείλεται στην αλλαγή των παραστάσεων.

Στην επιστροφή, ένα συμβάν με αναστατώνει.

Ξεκινώντας από το Αίγιο, δεν βάζω ζώνη, αν και συνεχώς σκέφτομαι ότι πρέπει να την βάλω.  

Μόλις βγαίνω από την πόλη, πέφτω πάνω σε μπλόκο της Τροχαίας.

Δίνω άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια για έλεγχο.

-«Θα σας γράψω για ζώνη. Θα σας αφαιρέσω και την άδεια και το δίπλωμα για δύο μήνες» μου λέει ο νεαρός Αστυνομικός.

-«Γράψτε ό,τι θέλετε. Αν γίνεται να μην μου πάρετε το δίπλωμα. Το χρειάζομαι για να να πηγαίνω στο Νοσοκομείο για εξετάσεις και ανοσοθεραπείες» του απαντώ, φανερά ενοχλημένος και εκνευρισμένος.

Αμέσως, αλλάζει το κλίμα. «Γιατί δεν μού το λέτε τόση ώρα, ότι υπάρχει τέτοιο πρόβλημα» μου λέει με ύφος που δείχνει μεγάλη ανθρωπιά, ο αστυνομικός που πριν λίγα λεπτά, σχεδόν μαλώναμε.

Μού δίνει μια κλήση για μικρότερη παράβαση «και αυτό επειδή ήδη έχω αρχίσει να την συμπληρώνω» μού …απολογείται.  

Στο ίδιο κλίμα και ο συνάδελφός του. Πράγματι, πλημμυρίζουν ανθρωπιά και οι δυο τους. Μέχρι «συγγνώμη» μου ζητάνε.

Συγκινούμαι. Τους χαιρετώ και ξεκινάω να φύγω. Η συγκίνηση γίνεται πιο έντονη, βουρκώνω. Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα οφείλονται στην καλοσύνη αυτών των δύο ξένων ανθρώπων. Ίσως και να οφείλονται εν μέρει στο γεγονός ότι συνειδητοποιώ πως κάτι σοβαρό μού συμβαίνει. Σταματώ σε μια άκρη του δρόμου για κάνα δεκάλεπτο, προκειμένου να συνέλθω.

Φτάνοντας, σπίτι, νιώθω πιο έντονη την εξάντληση και πονοκέφαλο. Πάλι πονοκέφαλος, για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα. «Άραγε είναι σύμπτωση, ή άρχισε και η ανοσοθεραπεία να έχει παρενέργειες;» αναρωτιέμαι και αμέσως διερωτώμαι με μια δόση αγωνίας και ολίγη δόση θυμού: «ούτε τώρα θα εξελιχθούν θετικά τα πράγματα;» .

Παίρνω παυσίπονο, ανακουφίζομαι και πάλι. Δεν αφήνω να χαλάσει η διάθεσή μου, συνεχίζω να αστειεύομαι με τoυς δικούς μου.

Ωστόσο, πέφτω για ύπνο νιώθοντας εξαντλημένος...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΑ 262η με καρκίνο: έντονη εξάντληση μού προκαλεί ανησυχία

Δείτε όλο το Ημερολόγιο